Ελληνικό πατριωτικό ιστολόγιο
Σε βάθος ανάλυση κάποιων μη γνωστών αρχών του Ρεπουμπλικανικού Φασισμού
Όπως έχω ήδη επισημάνει σε προηγούμενο άρθρο μου, η ίδια η χρονολογία της γέννησης των Ηνωμένων Εθνών υπογραμμίζει την πλασματική και κομματική φύση (4 Συμμαχικά Έθνη: ΗΠΑ, ΗΒ, Ρωσία και Κίνα) και οι ΗΠΑ πάνω από όλα αυτού του υπερεθνικού οργάνωση που θα έπρεπε (υπογραμμίζω την υπό όρους) αντί να είναι ουδέτερη και να αντιπροσωπεύει την κοινότητα όλων των Εθνών στο σύνολό της.
Πίνακας δωματίου του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών, NYC στο εξώφυλλο
Όπως έχω ήδη επισημάνει σε προηγούμενο άρθρο μου, η ίδια η χρονολογία της γέννησης των Ηνωμένων Εθνών υπογραμμίζει την πλασματική και κομματική φύση (4 Συμμαχικά Έθνη: ΗΠΑ, ΗΒ, Ρωσία και Κίνα) και οι ΗΠΑ πάνω από όλα αυτού του υπερεθνικού οργάνωση που θα έπρεπε (υπογραμμίζω την υπό όρους) αντί να είναι ουδέτερη και να αντιπροσωπεύει την κοινότητα όλων των Εθνών στο σύνολό της.
Επιτρέψτε μου να τονίσω το γεγονός ότι τα πιο σημαντικά (και δημιουργικά) γεγονότα δεν ήταν η ημερομηνία υπογραφής της συνθήκης Η διάσκεψη Dumbarton Oaks άνοιξε στις 21 Αυγούστου 1944 και έκλεισε στις 7 Οκτωβρίου του ίδιου έτους.
Συμμετέχοντες στο συνέδριο Dumbarton Oaks
Αυτή η διάσκεψη έθεσε τα θεμέλια για τον εκκολαπτόμενο Οργανισμό των Ηνωμένων Εθνών (ΟΗΕ), ο οποίος θα δημιουργηθεί από τη διάσκεψη του Σαν Φρανσίσκο τον Απρίλιο του 1945.
Αυτές ήταν άτυπες συνομιλίες μεταξύ των τεσσάρων δυνάμεων που συμμάχησαν κατά του Άξονα, δηλαδή των ΗΠΑ, της Μεγάλης Βρετανίας, της Δημοκρατίας της Κίνας και της ΕΣΣΔ. Παρόντες ήταν ο υφυπουργός του Υπουργείου Εξωτερικών των ΗΠΑ Stettinius και οι Άγγλοι πρεσβευτές Cadogan και ο σοβιετικός πρέσβης Gromyko.
Η βάση της συζήτησης ήταν η αμερικανική πρόταση (Outline plan) που αναπτύχθηκε από μια ειδική συμβουλευτική επιτροπή του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, γνωστή ως «Ομάδα Ατζέντας». Η Διάσκεψη των Ηνωμένων Εθνών για τον Διεθνή Οργανισμό (UNCIO) ήταν μια διάσκεψη αντιπροσώπων από 50 Συμμαχικά κράτη που έλαβε χώρα από τις 25 Απριλίου έως τις 26 Ιουνίου 1945 στο Σαν Φρανσίσκο των Ηνωμένων Πολιτειών.
Σε αυτό το συνέδριο, οι εκπρόσωποι επανεξέτασαν και ξαναέγραψαν τις Συμφωνίες του Ντάμπαρτον Όουκς. Η διάσκεψη οδήγησε στη δημιουργία του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών, ο οποίος άνοιξε για υπογραφή στις 26 Ιουνίου.
