Σχολικές αναμνήσεις σε ξεθωριασμένες σχολικές τάξεις... (βίντεο)
Παίρνοντας απόσταση απ’ το χτες, οι σχολικές μνήμες, καίτοι σκληρές, προερχόμενες από τη δεκαετία του -60 και του -70, δημιουργούν μια συγκινησιακή φόρτιση, μια γλυκιά μελαγχολία.
Το δάκρυ κυλάει, γιατί είναι μνήμες, σκέψεις, εικόνες και παραστάσεις ανάκατα, από τα χρόνια της παιδικής σου αθωότητας. Από τα χρόνια εκείνα που τα βιώματά σου σου έκαναν να πρωτογευθείς αυτό το θαύμα που λέγεται ζωή.
Είναι τα πρωτόγνωρα συναισθήματα που ένιωσες, που σε καθόρισαν, που σου χάραξαν πορεία.
Δραπετεύω από το σήμερα, και ξαναγυρνώ δεκαετίες πριν, σ’ εκείνα τα χρόνια που σμίλεψαν τη ζωή μου… δεκαετία του ’60, αρχές δεκαετίας του ’70…
Θα ζητήσω από τους παλαιότερους, να με συντροφεύσουν σ’ αυτό το ταξείδι των αναμνήσεων που μπορεί να είναι θολές, αλλά ας τις ανασύρουμε από εκείνο το κουτάκι της ψυχής και της μνήμης που δεν ξεχνούν…
Δύσκολα χρόνια, φτωχικά χρόνια, αλλά με τίποτα δεν θα τ’ άλλαζα με τις δεκατίες που ακολούθησαν…
Και μα την αλήθεια, ακόμα είναι στιγμές που νοιώθω το κάψιμο της βέργας του δασκάλου μου στα χέρια μου… αφήστε που τις έτρωγα πιο πολύ από τα άλλα παιδιά, για να μην λένε οι συμμαθήτριες και οι συμμαθητές μου πως σαν κόρη του διευθυντή του σχολείου, είχα ιδιαίτερη μεταχείριση…αν και ήμουν πρώτη στις σκανδαλιές… τα καημένα τα χεράκια μου…
Την ανάρτηση αγκαλιά και φύγαμε για το χθες… μόνο εξετάσεις να μην ξαναδώσουμε, κι εγώ, να απέχω από τα μαθηματικά και τις φυσικές… δώστε μου ιστορία, ετυμολογία των λέξεων και αναλύσεις κειμένων και πάρτε μου την ψυχή… νταξ;;;
Καλλιόπη Σουφλή
-Μήλα Μίμη.
Έλα, Μίμη, έλα.
Παίρνοντας απόσταση απ’ το χτες, οι σχολικές μνήμες, καίτοι σκληρές, προερχόμενες από τη δεκαετία του -60 και του -70, δημιουργούν μια συγκινησιακή φόρτιση, μια γλυκιά μελαγχολία.
Τα μάτια δακρύζουν όταν σκέφτεσαι με γλυκύτητα εκείνες τις εποχές.
Δεν είναι οι τιμωρίες, αρκετές φορές σκληρές, όπου ο σεβασμός και ο φόβος ήταν ανάμικτοι.
Δεν είναι η μεγάλη αυστηρότητα και πειθαρχία, οι «σωφρονιστικές» τιμωρίες, η αποβολή, η επανάληψη της τάξης.
Ποιος δεν έγραψε 10 φορές το μάθημα, δεν ένιωσε το τράβηγμα του αυτιού και του μαλλιού, δεν ένιωσε τον πόνο από το ανεβοκατέβασμα της βέργας στην παλάμη του;
Άλλωστε όλες αυτές οι μέθοδοι θεωρούνταν παιδαγωγικές προς «παραδειγματισμόν και συμμόρφωσην».
Δεν είναι το κούρεμα με την ψιλή, όπου μόνο ένα τσουλούφι εδικαιούτο να ζήσει για να υπενθυμίζει και να τιμά την φούντα από το τσαρούχι του τσολιά, ούτε ο έλεγχος της διαγωγής της εξωσχολικής ζωής.
Δεν είναι η φτώχια, η ίδια σάκα και γομολάστιχα και του χρόνου! Ούτε η τάξη σου που θερμαινόταν με ξυλόσομπα και ξύλα που κουβαλούσες από το σπίτι!
Δεν είναι η διδασκαλία της καθαρεύουσας, ο ρίψασπις του ριψάσπιδος και η παραλήγουσα που ποτέ δεν περισπάται, όταν η λήγουσα είναι μακρά.
Ούτε η ιεραρχική εποπτεία των επιθεωρητών « δια την αξιολόγησην εκπαιδευτικού προσωπικού και ελληνοπαίδων ως προς την πίστην και την αφοσίωσην εις τα ελληνοχριστιανικά ιδεώδη».
Άλλωστε, οι οδηγίες/εντολές του Υπουργείου Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων για τη διαμόρφωση εσωσχολικής και ενδοσχολικής ζωής ήταν σαφείς:
«τακτικός εκκλησιασμός διδασκό-ντων και διδασκομένων, ως και η εκτέλεσις των θρησκευτικών καθηκόντων, όπως της εξομολογήσεως και της θείας μετάνοιας», {…},
ευπρεπής εμφάνισις των μαθητών ως προς την ενδυμασίαν και κόμην, ως και η κόσμια συμπεριφορά αυτών εντός και εκτός σχολείου {…}, ευπρεπής εμφάνισις και συμπεριφορά των διδασκόντων»{…}»,
δραστηριότητα εκπαιδευτικών που να « εκτείνηται και εις εξωσχολικάς απασχολήσεις συντελούσας εις την προαγωγήντης κοινότητας εντός της οποίας ζώσι».
