Κιτρινισμένα φύλλα και σκισμένα, γεμάτα σκόνη, λάδι και ιδρώτα! Φωνές από το Παρελθόν που ξεχαστήκαν, και κάποια μεσημέρια του Ιουλίου, με μυρωδιά από κεφτέδες
και καρπούζι…
Τα παλιά περιοδικά
Προβολές:527
“Σουσάμι άνοιξε” και πάρε με μαζί σου, σε μαγικά χαλιά γοργοπετώντας, στους ώμους πάνω του τεράστιου τζίνι, και πήγαινέ με πέρα ως το Τέλος, που βρίσκεται ανύπαρχτο το “ΤΕΡΜΑ”.
Όλο το χαρτζηλίκι μου εκεί πήγαινε… στα Εικονογραφημένα Κλασσικά… στον Μικρό Ήρωα… στον Μικρό Σερίφη… και κάποιες φορές στον Γκαούρ Ταρζάν…
Άλλοτε κλεισμένη στο δωμάτιό μου κι άλλοτε κάτω από το πεύκο που δεν υπάρχει πια, να διαβάζω και να ξαναδιαβάζω εκείνα τα υπέροχα περιοδικά και να ταξειδεύω μέσα τους… να χάνομαι για ώρες… και να ονειρεύομαι πως ήμουν η πρωταγωνίστρια του βιβλίου…
Σε στίβες όλος αυτός ο ανεκτίμητος θησαυρός, μια και η βιβλιοθήκη του πατέρα μου ήταν γεμάτη από εγκυκλοπαίδιες και βιβλία που διάβαζε για να πλουτίζει τις γνώσεις του ως Εκπαιδευτικός.
Τα βιβλία της παιδικότητάς μας… της εφηβείας μας… της ζωής που χάσαμε μέσα από τα χέρια μας, μεγαλώνοντας…
Σε κάποιο μέρος της ψυχής μένουν όμως φυλαγμένα, εκεί που κρατάς τους θησαυρούς μιας εποχής που χάθηκε για πάντα…
Καλλιόπη Σουφλή
Κοντά παντελονάκια και παπούτσια, από τα πλαστικά καφέ το χρώμα. Η αρμύρα από τη θάλασσα που φτιάχνει, στο μαύρο το κορμί σου άσπρους χάρτες και τ’ άδεια πιάτα πάνω στο τραπέζι και τα σπαστά ντιβάνια στη βεράντα!
Η βρώμα από το ντι-ντι-ντι πλανιέται(τη σιδερένια τρόμπα τη θυμάσαι;) κι ο μουσκεμένος ύπνος στα σεντόνια, με μύγες πειραχτήρια που τρομάζουν απ’ το ροχαλητό το κόντρα μπάσο! Τρίζει ο σουμιές κλειστά είναι τα παντζούρια, κοιμούνται οι “μεγάλοι” μες την κάψα, και συ γυρνάς σιγά παλιές σελίδες, σε κόσμους μαγικούς
αεροβατώντας…
Μυρίζει μούχλα η ξανθιά βασιλοπούλα, φρέσκια λαδιά στο πρόσωπο του Μίκυ, από την μελιτζάνα την τηγανητή, ίσως
να είναι!
Βουνά από Μίκυ Μάους στο τραπέζι, δίπλα σε ψίχουλα και σε μπουκάλια μπύρα.
Χάρμα των οφθαλμών το Μίκυ Σίτυ, και ο Ταρζάν για δες τονα πως στέκει, εκεί στο πιρουνάκι άκρη άκρη, και νατον μόλις τώρα πέφτει, βουτιά μες το ζουμί απ΄τη σαλάτα!
Κούτες μ’ ότι θελήσει το μυαλό σου, πραμάτεια θαυμαστή και μαζεμένη με κόπο και με δάκρυα και δίφραγκα κλεμμένα… Σπηλιά του Αλαντίν που μέσα αν έμπεις, τα μάτια σίγουρα με πόνο θα τα κλείσεις, γιατί για πες -θεέ μου!- πως θ’ αντέξεις, τόσες ονειροφαντασιακές σελίδες;
“Σουσάμι άνοιξε” και πάρε με μαζί σου, σε μαγικά χαλιά γοργοπετώντας, στους ώμους πάνω του τεράστιου τζίνι, και πήγαινέ με πέρα ως το Τέλος, που βρίσκεται ανύπαρχτο το “ΤΕΡΜΑ”.