Στις 25 Απριλίου 1945 συγκλήθηκε η διάσκεψη του Σαν Φρανσίσκο , η οποία εγκρίθηκε και υπογράφηκε στις 26 Ιουνίου 1945, στη συνέχεια στις 24 Οκτωβρίου 1945 κηρύχθηκε σε ισχύ και έτοιμη να εφαρμοστεί.
Αλλά πολύ πιο σημαντική από την ημερομηνία κατά την οποία ο Χάρτης των Ηνωμένων Εθνών τέθηκε σε ισχύ στις 24/10/1945 ή κατά την οποία υπογράφηκε στις 26/6/1945 είναι οι ημερομηνίες των προπαρασκευαστικών εργασιών που οδήγησαν στη συγγραφή και τον καθορισμό του περιεχομένου του. ως ημερομηνίες της διάσκεψης Dumbarton Oaks 21/8/1944 και αργότερα εκείνη της σύγκλησης της διάσκεψης του Σαν Φρανσίσκο 25/4/1945.*
Και εδώ θέλω και πρέπει να υπογραμμίσω για άλλη μια φορά το γεγονός ότι την (σημαντική) ημερομηνία της σύγκλησης της διάσκεψης του Σαν Φρανσίσκο 25/4/1945 που θα συντάξει το κείμενο του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών όλης της ηπειρωτικής Ευρώπης, δηλαδή του Πρώτου Κόσμου , γιατί με μόνη εξαίρεση το Βέλγιο και τη Σκανδιναβία, (Δανία, Σουηδία και Νορβηγία) εξακολουθεί να είναι ένα αιματηρό πεδίο μάχης, που έχει καταστραφεί και πρέπει να ανοικοδομηθεί ηθικά, οικονομικά και πολιτικά, σίγουρα τότε η Ευρώπη δεν είναι ικανή να εκφράσει δημοκρατικές και αυθεντικά αντιπροσωπευτικές παραστάσεις.
Αλλά γιατί από τον τίτλο μιλάω για την αμερικανική αυτοκρατορία και όχι για τη βρετανική αυτοκρατορία;
Άλλωστε, η Βρετανία είχε ήδη κυβερνήσει τον κόσμο εδώ και ενάμιση αιώνα.
Μετά τις συμφωνίες του Μπρέτον Γουντς, έγινε σαφές για νομισματικούς και οικονομικούς λόγους ότι η νέα Αυτοκρατορία θα είχε ιδρυθεί στο δολάριο ΗΠΑ.
Η Διάσκεψη του Μπρέτον Γουντς, επίσημα γνωστή ως Νομισματική και Χρηματοοικονομική Διάσκεψη των Ηνωμένων Εθνών, ήταν η συγκέντρωση 730 αντιπροσώπων και από τα 44 συμμαχικά έθνη στο ξενοδοχείο Mount Washington, στο Bretton Woods, New Hampshire, Ηνωμένες Πολιτείες, για να ρυθμίσει τη διεθνή νομισματική και οικονομική τάξη. Μετά την ολοκλήρωση του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, το συνέδριο πραγματοποιήθηκε από 1 έως 22 Ιουλίου 1944.
Η Αμερικανική Αυτοκρατορία θα είχε ιδρυθεί στο δολάριο ΗΠΑ και στην τρομερή αμερικανική οικονομία της δεκαετίας του ’40 και στην εξίσου τρομερή πολεμική μηχανή της. Όσο θα διαρκέσει…
Η Γερμανία μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο (1945 – 1949)
Ο τεμαχισμός της ναζιστικής Γερμανίας μετά την άνευ όρων παράδοση της Βέρμαχτ στις 8 Μαΐου 1945 και η κατάρρευση του Τρίτου Ράιχ (στα γερμανικά Stunde Null «ώρα μηδέν»), δανεισμένη από τη στρατιωτική ορολογία, δηλώνει την άμεση μεταπολεμική περίοδο στη Γερμανία. και την Αυστρία .