Όχι, δεν είναι τίποτε απ’ όλα αυτά.
Το δάκρυ κυλάει, γιατί είναι μνήμες, σκέψεις, εικόνες και παραστάσεις ανάκατα, από τα χρόνια της παιδικής σου αθωότητας. Από τα χρόνια εκείνα που τα βιώματά σου σου έκαναν να πρωτογευθείς αυτό το θαύμα που λέγεται ζωή.
Είναι τα πρωτόγνωρα συναισθήματα που ένιωσες, που σε καθόρισαν, που σου χάραξαν πορεία.
Είναι οι συμμαθητές σου, οι παιδικοί σου φίλοι, που έμειναν για πάντα φίλοι. Τα πρώτα σου ερωτικά, πλατωνικά σκιρτήματα.
Είναι ένας δικός σου κόσμος που κουβαλάς μέσα σου, ένα κομμάτι του εαυτού σου. Η ιστορική σου συνέχεια…
…Γλυκό της νιότης μου πουλί…
*****************
Εξετάσεις και διαγωνισμούς στα δικά μας τα χρόνια, είχαμε από τη Πέμπτη τάξη του Δημοτικού και μέχρι το τέλος του εξατάξιου Γυμνασίου και τον Φλεβάρη και τον Ιούνη.
Του Φεβρουαρίου οι διαγωνισμοί μάς ήθελαν διαβασμένους στα κεφάλαια που είχαμε διδαχθεί το πρώτο εξάμηνο, αλλά τον Ιούνιο, μας εξέταζαν εφ’ όλης της ύλης κι αυτό ήταν βάρος ασήκωτο και μαρτύριο σαδιστικό.
Να λάμπει ο ήλιος προκλητικά, διασχίζοντας αργά τον καταγάλανο θόλο, ν’ αστράφτει η θάλασσα παραδομένη στο χάδι του μελτεμιού,
να τιτιβίζουν τα πουλιά πολυάσχολα έξω απ’ το παραθύρι τσιμπολογώντας τις άγουρες ρόγες στην κληματαριά, να τσιρίζει το παιδομάνι και να χαλά ο κόσμος κι η γειτονιά απ’τα τρεχαλητά κι εσύ …;; Εσύ, εκεί …
Με τα μάτια γουρλωμένα από χαύνωση ενοχλητική, καρφωμένα σ’; αράδες ακαταλαβίστικες και τα μυαλά ασυμμάζευτα, παραδομένα σε φαντασιώσεις κι όνειρα εκτός τόπου και χρόνου,
να πρέπει, λέει, να μάθεις και ν’ αποστηθίσεις με τι ισούται το τετράγωνο της υποτεινούσης, πότε γεννήθηκε ο Νικηταράς και πόσο πληθυσμό έχει το κράτος της Ακτής του Ελεφαντοστού!
Κι όμως …; Επειδή η ανάγκη γίνεται φιλότιμο κι επειδή ο έλεγχος διαγωγής και προόδου και το ενδεικτικό θα μαρτυρούσαν αδιάσειστα τις προσπάθειες και τους κόπους, θέλοντας και μη διάβαζες.
Διαβάζαμε, ξενυχτούσαμε και ξημερωνόμαστε μελετώντας.
Μα …το καλοκαίρι ήταν μπροστά, οι διακοπές μάς έκλειναν το μάτι, οι αγωνίες απ’ τις ψυχές μας περνούσαν ξώφαλτσα και προσωρινά και τα άγχη τα ξέπλεναν εύκολα τα πρώτα μακροβούτια!
Άλλωστε, στις αρχές του Ιούνη κάθε χρόνο, ανυπομονούσαμε για ένα άλλο γεγονός, πολύ σημαντικό, που για τη διοργάνωση και τη διεκπεραίωσή του, έπρεπε να αφιερώνουμε πολύ χρόνο και πολλές προσπάθειες.
Έτσι, το δυσάρεστο πρόβλημα των διαγωνισμών το απωθούσαμε και το αφήναμε για το τέλος.
Ξέρει, βλέπεις το παιδικό μυαλό να κρατά ισορροπίες, δεν σκαμπάζει από προβλέψεις και πρόνοιες, αφήνει τις αγωνίες και τα άγχη να κοιμούνται στην ησυχία τους και κάθε πράγμα το αντιμετωπίζει στην ώρα του κι έτσι είναι καλώς καμωμένο.
Στις πρώτες τάξεις μάλιστα του Δημοτικού, όλες τις ελεύθερες ώρες μας, μα και τις πιότερες από τις ώρες των μαθημάτων, τις ξοδεύαμε στις πρόβες και στις προετοιμασίες για τις «επιδείξεις» των οποίων η διοργάνωση κάθε χρόνο οριοθετούσε και το τέλος της σχολικής περιόδου και τις περιμέναμε πώς και πώς.
Γιατί, σ’ αυτή την ηλικία, η ώρα είναι αιώνας, μ’ αποτέλεσμα η χρονιά να μοιάζει ατελείωτη!
Κι όπως η ζέστη ανέβαζε τον υδράργυρο στο θερμόμετρο, έτσι οι αντοχές μας έπεφταν ―αντιστρόφως ανάλογα― στο ελάχιστο κι οι αποδόσεις μας …στο μηδέν.
Ευτυχώς, τότε ήταν που άρχιζε η φούρια για τις επιδείξεις και με το πήγαιν’ έλα στα γήπεδα, με το βάλε-βγάλε στολές και κοστούμια και με το πες και ξαναπές στιχάκια, ποιήματα και τραγούδια, έφευγαν οι τελευταίες μέρες χαρούμενες και γεμάτες ενδιαφέρουσες δραστηριότητες.