Το μαγαζί του Παντελή ξανά θυμάσαι, χανόσουνα και κοίταες με τις ώρες ράφια ολόκληρα και τα χιλιάδες τεύχη από περιοδικά παλιά και νέα…
Πενηνταράκι ο Μικρός ο Ήρως και δίφραγκο τα “Εικονογραφημένα”, γίνονται αλλαγές με μια δεκάρα το ‘γραφε κι η ταμπέλα από χαρτόνι “ΓΙΝΟΝΤΕ ΑΛΑΓΑΙ” και
άλλα τέτοια!
Έβγαινες κουβαλώντας τόσα τεύχη, περήφανος και ανασκουμπωμένος, γιατί ποτέ αυτές οι ιερές σελίδες δεν ήταν λάφυρα πολέμου από βόλους, γιαλένια, μουνταρία, λοταρία…
Δεν άφηνες κανέναν να τα πιάσει και τα τακτοποιούσες στη σειρά με ευλάβεια και τα διπλά τα τεύχη σ’άλλη κούτα.
Εκείνο το κοτέτσι το θυμάσαι; που στ’ άσπρισε η γιαγιά σου κι είχε στρώσει κιλίμια, κουρελούδες, μαξιλάρια;
Παλάτι των Παραμυθιών σου είχε γίνει, περιοδικά γεμάτο μέχρι πάνω κι οι αυλικοί να σε παρακαλάνε μια θέση στην Εδέμ να τους χαρίσεις!
Κιτρινισμένα φύλλα και σκισμένα, γεμάτα σκόνη, λάδι και ιδρώτα. Φωνές από το Παρελθόν που ξεχαστήκαν, και κάποια μεσημέρια του Ιουλίου με πληγιασμένα γόνατα και
νύχια μαύρα…
Να ο Γκαούρ ο μελαψός που ξεπετιέται, από τα χέρια του Γιαχάμπα για να σώσει την μαυρομάλλα Ταταμπού απ’ την Ελλάδα!!
Κι η Φούτζι Γιάμα με το Γιοκορίκο σε μουχλιασμένα υπόγεια μες τη νύχτα την Κατερίνα βασανίζουν με μανία.
Κι ανάμεσά τους θολά πλανιούνται, η Θεοδώρα, η Ειρήνη η Αθηναία, ο Όλιβερ Τουίστ κι η Χλόη που στην καλύβα μέσα είναι κρυμμένη του Μπάρμπα-Θωμά εκεί στο Νότο.
Τα όνειρα τα παλιά που παν να σβήσουν, σε μεξικάνικες ερήμους διψασμένοι, -με τον Τζιμ Άνταμς καβαλάρη- αντικατοπτρισμοί του Είναι και του Τότε!..
Κιτρινισμένα φύλλα και σκισμένα, γεμάτα σκόνη, λάδι και ίδρώτα. Φωνές από το Παρελθόν που ξεχαστήκαν, και κάποια μεσημέρια του Ιουλίου, που ξέφτισαν και πάνε για τα Πέρα, για κάπου μακριά μες στα Χαμένα…
Σαλπάρουν δυστυχώς “αυτά και άλλα τόσα” και μετανάστες πάνε για τα ΞΕΝΑ…
Εικόνες : Greek Comics
Προβολές : 527
Μοίρασέ το:
Ετικέτες: ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ
ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ
Ορισμένα αναρτώμενα από το διαδίκτυο κείμενα ή εικόνες, θεωρούμε ότι είναι δημόσια. Αν υπάρχουν δικαιώματα συγγραφέων, παρακαλούμε ενημερώστε μας, για να τα αφαιρέσουμε. Επίσης, σημειώνεται ότι οι απόψεις του ιστολογίου, μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου. Για τα άρθρα που δημοσιεύονται εδώ, ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρουμε, καθώς απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των συντακτών τους και δεν δεσμεύουν καθ’ οιοδνήποτε τρόπο, το ιστολόγιο. Ο διαχειριστής του ιστολογίου, δεν ευθύνεται για τα σχόλια και τους δεσμούς που περιλαμβάνει. Τονίζουμε ότι υφίσταται μετριασμός των σχολίων και παρακαλούμε, πριν δημοσιεύσετε το σχόλιό σας, να έχετε υπόψη σας τα ακόλουθα:
- Κάθε γνώμη είναι σεβαστή, αρκεί να αποφεύγονται ύβρεις, ειρωνείες, ασυνάρτητος λόγος και προσβλητικοί χαρακτηρισμοί, πολύ περισσότερο σε προσωπικό επίπεδο, εναντίον των συνομιλητών ή και των συγγραφέων, με υποτιμητικές προσφωνήσεις, ύβρεις, υπονοούμενα, απειλές ή χυδαιολογίες.>
- Μην δημοσιεύετε άσχετα με το θέμα σχόλια.