Δείτε επίσης την ταινία Take Sides:
Στο οποίο όλοι οι άνδρες Γερμανοί πολίτες φυλακίστηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης για δοκιμές αποναζοποίησης, όπου περισσότερα από δύο εκατομμύρια πέθαναν από πείνα και ασθένειες.
Η περίοδος κατά την οποία ένας ανυπολόγιστος αριθμός Γερμανίδων βιάστηκαν από τους νικηφόρους στρατούς και συχνά εξαναγκάστηκαν σε πορνεία μόνο και μόνο για να μην λιμοκτονήσουν και να μην δουν τα παιδιά τους να λιμοκτονούν.
Μια ανείπωτη τραγωδία που δεν ειπώθηκε ποτέ από τον κινηματογράφο, ίσως λόγω του εβραϊκού ελέγχου των mainstream media και του Χόλιγουντ. Δεν είναι λειτουργικό με την εβραϊκή προπαγανδιστική αφήγηση.
Το Stunde Null είχε φέρει μαζί του μια πλήρη και ριζική ανατροπή της γερμανικής κοινωνίας, σε σημείο να αποκλείει κάθε συνέχεια μεταξύ της νέας ομοσπονδιακής δημοκρατίας και του άμεσου προηγουμένου της σε πολιτιστικό επίπεδο, ακόμη και σε νομικό και συνταγματικό επίπεδο.
Στρατηγός Ντε Γκωλ (εξόριστη γαλλική κυβέρνηση στο Λονδίνο κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου)
Όσο για την παρουσία στη διάσκεψη του Σαν Φρανσίσκο των εκπροσώπων της Γαλλίας, της Πολωνίας και της Τσεχοσλοβακίας, θα ήθελα να σημειώσω ότι ήταν εκπρόσωποι εξόριστων κυβερνήσεων στο Λονδίνο, των οποίων η αντιπροσωπευτικότητα ήταν κάτι παραπάνω από αμφίβολη, ας πούμε ότι ήταν εικονική. 
Το οποίο θα όριζα ως συνθετικό ή δημιουργημένο σε αγγλοσαξονικό εργαστήριο.
Και έτσι όλη η ηπειρωτική Ευρώπη, όλος ο Πρώτος Κόσμος, απουσίαζε από τη διάσκεψη του Σαν Φρανσίσκο.
Μια διόλου άσχετη λεπτομέρεια φυσικά.
Στην πραγματικότητα, η διατριβή μου είναι ακριβώς ότι ο Χάρτης των Ηνωμένων Εθνών εκφράζει την πλασματική και μεροληπτική φύση του καταστατικού αυτού του υπερεθνικού οργανισμού, ο οποίος θα έπρεπε να είναι ουδέτερος για να εκπροσωπεί ολόκληρη την κοινότητα όλων των εθνών του κόσμου με σωστό και δίκαιο τρόπο.
Και το οποίο αντιπροσώπευε ουσιαστικά τα συμφέροντα των χωρών της διάσκεψης Dumbarton Oaks: ΗΠΑ, Μεγάλη Βρετανία, Δημοκρατία της Κίνας και ΕΣΣΔ.
Συν όλες εκείνες οι μη κυρίαρχες Χώρες επειδή ήταν τότε Αποικίες είτε προτεκτοράτες της Βρετανικής Αυτοκρατορίας είτε της Γαλλικής Αυτοκρατορίας και όλες εκείνες οι Χώρες της Κεντρικής και Νότιας Αμερικής σε μια κατάσταση μη τυπικής υποταγής στους Γκρίνγκο, τους Γιάνκηδες, τις ΗΠΑ, εν ολίγοις, που όλοι έβαλαν τους εαυτούς τους κάτω από την προστατευτική πτέρυγα των Πατρίδων τους, των αντίστοιχων Αυτοκρατορικών Δυνάμεων τους.
Πρέπει να ειπωθούν τα εξής σχετικά με την παρουσία του Ιράν στη διάσκεψη του Σαν Φρανσίσκο.