Ασκήσεις, αθλοπαιδιές, χορευτικά, ταμπλό-βιβάν, σκετς, απαγγελίες, απορροφούσαν όλη μας την προσοχή κι εξασκούσαν τις επιδεξιότητές μας, εξαντλούσαν όμως τους δασκάλους μας και τους έφερναν μέχρι τα όρια των αντοχών τους κι ακόμη παρά πέρα.
*****************
Το σχολείο έχει δύο κύριες εισόδους, μια από κάθε δρόμο, για το κάθε σχολείο αντίστοιχα.
Άσπρα μαρμάρινα πλατιά σκαλοπάτια ανεβαίνουν μέχρι τα περιστύλια των εισόδων που κι αυτά είναι στρωμένα με μάρμαρα αστραφτερά κι οι κολώνες τους στηρίζουν τις βεράντες του δευτέρου ορόφου όπου σε ιστούς χοντρούς κυματίζει η Ελληνική σημαία.
Εκεί, στα πρώτα σκαλοπάτια, στέκονταν οι δάσκαλοί μας τα πρωινά κι ο μαθητής που θα ‘λεγε τη προσευχή, σαν ο καιρός ήταν καλός κι εμείς όλοι από κάτω στοιχημένοι ανά τάξη, ψάλαμε τον Εθνικό Ύμνο και το «Συ που κόσμους κυβερνάς και ζωή παντού σκορπάς, άκου τούτη τη στιγμή, των παιδιών σου τη φωνή».
Αν όμως ο καιρός ήταν κρύος και βροχερός, μαζευόμασταν ―λίγο στριμωγμένα βέβαια― μέσα στο μεγάλο χολ, στο οποίο έμπαινε κανείς μόλις δρασκέλιζε την είσοδο.
Εκείνες τις ώρες ―η αλήθεια― επικρατούσε ένα πανδαιμόνιο κι ο αντίλαλος ήταν εκκωφαντικός αλλά …και στις χελιδονοφωλιές την άνοιξη πανδαιμόνιο επικρατεί. Ψέματα;
Στο βάθος τούτης της μεγάλης αίθουσας υποδοχής, ξεκινούσε μια πλατιά καλλιμάρμαρη σκάλα, που οδηγούσε στις τάξεις του πρώτου ορόφου. Ένας μακρύς διάδρομος στο πλάι της οδηγούσε επίσης στις τάξεις του ισογείου.
Μια πόρτα βορινή έβγαζε στην πίσω αυλή, που το έδαφος της ήταν αργιλώδες κι όταν έβρεχε μαζεύαμε το πηλό και τον κάναμε γλυπτά και χειροτεχνήματα, μα πιο πολύ πασαλείβαμε τα παπούτσια μας, τα χέρια, τα μούτρα μας και τα θρανία!
Στο τέρμα του οικοπέδου, στην πίσω αυλή, ήταν τ’ αποχωρητήρια, κάποιες αποθήκες κι οι βρύσες του νερού. Εκεί παλιά, τα πρώτα χρόνια που πήγα στο σχολείο, ετοίμαζαν «το συσσίτιο» .
Μπαίνοντας στο χολ, δεξιά ήταν το γραφείο του διευθυντού, το άλλο των δασκάλων, το γραφειάκι του επιστάτη κι η καμαρούλα της σαρώτριας, απ’ όπου πουλούσε και τα κουλουράκια της για να συμπληρώσει το μικρό εισόδημά της από τις δραχμούλες που της δίναμε.
Γιατί τότε η παιδεία δεν ήταν δωρεάν και πλήρωναν οι γονείς μας κάθε χρονιά την εγγραφή μας ,τα δίδακτρα, για τον επιστάτη και για τη σαρώτρια επίσης, χώρια τα λεφτά που ήθελαν για τα βιβλία μας και τα τετράδιά μας.
Σ’ αυτήν λοιπόν την αίθουσα μετά την είσοδο, μαζευόμασταν για την πρωινή προσευχή το χειμώνα και σ’ όλες τις εορτές και τις συγκεντρώσεις που δεν ήταν τόσο σημαντικές όσο οι Εθνικές Εορτές στις οποίες οι εκδηλώσεις και οι ομιλίες γίνονταν στη μεγάλη αίθουσα του θεάτρου στο δεύτερο όροφο,
όπου υπήρχε μια κανονική σκηνή με παρασκήνια και υποβολείο, αυλαία από πορφυρό βελούδο και πλατεία με πολλές σειρές καθισμάτων!
Ας πούμε, για την γιορτή των Τριών Ιεραρχών, για τη φιέστα της Απόκριας ή για την εκδήλωση για την Αποταμίευση, μέναμε στο χολ, όπου οι εκάστοτε ομιλητές και οι μαθητές, ανέβαιναν στο πάνω πλατύσκαλο κι από κει εκφωνούσαν, τραγουδούσαν ή απάγγελλαν τα ανάλογα για την περίσταση.
Και είναι σαν να τη βλέπω τούτη τη στιγμή την επιγραφή πάνω από το κεφάλι τους «όμορφος κόσμος, ηθικός, αγγελικά πλασμένος», καθώς και τα πορτρέτα των ηρώων του ’21 γύρω-γύρω στους τοίχους αραδιασμένα να παρακολουθούν βλοσυρά.
Σ’ αυτά κάρφωνα τα μάτια μου, για να υπνωτιστώ και ν’ αποδράσω, μην έχοντας υπομονή ν’ ακούω βαρετούς λόγους και μονότονα στιχάκια παράφωνα και χιλιοειπωμένα ή προσπαθώντας ν’ ανακουφιστώ από τη δυσάρεστη και καμιά φορά επώδυνη ορθοστασία.
