Γράφει η Τζένη Γιαννοπούλου
Η ζωή μας είναι μια αλυσίδα από πτώσεις και ανόδους. Πέφτεις, χτυπάς, ματώνεις, πληγώνεσαι, ξανασηκώνεσαι. Και πονάει πολύ η άτιμη η πτώση. Ραγισμένες καρδιές, χτυπημένη αυτοπεποίθηση, πληγωμένα όνειρα. Κι όμως βρίσκεις τη δύναμη, σφίγγεις τις γροθιές σου μέχρι τα νύχια σου να ματώσουν την παλάμη σου και ξανασηκώνεσαι.
Κι είναι κάποιες φορές που αδυνατείς, που δεν μπορείς άλλο, ή τουλάχιστον έτσι νιώθεις. Θες να μείνεις εκεί κάτω που έπεσες και να μη κουνήσεις ούτε το δαχτυλάκι σου, κουράζεσαι, εξαντλείσαι. Και είναι εντάξει. Μείνε εκεί, ξεκουράσου, πάρε μια ανάσα μέχρι να ξαναβρείς τη δύναμη να κάνεις ένα βήμα, ένα τόσο δα βήμα που θα σου δώσει την ώθηση να σταθείς και πάλι στα πόδια σου.
Τι γίνεται όμως όταν αντί για κάτω, πέφτεις έξω; Τι γίνεται όταν ο άνθρωπος που εμπιστεύτηκες, είτε λέγεται σύντροφος, είτε φίλος, είτε οτιδήποτε άλλο, σε απογοητεύσει; Τι κάνεις όταν διαπιστώσεις πως ήταν λίγος; Πως τα λόγια και οι υποσχέσεις ήταν μόνο αυτό; Από εκεί πως ξανασηκώνεσαι;
Κι όταν αυτό συμβαίνει ξανά και ξανά και σιγά σιγά χάνεις την εμπιστοσύνη σου στους ανθρώπους, και αναγκάζεσαι να κλειστείς στο κλουβί σου, πως επανέρχεσαι; Επανέρχεσαι άραγε ποτέ πλήρως; Η απάντηση είναι πως όχι.
Γιατί κάθε φορά που κάποιος σου λέει «εγώ θα είμαι εδώ για σένα» και στην πρώτη δυσκολία γίνεται λούης, κάθε φορά που θα αθετήσει υποσχέσεις, κάθε φορά που θα σε δει στα πατώματα αλλά δε θα κάνει κάτι για αυτό κι ας μπορεί, θα παίρνει μαζί του κι ένα κομμάτι της πίστης που είχες στο ανθρώπινο είδος. Την πίστη σου στη φιλία, στη συντροφικότητα, στην αγάπη.
Κι όταν θα του λες το πρόβλημά σου και θα έχει πάντα βαρύγδουπες εκφράσεις και τσιτάτα να σου πει, όπως «έλα ρε, εμείς μάθαμε να παλεύουμε» ή «δε μασάμε, ξανασηκωνόμαστε», αλλά από πράξεις μηδέν, τόσο θα απογοητεύεσαι.
Και μπορεί να μη πεις τίποτα, μπορεί για άλλη μια φορά να κάνεις τον χαζό, όμως το σφίξιμο στην καρδιά σου είναι εκεί και θα παραμείνει να σου θυμίζει πως καλύτερα να πέφτεις κάτω, γιατί εκεί στηρίζεσαι μόνο σε σένα να ξανασηκωθείς, παρά να πέφτεις έξω για κάποιον ή κάποια που εμπιστεύτηκες και έβαλες στη ζωή σου.