Μετά τη γερμανική εισβολή στην ΕΣΣΔ, οι Βρετανοί και οι Σοβιετικοί έγιναν σύμμαχοι και το Ιράν απέκτησε θεμελιώδη στρατηγική αξία. Οι ιρανικοί σιδηρόδρομοι ήταν στην πραγματικότητα απαραίτητοι για την αποστολή αγγλοαμερικανικών όπλων και προμηθειών από τον Περσικό Κόλπο στη Σοβιετική Ένωση που είχε δεσμευτεί να αποκρούσει τη ναζιστική επίθεση. Ο κυρίαρχος Ρεζά Σαχ Παχλαβί δήλωσε την ουδετερότητα του Ιράν στη σύγκρουση, αλλά οι Βρετανοί, θεωρώντας τον ανεπαρκώς συνεργάσιμο, κατηγόρησαν τους Γερμανούς τεχνικούς που κατοικούσαν στη χώρα ότι ήταν κατάσκοποι που στάλθηκαν για να σαμποτάρουν τα πηγάδια της Αγγλο-Ιρανικής Εταιρείας Πετρελαίου και ζήτησαν την απέλασή τους .
Ο Reza Shah Pahlavi αρνήθηκε και αυτό, σε συνδυασμό με τις καλές εμπορικές του σχέσεις με τη Γερμανία, του χάρισε την κατηγορία ότι ήταν φιλοναζί. Τον Αύγουστο του 1941, η ΕΣΣΔ και η Μεγάλη Βρετανία εισέβαλαν στο Ιράν, συνέλαβαν τον κυρίαρχο και τον απέλασαν στη Νότια Αφρική.
Πολεμικό πραξικόπημα! Στο θρόνο ανέβηκε ο γιος του Μοχαμάντ Ρεζά Παχλαβί, ο οποίος αναγκάστηκε να κηρύξει τον πόλεμο στη Γερμανία τον Σεπτέμβριο του 1943. Για να μην προμηθεύσει πετρέλαιο και στη Γερμανία. Έπρεπε να προσαρμοστεί στη βούληση των Συμμάχων και επομένως και στη διάσκεψη του Σαν Φρανσίσκο για να μην καθαιρεθεί κι αυτός.
Αλλά αυτός ο (πρόθυμος ή μη) συνασπισμός των εχθρών του Άξονα (Γερμανία, Ιταλία και Ιαπωνία) και των αποικιών τους συν τις ευρωπαϊκές χώρες που εξακολουθούν να έχουν καταστραφεί από τον πόλεμο όπως η Ισπανία (καταστροφική από τον ισπανικό εμφύλιο πόλεμο από το 1936 έως το 1939), Γαλλία (με μια εξόριστη κυβέρνηση στο Λονδίνο) και την Κεντρική Ευρώπη) δεν προσέφεραν καμία εγγύηση ανεξαρτησίας και ουδετερότητας και επομένως αυθεντικής αντιπροσωπευτικότητας της διεθνούς κοινότητας κατά τη σύνταξη του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών.
Κάποιες άλλες αμφιβολίες σχετικά με την από πάνω προς τα κάτω, πλουτοκρατική και μονοπωλιακή φύση των Ηνωμένων Εθνών προκύπτουν ήδη από το απλό γεγονός ότι ένας μόνο πολίτης των ΗΠΑ, ο πλουτοκράτης John D. Rockefeller Jr. δώρισε την τοποθεσία στην οποία βρισκόταν η έδρα των Ηνωμένων Εθνών στον ΟΗΕ τον Δεκέμβριο του 1946: λίγο πολύ γενναιόδωρος, θα έπρεπε να είναι κανείς καχύποπτος…
* = Δεν γνωρίζουν πολλοί ότι η ίδια ημερομηνία σύγκλησης του συνεδρίου του Σαν Φρανσίσκο, 25 Απριλίου 1945, είχε προγραμματιστεί από τον Μουσολίνι από το 1943 για την…κρατικοποίηση ιδιωτικών εταιρειών! Φασιστικός σοσιαλισμός.