Όμως τους εορτασμούς της 28ης Οκτωβρίου ή της 25ης Μαρτίου και των Χριστουγέννων, τους κάναμε με μεγάλη επισημότητα και πολλές προετοιμασίες στην αίθουσα του Θεάτρου.
********************
Στην πρόσοψη του σχολείου μας ήταν ο χώρος της τεράστιας αυλής. Στην ανατολική πλευρά της, ήταν σχεδιασμένοι οι κήποι των λουλουδιών και των λαχανικών. Τα παρτέρια τους τα σκάβαμε και τα καλλιεργούσαμε στο μάθημα της Φυσικής Ιστορίας.
Παραδίπλα ήταν και το σκάμμα με μπόλικη άμμο για τις αθλοπαιδιές και στο πιο νότιο άκρο ο δεντρόκηπος που στη σκιά του καταφεύγαμε στα διαλείμματα σαν ζέσταινε ο καιρός.
Εκεί, καθισμένα δύο-δύο, ψιθυρίζαμε τα μυστικά μας τα ανομολόγητα και τα σκαμπρόζικα νέα μας, για το ποιος «έχει» ποια και ποια αρέσει σε ποιον κι άλλα τέτοια σκανδαλώδη!
Στη μέση της αυλής, ήταν όλος ο χώρος δικός μας για τη γυμναστική, τους χορούς και τα παιχνίδια του διαλείμματος.
Τότε που οι κραυγές μας ήταν ουρανομήκεις σαν πολεμικές ιαχές, τα γέλια μας και τα ξαφνικά μας χάχανα αδικαιολόγητα σαν υστερικά ξεσπάσματα,
οι καυγάδες μας, που άναβαν χωρίς αιτία κι έσβηναν μετά από φτυσιές, μπουνιές και ξεμαλλιάσματα μόλις άνοιγε μια μύτη, αιμοχαρείς και τα τρεχάματά μας τα αδιάκοπα,
πάνω-κάτω, δεξιά-αριστερά και πίσω-μπρος σαν ποδοβολητό από ορδές βαρβάρων εκκωφαντικό, ξεσήκωναν σύννεφα σκόνης, αγανακτούσαν τους περίοικους και χαλούσαν τη μακαριότητα της ήσυχης γειτονιάς.
Η δυτική πλευρά της αυλής, κατά τον ίδιο τρόπο διαρρυθμισμένη, ανήκε στο άλλο σχολείο, μα στα διαλείμματα παίζαμε ή μαλώναμε όλα τα παιδιά κι από τα δύο σχολεία ανακατεμένα κι οι περαστικοί χαμογελούσαν με κατανόηση ακούγοντας τον ορυμαγδό!
Γιατί, εκείνα τα χρόνια, η μάστιγα του θορύβου ήταν άγνωστη κι άγνωστη ―βέβαια― ήταν κι η ανυπόφορα ασταμάτητη ροή των οχημάτων πάσης φύσεως που υπάρχει τώρα στους δρόμους της πόλης κι όλου του νησιού και κάνει τη διάβαση, την οίκηση και τη διαβίωση ανυπόφορη!
Τότε, άντε να περνούσε πού και πού αγκομαχώντας και καπνίζοντας κάποιο αργοκίνητο λεωφορείο, ίσως κανένα ταξί, από τα μετρημένα στα δάχτυλα που υπήρχαν κι ακόμα πιο σπάνια κάποιο ιδιωτικό αυτοκίνητο.
Αυτά κι αν ήταν λιγοστά κι αχρείαστα, όπως αχρείαστα θα ήταν και σήμερα, αν το συνορισιό κι ο νεοπλουτίστικος τρόπος ζωής δεν επέβαλλε να ‘χει δυο-τρία από δαύτα το κάθε σπιτικό,
για να δυσκολεύουν τη ζωή μας και να φρακάρουν στους στενούς δρόμους όπου κινούνται σαν χελώνες με μεγαλοαστικό ρυθμό!
Αναπαράσταση παλιάς σχολικής τάξης
ννννννννννννννννννννννννννννννννννν
Του Ισπανού βίντεο-άρτιστ Carlos Lascano
aggeliki-sirri.pblogs.gr
kopanos-imathias
Μοίρασέ το:
Ετικέτες: ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ, ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ
ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ
Ορισμένα αναρτώμενα από το διαδίκτυο κείμενα ή εικόνες, θεωρούμε ότι είναι δημόσια. Αν υπάρχουν δικαιώματα συγγραφέων, παρακαλούμε ενημερώστε μας, για να τα αφαιρέσουμε. Επίσης, σημειώνεται ότι οι απόψεις του ιστολογίου, μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου. Για τα άρθρα που δημοσιεύονται εδώ, ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρουμε, καθώς απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των συντακτών τους και δεν δεσμεύουν καθ’ οιοδνήποτε τρόπο, το ιστολόγιο. Ο διαχειριστής του ιστολογίου, δεν ευθύνεται για τα σχόλια και τους δεσμούς που περιλαμβάνει. Τονίζουμε ότι υφίσταται μετριασμός των σχολίων και παρακαλούμε, πριν δημοσιεύσετε το σχόλιό σας, να έχετε υπόψη σας τα ακόλουθα:
- Κάθε γνώμη είναι σεβαστή, αρκεί να αποφεύγονται ύβρεις, ειρωνείες, ασυνάρτητος λόγος και προσβλητικοί χαρακτηρισμοί, πολύ περισσότερο σε προσωπικό επίπεδο, εναντίον των συνομιλητών ή και των συγγραφέων, με υποτιμητικές προσφωνήσεις, ύβρεις, υπονοούμενα, απειλές ή χυδαιολογίες.>
- Μην δημοσιεύετε άσχετα με το θέμα σχόλια.