Πολλές περιπτώσεις… Φιλίας… Η γνωριμίας για έρωτα συζυγίας… Δείχνουμε πως φταίει ο άλλος…
Όμως ποτέ δεν λέμε που φταίμε εμείς…;
Ο άλλος ότι και να πεί… Ότι και να κάνει… Πρέπει εμείς πρώτα από όλα να ξέρουμε τον εαυτό μας… Με τα ελαττώματα μας και τα προτερήματα μας .. Και με πια σωστά κριτήρια έχουμε αποκτήσει… Βάσεις… για να επιλέξουμε τον φίλο… Ή τον έρωτα… Έχουν τους ίδιους ή παρομοιους στόχους με εμάς; Όλοι οι ανθρωποι έχουνε τα θετικά και αρνητικά… Δεν ύπαρχει άνθρωπος αλάνθαστος… Είτε στην φιλία… Είτε στην συζυγία… Αγαπάμε… Σεβόμαστε τον άλλο με διάκριση για αυτό που πραγματικά είναι…
Και μέσα από αυτά αν υπάρχει όπως και σε εμάς αν υπάρχει;… Διάθεση εξελίξης… προς το καλύτερο εαυτό μας και των γύρω μας… Με σεβασμό… Κατανόηση… Αληθινή αγάπη… Θυσία… Νοιάξιμο… Απλά ανιδιοτελή και με διάκριση… Όχι όμως να λέμε θα αλλάξη ο άλλος… Δηλαδή επιλογής εξαρχής λάθος… Να αλαξη τι;… το είναι του…; Την μοναδικότητα του…; Αυτό είναι εγωϊστικο… Κτητικό… Και ευνουχίζει… Νεκρώνει τον άλλο… Αλλο η εξέλιξη του άλλου αν θέλει…αν δεν θέλει πάλη φταιμε… Λάθος επιλογή…
Πολλές φορές οι επιλογές είναι για τον φόβο της μοναξιάς… Ή για να ικανοποιησουμε το εγώ μας… Και έτσι η φαρισαϊκη υποκρητική προσαρμογή με φίλους ή έρωτα… Όμως τα ψεύτικα καταλήγουν πάντα στο να φταίει ο άλλος… Και όχι εμείς… Ζητώντας και τα ρέστα… Δίχως να μαθαίνουμε από τα λαθοι μας που;… φταίμε και εμείς…
Ο άλλος πάντα ότι και να κάνει.. είναι αυτός… Αν εμείς όμως δεν ξέρουμε να επιλέγουμε σωστά… Γιατί κάτι λάθος πάει μέσα μας… και δεν προσέχουμε… Ή απλά δεν ικανοποίηει δεν τρέφει το εγώ μας… Δεν φταίει ο άλλος…
Ο καθένας είναι μοναδικός… Και σαν χαρακτήρας…
Το θέμα είναι σε εμάς τι μας ταιριάζει… Τι θέλουμε; Είναι σωστά; Η δένουμε με το εγώ μας και μόνο…
Έμαθα να ρίχνω το φταίξιμο σε εμένα… Αν και στις περισσότερες φορές φταίνε και οι δύο… Φιλίες… Συζυγία… Αν και ελεύθερος… Κάποτε με μια σχέση…
Πρέπει να γνωρίζεις ποιος πραγματικά είσαι… Και μεχρη που μπορείς να φτάσεις… Να μάθεις τα σωστά .. και από εκεί και πέρα μέσα από την τριβή της συζυγίας…; Του φίλου;… Των γνωστων;… Να ανακαλύπτεις κρυφά λαθοι του εαυτού σου …
Ίσως να μην φταίμε πάντα… Και να υπάρχει αυτή η προδοσία… Αδιαφορία…
Και να σε πετάνε στον κάλαθο τον αχρήστων… Και αυτό για καλό είναι… Όσο και να μας πονά!…
Όμως οι περισσότεροι είναι για να τους ικανοποιείς να τους τρεφεις τις προσωπικές τους ανάγκες… Επιθυμίες… Τα Θέλω… Το προσωπικό τους εγώ… Λες και εσύ είσαι το παιχνιδάκι τους…
Και όχι το εμείς…
Αν κάνεις το πείραμα και τους τα κόψεις… Τότε όλο αυτό το φιλία… Έρωτας… Ήταν μία καθαρα κοσμική… υλιστική… Εγωιστική φιλοδοξία .. και τίποτα παραπάνω… Γιατι σε έναν κόσμο υλιστικό… Εγωκεντρικό…φιλόδοξο… καθαρά…
Η πραγματική Αγάπη και νοιάξιμο.. και το να γνωρίζω τι μου ταιριάζει σωστά… και στον χαρακτήρα μου… Στην ιδιοσυγκρασία μου… θάφτηκαν από κάτω…
Αυτό δεν σημαίνει ότι απορρίπτω τους συνανθρώπους μου… Αλλά να ξέρω να επιλέγω πως θα ζήσω την προσωπική μου ζωή .. τι πραγματικά μου ταιριαζει…
Και επειδή λίγοι ξέρουν… Ή ψάχνουν να βελτιώσουν τους εαυτούς τους …
Γι’αυτό γίναμε ένα μεγάλο μπουρδέλο… Ανικανοποίητοι… Μισοί… Με φθόνους…μίσος… Ζήλια… Εγωϊσμο… κακία… ανταγωνισμό…
Και αυτήν η τεράστια κοινωνικη ανησορροπια φέρνει και τα εγκλήματα…
Το κακό ξεκινά από τους γονείς… Τα παιδιά… Και ύστερα τα σχολεία… Ελάχιστα καλά… Ελάχιστα.. και τα άλλα ένα τεράστιο μηδενικό… Που παράγουν το χάος στα μυαλά των παιδιών.. και όχι την τάξη των σκέψεων.. των αρχών και αξιών …
Και κάπου εκεί πιάσαμε τον πάτο … Πρώτα μέσα μας… Και μετά ήρθε το χάος…
Αλήθειες που πονάνε… αλλά το ΕΓΩ μας δεν μας αφήνει να δούμε τα πράγματα καθαρά και ν’ αλλάξουμε…
Δυστυχώς Κ. Καλλιόπη…
δεν φεύγεις
συνεχίζεις
τους έφυγες και συνεχίζεις
κι οι καλύτεροι άνθρωποι έχουν μέσα τους έναν Πέτρο, από τύχη γλιτώνεις ενδεχόμενη προδοσία