Και όχι μόνο αυτό αλλά υπάρχει μια άλλη απίστευτη σύμπτωση, προφανώς σχετική με την πρώτη.
Η κοινή δράση των συμμαχικών στρατιωτικών δυνάμεων (ΗΠΑ, Η.Β. και Γαλλία) μαζί με την αντάρτικη δράση των Ιταλών παρτιζάνων επιταχύνθηκαν και εντάθηκαν τους τελευταίους μήνες του πολέμου που τους επέτρεψε να επιτύχουν την τελική νίκη κατά των Ναζί. φασιστικές δυνάμεις ακριβώς στις 25 Απριλίου 1945, την ίδια μέρα που το φασιστικό καθεστώς σχεδίαζε να κοινωνικοποιήσει τις ιδιωτικές επιχειρήσεις.
Ονειρεύομαι να δημιουργήσω ένα είδος αυτοδιαχειριζόμενου σοσιαλισμού στην Ιταλία, ο οποίος, ωστόσο, δεν επιτεύχθηκε ποτέ στο πλάτος της τρίχας… δεδομένου ότι η κομματική κυβέρνηση της Επιτροπής Εθνικής Απελευθέρωσης (ιταλικά: Comitato di Liberazione Nazionale , CLN) που ανέλαβε καθήκοντα αμέσως μετά κατάργησε την το διάταγμα κοινωνικοποίησης ως πρώτο μέτρο.
Αν και υπήρχαν πολλοί κομμουνιστές ανάμεσα στους παρτιζάνους.
Υποθέτω ότι μετά από ισχυρές πιέσεις από τη στρατιωτική διοίκηση των Συμμάχων που δεν είχε την τάση να δει την Ιταλία να διολισθαίνει στην κατηγορία των Σοσιαλιστικών χωρών…
Ο Μουσολίνι οδηγώντας ένα αγωνιστικό αυτοκίνητο, στην πραγματικότητα κατείχε και οδηγούσε προσωπικά μια Alfa Romeo 6 C 1750
Σε βάθος ανάλυση κάποιων μη γνωστών αρχών του Ρεπουμπλικανικού Φασισμού
Επειδή κάποιος μπορεί να σκεφτεί ότι είμαι τρελός για όσα έγραψα μόλις στις τελευταίες γραμμές αυτής της μελέτης, παραθέτω τις παραπομπές στα σχετικά έγγραφα της φασιστικής κυβέρνησης.
Το Συνέδριο της Βερόνας στις 14 Νοεμβρίου 1943 εξέδωσε την Carta di Verona
Στο σημείο 12 έγραφε… «Σε κάθε επιχείρηση (βιομηχανική, ιδιωτική, παρακρατική, κρατική) οι εκπρόσωποι των τεχνικών και των εργαζομένων συνεργάζονται στενά (μέσω άμεσης γνώσης της διοίκησης) στον δίκαιο καθορισμό των μισθών, καθώς και στην έκθεση. διανομή κερδών, μεταξύ του αποθεματικού ταμείου, του αποτελέσματος του μετοχικού κεφαλαίου και της συμμετοχής των εργαζομένων στα κέρδη. Σε ορισμένες εταιρείες, αυτό θα μπορούσε να συμβεί με επέκταση των προνομίων των υφιστάμενων εργοστασιακών προμηθειών. Σε άλλες, αντικατάσταση των διοικητικών συμβουλίων με διοικητικά συμβούλια, που αποτελούνται από τεχνικούς και εργάτες, με εκπρόσωπο του κράτους. σε άλλες πάλι με τη μορφή παρασυνδικαλιστικού συνεταιρισμού».