- Ο κάθε σχολιαστής, οφείλει να διατηρεί ένα μόνον όνομα ή ψευδώνυμο, το οποίο αποτελεί και την ταυτότητά του σε κάθε συζήτηση.
- Με βάση τα παραπάνω, η διαχείριση, διατηρεί το δικαίωμα μη δημοσίευσης σχολίων, χωρίς καμία άλλη προειδοποίηση.
- Επιπλέον σας τονίζουμε, ότι το ιστολόγιο, λειτουργεί σε εθελοντική βάση και ως εκ τούτου, τα σχόλια θα αναρτώνται μόλις αυτό καταστεί δυνατόν.
ΕΞΙ ΜΕΡΕΣ ΣΧΟΛΕΙΟ ΤΟΤΕ . ΠΡΟΣ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΔΕΚΑΕΤΙΑΣ ΤΟΥ 60 . ΜΑΛΛΙ ΜΙΚΡΗ ΦΟΥΝΤΑ ΣΤΟ ΜΠΡΟΣΤΙΝΟ ΜΕΡΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΥΠΟΛΟΙΠΟ ΓΛΟΜΠΟΣ. ΣΤΟ ΝΗΠΙΑΓΩΓΕΙΟ ΓΙΝΟΤΑΝ ΕΛΕΓΧΟΣ ΚΑΘΑΡΙΟΤΗΤΑΣ- ΝΥΧΙΑ ΑΥΤΙΑ ΡΟΥΧΑ- ΑΠ ΤΗΝ ΔΑΣΚΑΛΑ ΜΑΣ ΜΟΛΙΣ ΜΠΑΙΝΑΜΕ ΣΤΗΝ ΑΙΘΟΥΣΑ ΚΑΙ ΚΑΘΟΜΑΣΤΑΝ ΣΤΟ ΘΡΑΝΙΟ .. ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ ΑΞΕΣΟΥΑΡ ΚΑΙ ΤΟ ΜΑΝΤΗΛΑΚΙ ΔΙΠΛΩΜΕΝΟ ΠΟΥ ΠΑΝΩ ΤΟΥ ΒΑΖΑΜΕ ΤΑ ΜΙΚΡΑ ΧΕΡΑΚΙΑ ΜΑΣ. ΑΝΕΜΕΛΟ ΤΟ ΝΗΠΙΑΓΩΓΕΙΟ ΟΛΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΚΑΙ ΒΑΣΙΚΕΣ ΓΝΩΣΕΙΣ. ΘΥΜΑΜΑΙ ΠΟΥ Η ΚΥΡΙΑ ΜΑΣ ΕΙΠΕ ΝΑ ΜΑΘΟΥΜΕ ΝΑ ΔΕΝΟΥΜΕ ΤΑ ΚΟΡΔΟΝΙΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΕΙΧΑ ΣΚΑΣΕΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΩ ΣΩΣΤΑ. ΕΥΤΥΧΩΣ ΟΥΤΕ Η ΥΠΟΛΟΙΠΗ ΤΑΞΗ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΕ ΚΑΙ ΑΝΑΚΟΥΦΙΣΤΗΚΑ. ΠΑΜΕ ΤΩΡΑ ΣΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ. ΟΠΟΙΟΣ ΔΕΝ ΗΞΕΡΕ ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ ΕΤΡΩΓΕ ΠΕΝΤΕ ΞΥΛΙΕΣ ΣΤΟ ΕΝΑ ΧΕΡΙ ΚΑΙ ΠΕΝΤΕ ΣΤΟ ΑΛΛΟ ΠΑΑΑΑΑΡΑ ΠΟΛΥ ΔΥΝΑΤΕΣ. ΠΟΛΛΑ ΠΑΙΔΙΑ ΕΚΛΑΙΓΑΝ. ΣΥΝΗΘΩΣ ΤΑ ΚΟΡΙΤΣΙΑ. ΕΜΕΙΣ ΤΟ ΠΑΙΖΑΜΕ ΑΝΤΡΕΣ… ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΠΟΝΟΥΣΑΝ ΑΦΟΡΗΤΑ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΚΑΝΕΝΑ ΤΡΙΛΕΠΤΟ ΑΙΣΘΑΝΟΜΑΣΤΑΝ ΜΙΑ ΓΛΥΚΙΑ ΖΕΣΤΗ ΚΑΙ ΑΝΑΚΟΥΦΙΣΗ ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΚΟΚΚΙΝΕΣ ΠΑΛΑΜΕΣ ΜΑΣ. ΑΝ ΚΑΠΟΙΟ ΠΑΙΔΙ ΤΡΑΒΟΥΣΕ ΛΙΓΟ ΤΟ ΧΕΡΙ ΤΟΥ ΟΤΑΝ ΕΠΕΦΤΕ Η ΞΥΛΙΑ, Η ΞΥΛΙΑ ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΟΤΑΝ. ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ Η ΒΕΡΓΑ- ΧΑΡΑΚΑ ΤΗΝ ΛΕΓΑΜΕ- ΕΣΠΑΖΕ ΑΠΟ ΞΥΛΙΕΣ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΗ ΜΑΣ. ΤΗΝ ΜΕΘΕΠΟΜΕΝΗ ΜΕΡΑ ΕΦΕΡΝΕ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ ΕΝΑΣ ΣΥΜΜΑΘΗΤΗΣ ΜΑΣ ΠΟΥ Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΤΟΥ ΕΧΕ ΞΥΛΟΥΡΓΕΙΟ. ΑΥΤΟ ΣΥΝΕΒΑΙΝΕ ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ. ΗΤΑΝ ΕΝΤΟΛΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΣ ΜΑΣ. ΑΝ ΜΙΛΟΥΣΑΜΕ ΜΕ ΤΟΝ ΔΙΠΛΑΝΟ ΜΑΣ ΕΠΕΦΤΑΝ ΚΑΙ ΣΦΑΛΙΑΡΕΣ..ΕΙΧΑΜΕ ΠΕΤΥΧΕΙ ΠΟΛΥ ΑΥΣΤΗΡΗ ΔΑΣΚΑΛΑ. ΚΑΚΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ Η ΚΟΥΒΕΝΤΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑ ΜΑΣ ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΑΝ . ΟΤΑΝ ΧΤΥΠΟΥΣΕ ΤΟ ΚΟΥΔΟΥΝΙ ΟΜΩΣ ΤΑ ΞΕΧΝΟΥΣΑΜΕ ΟΛΑ. ΠΑΙΖΑΜΕ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ ΜΕ ΕΝΑ ΤΟΣΟ ΔΑ ΜΙΚΡΟ ΚΑΟΥΤΣΟΥΚΕΝΙΟ ΜΠΑΛΑΚΙ ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΞΑΝΑΜΠΑΙΝΑΜΕ ΓΙΑ ΜΑΘΗΜΑ ΗΜΑΣΤΑΝ ΜΟΥΣΚΕΜΑ ΣΤΟ ΙΔΡΩΤΑ. ΟΤΑΝ ΤΟ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΑΝΑΡΩΤΙΕΜΑΙ ΑΠΟ ΠΟΥ ΕΒΓΑΙΝΕ ΤΟΣΟΣ ΙΔΡΩΤΑΣ ΓΙΑΤΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΚΟΚΚΑΛΙΑΡΗΔΕΣ. ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΠΗΓΑΙΝΑΜΕ ΜΕ ΤΑ ΠΟΔΙΑ. ΓΥΡΩ ΣΤΑ ΠΕΝΤΑΚΟΣΙΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΗΤΑΝ. ΤΟΤΕ ΒΕΒΑΙΑ ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΑΝ ΠΟΛΛΑ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΑ . ΣΥΝΑΝΤΙΟΜΑΣΤΑΝ ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΜΕ ΑΛΛΑ ΠΑΙΔΙΑ ΚΑΙ ΠΗΓΑΙΝΑΜΕ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ. ΕΓΩ ΠΗΓΑΙΝΑ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟΝ ΕΝΑ ΧΡΟΝΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΑΔΕΛΦΟ ΜΟΥ. ΤΙΣ ΚΡΥΕΣ ΜΕΤΡΕΣ ΚΑΙ ΕΙΔΙΚΑ ΟΤΑΝ ΧΙΟΝΙΖΕ, ΣΕ ΚΑΠΟΙΑ ΣΠΙΤΙΑ ΤΟ ΝΕΡΟ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΣΕ ΣΤΑΛΑΚΤΙΤΕΣ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΚΑΝΑΜΕ ΣΠΑΘΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΙΞΟΥΜΕ ΜΕΧΡΙ ΠΟΥ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥΣ ΣΠΑΖΑΜΕ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΚΑΝΑΜΕ ΓΛΥΦΙΤΖΟΥΡΙΑ ΠΟΥ ΚΟΛΛΟΥΣΑΝ ΟΙ ΓΛΩΣΣΕΣ ΜΑΣ. ΦΥΣΙΚΑ ΔΕΝ ΕΛΕΙΠΕ ΚΑΙ Ο ΧΙΟΝΟΠΟΛΕΜΟΣ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΦΤΑΣΟΥΜΕ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ. ΕΙΜΑΣΤΕ ΓΕΝΙΚΑ ΜΕΣ ΤΗΝ ΤΡΕΛΗ ΧΑΡΑ. ΟΥΤΕ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΑΠΟΚΤΗΣΑΜΕ ΑΠ ΤΗΝ ΑΥΣΤΗΡΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΔΑΣΚΑΛΑΣ ΜΑΣ , ΟΥΤΕ ΟΙ ΜΑΝΑΔΕΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΟΙ ΠΑΤΕΡΑΔΕΣ ΜΑΣ ΠΗΡΑΝ ΤΟ ΜΕΡΟΣ ΜΑΣ ΑΝ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΛΕΓΑΜΕ ΤΙ ΣΥΝΕΒΑΙΝΕ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ. ΕΠΑΙΡΝΑΝ ΤΟ ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΔΑΣΚΑΛΑΣ ΚΑΙ ΣΕ ΜΕΝΑ ΕΛΕΓΑΝ ΝΑ ΜΑΖΕΨΩ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΜΟΥ ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΟΛΟ ΣΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ. ΚΑΙ ΤΟ ΜΑΖΕΨΑ , ΕΙΧΑΝ ΔΙΚΙΟ. ΞΕΡΩ ΟΤΙ ΟΙ ΝΕΟΙ ΠΟΥ ΘΑ ΔΙΑΒΑΣΟΥΝ ΟΛΟ ΑΥΤΟ ΘΑ ΤΡΟΜΑΞΟΥΝ . ΕΙΔΙΚΑ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ. ΟΣΟ ΚΑΙ ΝΑ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΠΕΡΙΕΡΓΟ Η ΓΕΝΙΑ ΜΑΣ ΑΝΔΡΩΘΗΚΕ ΜΕΣΑ ΑΠ ΟΛΟ ΑΥΤΟ . ΜΑΘΑΜΕ ΝΑ ΣΕΒΟΜΑΣΤΕ . ΝΑ ΣΥΜΠΟΝΑΜΕ ΝΑ ΑΓΑΠΑΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΟΜΕΝΟΥΜΕ . ΟΧΙ ΟΛΟΙ ΑΛΛΑ ΠΙΣΤΕΥΩ ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΠΟΣΟΣΤΟ. ΑΥΤΑ ΤΑ ΟΛΙΓΑ ΑΠ ΤΙΣ ΠΡΩΤΕΣ ΤΑΞΕΙΣ ΤΟΥ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ. ΟΙ ΕΠΟΜΕΝΟΙ ΔΑΣΚΑΛΟΙ ΗΤΑΝ ΠΟΛΥ ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΑΥΣΤΗΡΟΙ ΜΕ ΚΑΠΟΙΕΣ ΜΙΚΡΕΣ ΕΞΑΙΡΕΣΕΙΣ ΤΟΥ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ ΚΑΙ ΛΥΚΕΙΟΥ.. ΣΤΗΝ ΓΕΝΙΑ ΜΟΥ ΕΓΙΝΕ Ο ΔΙΑΧΩΡΙΣΜΟΣ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ ΛΥΚΕΙΟΥ. ΠΩΣ ΠΕΡΑΣΑΝ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ… ΣΑΝ ΝΕΡΑΚΙ .. Υ.Γ. ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΗΝ ΚΥΡΙΑ ΜΑΣ ΧΡΥΣΑΥΓΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΖΕΙ ΠΙΑ ΣΤΗΝ ΓΗ.