Έγινε νόμος του Εταιρικού Κράτους με το Νομοθετικό Διάταγμα της 12ης Φεβρουαρίου 1944 N.375, που υπογράφηκε από τον Μπενίτο Μουσολίνι.
Τι προέβλεπες συνοπτικά;
1. Η παντελής απουσία εξαρτημένης δευτερεύουσας εργασίας, δηλαδή: κάθε παραγωγική οντότητα ανήκει εξίσου σε όλους τους εργάτες της, χωρίς άλλα αφεντικά ή υπαλλήλους. Αυτό είναι σε αντίθεση με τον καπιταλισμό, όπου μια παραγωγική οντότητα ανήκει σε ένα άτομο ή μια εταιρεία ανθρώπων (συχνά άσχετη με την παραγωγή) ενώ η παραγωγή ανατίθεται σε μισθωτούς εργάτες.
2. Η κοινωνικοποίηση αναδιανέμει την ιδιοκτησία, εξαλείφοντας τις ανθρώπινες σχέσεις υποταγής και εξάρτησης από τους μισθούς, στηριζόμενος στη φυσική μεγαλύτερη ευθύνη των εργαζομένων στην αυτοδιαχείριση της εργασίας τους και του κεφαλαίου τους.
3. Η κοινωνικοποίηση, σε αντίθεση με την κομμουνιστική κολεκτιβοποίηση, δεν προέβλεπε την εφαρμογή του δογματικού της περιεχομένου μέσω μιας επανάστασης απαλλοτρίωσης, αλλά μέσω της νομοθετικής απαγόρευσης της αμειβόμενης εργασίας και της ταυτόχρονης χορήγησης κοινωνικής πίστης. Η ιεραρχία και η διανομή των κερδών των μεγάλων εταιρειών αποφασίστηκε με τη συναίνεση όλων των εργαζομένων και παραγόντων της εταιρείας, με στυλ κορπορατισμού και αξιοκρατικής προοπτικής.
Η πλήρης εφαρμογή της κοινωνικοποίησης είχε προγραμματιστεί, κατά ειρωνικό τρόπο, για τις 25 Απριλίου 1945. Αλλά στις 25 Απριλίου 1945 το διάταγμα καταργήθηκε.
Στην πραγματικότητα, η 25η Απριλίου 1945 ήταν από τις πρώτες πολιτικο-διοικητικές πράξεις του CLNAI (το CLNAI αποτελούνταν από: κομμουνιστές (PCI), Καθολικούς (DC), μετόχους (PdA), φιλελεύθερους (PLI), σοσιαλιστές (PSIUP) και προοδευτικοί δημοκράτες) μετά την ήττα του φασισμού στη βόρεια Ιταλία, οι βιομήχανοι που είχαν χρηματοδοτήσει την «Αντίσταση», παρέχοντάς της τεράστια χρηματικά ποσά, ήθελαν αμέσως η νέα προσωρινή κυβέρνηση του CLN να καταργήσει το Νομικό Διάταγμα για την Κοινωνικοποίηση.