Σημερα κ.Καλλιοπη μου μπηκα και ειδα την αναρτηση σου αυτη,την εβλεπα δηλ.απο προχθες,αλλα ηταν τοσα που επρεπε να διαβασω απο τις αλλες σου αναρτησεις,που την προσπερναγα.Σημερα ομως λεω,δεν την προσπερναω θα την δω οπωσδηποτε.Εχεις ενα φοβερο ταλεντο να μας γυρνας πισω στο χρονο,να μας θυμιζεις τα ομορφοτερα χρονια αυτης της ζωης.Τι να πρωτοθυμηθω!! Το σχολειο μου στο νησακι στην Καλαματα το `70 που πηγα τις τρεις πρωτες ταξεις του δημοτικου που επρεπε να κανω 3 χλμ με τα ποδια για να φτασω?Τον δασκαλο μου,θυμαμαι ακομα το ονομα του,Σβολοπουλος,που μας τραβαγε απο τις φαβοριτες μεχρι να ουρλιαξουμε,μολις το μαλλι μας μεγαλωνε λιγο απο την χειροβομβιδα που ριχναμε τον Σεπτεμβρη?Το προαυλιο που ηταν χωμα και χαλικι και σακατευομαστε οταν πεφταμε?Τα θρανια εκεινα τα πανεμορφα,την βαλιτσα με το καρμπον που εβγαζε φωτοτυπιες ο δασκαλος?Τις μπιλιες που ειχαμε τοτε,ξερεις εκεινες τις ωραιες με τα διαφορα χρωματα,τις γυμναστικες επιδειξεις?Ακομη θυμαμαι την μυρωδια της μπλε ποδιας που φοραγα και που καθε μερα η μανουλα μου την φρεσκοσιδερωνε?Τι ξυλο εφαγα Θεε μου εκεινα τα χρονια!Κι ομως αν ηταν να ξαναζησω αυτα τα χρονια,θα το ξανατρωγα ευχαριστως χαχαχαχα!Μου θυμησες τοσα!! Θυμαμαι ακομη μια αστεια παραλλαγη του Πυθαγορειου θεωρηματος για την υποτεινουσα ορθωγωνιου τριγωνου που μας ελεγε ο δασκαλος στο γυμνασιο,για να απαλυνει το βουητο απο τα σκαμπιλια….”το τεσσαραγωνο της αποκατηνης τεντωστρας,πατσιζει τη σουμα των δυο αλλων τεσσαραγωνων πα ι διων που στεκοντε σουζα και χτυπιουντε κατακεφαλα”.Να`σαι καλα κ.Καλλιοπη μου!!
Είσαι τόσο παραστατικός Δημήτρη, που νομίζω πως ζω ότι περιγράφεις…Υπέροχα χρόνια, που μόνο μεγαλώνοντας αντιλαμβανόμαστε την αξία τους.
Πρωτη μερα στο νηπιαγωγειο εγω κι ο ξαδερφος μου με το που ακουσαμε το κουδουνι για διαλειμμα σηκωθηκαμε και φυγαμε!χαχαχα.Ενα χιλιομετρο δρομος ηταν μεχρι τα σπιτια μας.Ολα τα παιδια τετοιες αποστασεις καναμε καθημερινα μονα μας η σε μικρες παρεες.Αδιανοητο σημερα.Τι επικινδυνα παιχνιδια παιζαμε απο πετροπολεμο μεχρι και φωτιες αναβαμε.Τι μακρυνες βολτες σε ορεινη περιοχη.Ο δασκαλος μια φορα ξεπερασε τα ορια με τη βεργα.Του λεω θα σηκωθω να φυγω.Χεστηκε μη του κανω κανα χουνερι κι απο τοτε το ξυλο ηταν χαλαρο και συντομο.Τον εστρωσα το δασκαλο.χαχαχα.Εν τω μεταξυ η μανα μου του ελεγε “ξεκοκκαλιζει τις εγκυκλοπαιδειες”.Ο δασκαλος εβαζε λιγο πιο ευκολα τα δεκαρια γι αυτο κι ας ημουν αδιαβαστος πολλες φορες.Τι ωραια χρονια.
Νά εκεί είναι η αφετηρία τών λεωφορείων που σε ταξιδεύουν στό χρόνο ,μου λέει η γυναίκα μου.
Επιβιβαζόμαστε.Το λεωφορείο στη μετώπη έγραφε με μεγάλα γράμματα πρός ’60-’70 Πρόσεξε ,μου λέει η δικιά μου ποιός είναι στό τιμόνι,η Πόπη.
Φύγαμε για το ταξίδι πίσω στό χρόνο σάν σύγχρονοι χρονοταξιδιώτες με οδηγό τήν καλλίτερη για τήν περίπτωση κυρία Σουφλή
Για να δώ χερια καθαρά νυχάκια κομμένα.Χέρια πάνω στα θρανία
Δικαιοκλή τί θα κάνω με σένα ! Πάλι εκτός θέματος είσαι στήν έκθεση.Όταν λέμε το ΣΠΙΤΙ ΜΟΥ θα μου περιγράψεις πώς είναι το σπίτι και όχι πώς απο τίς σπηλιές που έμεναν οι πρώτοι άνθρωποι φτάσαμε στα σύγχρονα σπίτια.
Τό 490 π.Χ.οι αθηναίοι νίκησαν τούς Πέρσες στη μάχη που έδωσαν στή Μαραθώνα.ΦΦΑΑΑΠΠ ΣΦΑΛΙΑΡΑ στήν δεξιά παρειά.ΣΤΟΝ ΜΑΡΑΘΩΝΑ ΗΛΙΘΙΕ ΣΤΟΟΟΝ ΜΑΡΑΘΩΝΑ
Η κυρία Ανίκα στό τέλος τής σχολικής χρονιάς μου λέει ,εσένα θα σε κάνω αεροπόρο και μου δίνει ένα ποίημα ΑΕΡΟΠΟΡΟΣ ΘΑ ΓΕΝΩ ΤΗ ΓΗ ΝΑ ΜΗΝ ΑΓΓΙΖΩ………Μεγάλη προφήτης η κυρία Ανίκα Η επόμενη σχολική χρονιά ήταν η πρώτη Γυμνασίου.
Τί να πρωτοθυμηθεί κανείς ,τίς εκδρομές στό παλάτι του Φιλίππου στην Πέλλα με στρατιωτικά ΡΕΟ γιατί δεν είχαμε λεφτά αλλά ο φιλόλογος μας επέμεινε οτι έπρεπε να πάμε όπως δήποτε.
Η τελευταία πολυήμερη που επισκεφτήκαμε τούς Δελφούς την Ολυμπία την Ακρόπολη καί διανυκτερεύαμε σε σχολικές αίθουσες των Γυμνασίων τών τόπων που επισκεπτόμαστε.
Πόπη με τήν άδεια σου μακρηγόρησα αλλά με σένα στό τιμόνι τί νάκανα.Μόνο που η επιστροφή στό παρόν πόνεσε
Δικαιοκλής
Πολύ όμορφες αναμνήσεις από την τρυφερή σου ηλικία, μας μετέφερες Δικαιοκλή, και διαβάζοντάς το, είναι σαν να τις ζούσα κι εγώ… εσύ έτρωγες σφαλιάρες για τα φιλολογικά, κι εγώ, για τα πρακτικά…
Αχ Θεέ μου, τι υπέροχα χρόνια… έπρεπε να μεγαλώσουμε για να τους δώσουμε την ανεκτίμητη αξία που είχαν…
Υ.Γ. Παραίνεση, γιατί συμβουλές δεν δίνω… να γυρίζεις και να ξαναγυρίζεις όσο πιο συχνά μπορείς σ’ εκείνα τα χρόνια… πίστεψέ με είναι βάλσαμο στην ψυχή…κι ας είχαν και κάποια στραβά…
Γειά σου Πόπη τέτοια μας γράφεις και σε αγαπάμε.Πρώτα απ’όλα τον σταθμό σου βέβαια που διαβάζοντας ό,τι επίκαιρο ανεβάζεις περιμένουμε τό επόμενο με αγωνία.Να είσαι καλά.
Κυριακή
Καλησπέρα Κυριακή… να είστε καλά και να ταξειδεύετε… να ταξειδεύετε σε εποχές όμορφες και άδολες… θα φροντίσω να περιλαμβάνω περισσότερες τέτοιες αναρτήσεις, για να συνεχίζετε το ταξείδι στο χθες…
Θυμάμαι πως ήμουν παιδί, και ως λάτρης του κινηματογράφου κάθε Σαββατοκύριακο δεν έλειπα (με τους γονείς μου φυσικά ή και με τις ξάδελφές μου) από τον κινηματογράφο… είχα δει μια ταινία, που ούτε καν θυμάμαι την πλοκή της και είχε τίτλο: “Προελάσατε προς τα πίσω”… χιουμοριστική ταινία… μου έμεινε στη μνήμη μόνον ο τίτλος…
Κοιτάζουμε με αισιοδοξία το μέλλον, ζούμε το παρόν, αλλά … ταξειδεύουμε και στο παιδικό μας παρελθόν, για να παίρνουμε κουράγιο.
Καλό σας βράδυ
Μαζί σου δέν έχουμε τελειωμό Τούς θερινούς κινηματογράφους τούς θυμάσαι;;
Ξέχασα να αναφέρω τίς δυό μέρες αποβολή που έφαγα γιατί πήγα σινεμά να δώ τα συνεταιράκια με τούς Τζέρυ Λιούης και Ντήν Μάρτιν
Τα θερινά τα σινεμά… μ’ αγιόκλημα και γιασεμί… τα ομορφότερα χρόνια της ζωής μας…
Ψάχνω να βρω εκείνες τις παλιές ξένες ταινίες, να τις αναρτήσω και δεν τις βρίσκω…