Πιθανώς υπό ισχυρή πίεση από τη συμμαχική στρατιωτική κυβέρνηση κατοχής…
«Η κινηματογραφία είναι το πιο δυνατό όπλο» , λέει το Χόλιγουντ, τώρα περιέργως, αν και είναι ένα φασιστικό σύνθημα, όπως πολλά άλλα φασιστικά συνθήματα μπορεί να αποδοθεί αρχικά στον Λένιν
Ο Μουσολίνι και ο Λένιν συνδέονταν πάντα με μια διφορούμενη σχέση και εκλεκτική συγγένεια που επίσης αγνοήθηκε από πολλούς μελετητές
Τέλος, δεν είναι αυστηρά σχετικό με τη συζήτηση που διεξάγω τώρα, αλλά αυτό που ίδρυσε η τελευταία κυβέρνηση του Μουσολίνι όσον αφορά την εξωτερική πολιτική είναι πολύ, πολύ ενδιαφέρον και επίκαιρο :
Χάρτης της Βερόνας, σημείο 8
– Ο ουσιαστικός στόχος της εξωτερικής πολιτικής της Δημοκρατίας πρέπει να είναι η ενότητα, η ανεξαρτησία και η εδαφική ακεραιότητα της πατρίδας σε ναυτιλιακό και αλπικό επίπεδο που χαρακτηρίζεται από τη φύση, τις θυσίες αίματος και την ιστορία. όρους που απειλούνται από τον εχθρό με την εισβολή και με τις υποσχέσεις μιας Κυβέρνησης που θα καταφύγει στο Λονδίνο. Ένας άλλος ουσιαστικός στόχος θα είναι να αναγνωριστεί η ανάγκη για ζωτικό χώρο, απαραίτητο για έναν πληθυσμό 45 εκατομμυρίων κατοίκων, σε μια περιοχή ανεπαρκή για τη σίτιση τους. Αυτή η πολιτική θα λειτουργήσει επίσης για τη δημιουργία μιας «Ευρωπαϊκής κοινότητας» με την ομοσπονδία όλων των εθνών που αποδέχονται τις ακόλουθες αρχές:
α) εξάλειψη αιώνων βρετανικών δολοπλοκιών από την ήπειρό μας·
β) κατάργηση του εσωτερικού καπιταλιστικού συστήματος και πάλη ενάντια στις παγκόσμιες πλουτοκρατίες.
γ) αξιοποίηση, προς όφελος των ευρωπαϊκών και των αυτόχθονων πληθυσμών, των φυσικών πόρων της Αφρικής, με απόλυτο σεβασμό για τους λαούς, ιδιαίτερα τους μουσουλμάνους, που, όπως η Αίγυπτος, είναι ήδη πολιτισμένα και θεμελιωδώς οργανωμένοι.
Σχετικά με το άρθρο που δημοσιεύτηκε στο VT: «Αυτή τη μέρα το 1945, γεννιούνται τα Ηνωμένα Έθνη» https://www.vtforeignpolicy.com/2023/10/united-nations/ σχετικά με τις «10 βασικές στιγμές στην ιστορία των Ηνωμένων Εθνών.
Από την ίδρυσή του το 1945, ο οργανισμός βρίσκεται στην πρώτη γραμμή μερικών από τα μεγαλύτερα γεγονότα στην παγκόσμια ιστορία», πρέπει να προστεθούν μερικά ακόμη.
Σχετικά με αυτό το άρθρο που δημοσιεύτηκε στο VT, επιτρέψτε μου να προσθέσω δύο σημειώσεις.
Το πρώτο είναι ότι της Οικουμενικής Διακήρυξης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου που εγκρίθηκε (1948) είχε προηγηθεί παρόμοια Διακήρυξη πολύ περισσότερο από ενάμιση αιώνα νωρίτερα (Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Πολίτη το 1789).
Πρέπει να ειπωθεί, ωστόσο, ότι όλες αυτές οι καλές προθέσεις πρέπει να υλοποιηθούν και όχι απλώς να δηλωθούν.
Το δεύτερο είναι ότι η αξία των επόμενων γεγονότων πρέπει να αποδοθεί στη γενική πολιτιστική, κοινωνική και υλική εξέλιξη και πρόοδο όλων των χωρών μελών κατά το δεύτερο μισό του εικοστού αιώνα παρά στην οργανωτική αποτελεσματικότητα αυτού του υπερεθνικού φορέα που Αναγνωρίζω την αξία του ότι επέτρεψε χάρη στην ύπαρξη του παγκόσμιου συντονισμού αυτών των παρεμβάσεων.
Τέλος, επιτρέψτε μου μια εβδομάδα να εκφράσω μια επαρκή κριτική απάντηση σε αυτήν τη συγγνώμη από τα Ηνωμένα Έθνη, δεδομένης της μεγάλης έκτασης και πολυπλοκότητας του θέματος.