- Ο κάθε σχολιαστής, οφείλει να διατηρεί ένα μόνον όνομα ή ψευδώνυμο, το οποίο αποτελεί και την ταυτότητά του σε κάθε συζήτηση.
- Με βάση τα παραπάνω, η διαχείριση, διατηρεί το δικαίωμα μη δημοσίευσης σχολίων, χωρίς καμία άλλη προειδοποίηση.
- Επιπλέον σας τονίζουμε, ότι το ιστολόγιο, λειτουργεί σε εθελοντική βάση και ως εκ τούτου, τα σχόλια θα αναρτώνται μόλις αυτό καταστεί δυνατόν.
Μπράβο κυρία Σουφλη . Μου έφερες όλες αυτές τις εικόνες ολοζώντανες μπροστά μου . Για την ιστορία θέλω να πω ότι η ζωή το έφερε και μια από τις πολλές δουλειές που έκανα ήταν και του λιθογραφου στην εκδοτική εταιρεία ΙΩΝΙΑ του Τερζοπούλου. Εκεί λοιπόν τυπωνα κάθε εβδομάδα το Μίκυ Μαους. Καθόμουν και τα διάβαζα και μεγάλος πια και με παιδιά, αλλά ήταν διαφορετικά από τα Μίκυ που διαβάζαμε μικροί. Δεν ήταν ιστορίες πια του Ντίσνεϊ αλλά άλλων συγγραφέων. Και το χειρότερο τα χρώματα που έβαζε ο Ευάγγελος Τερζοπουλος ο ιδρυτής της Ιωνίας που διαβάζαμε εμείς πιτσιρικάδες δεν ήταν τόσο έντονα όπως τότε. Σήμερα άλλοι είναι οι συγγραφείς και τα χρώματα δεν είναι έντονα με αποτέλεσμα τα παιδάκια να έχουν άλλη εικόνα από εμάς τότε. Όταν δούλευα πριν χρόνια στην εκτύπωση του Μίκυ τα έκανα επίτηδες πιο έντονα για να έχουν οι πιτσιρικάδες την εικόνα που είχαμε εμείς αλλά ήταν δύσκολο γιατί η γραμμή της επιχείρησης ήταν να μην είναι έντονα.
Αυτά για την ιστορια.
Αίαντα, τότε όλα ήταν χρώμα, ακόμα και στο ασπρόμαυρο… άλλη γοητεία… η γοητεία της παιδικής σκέψης και φαντασίας μας… η γοητεία της αθωότητας… της άγνοιας του κόσμου ακόμα και γύρω μας…
Όσα χρώματα και να βάλεις ή να βάλουμε σήμερα, τίποτα δεν θα είναι το ίδιο… η αθωότητά μας, έχει χαθεί και στη θέση της, υπάρχουμε εμείς, οι χιλιοπληγιασμένοι…
Μήπως σας είπανε και γιατί ήθελαν λιγότερο έντονα τα χρώματα; Σήμερα υπάρχει η τεχνολογία με την οποία τα χρώματα σε εκπομπές που απευθύνονται σε παιδιά να γίνονται πιο έντονα, βίντεο με ανθρώπους δηλαδή δέχονται επεξεργασία και αρχίζουν να μοιάζουν λίγο προς τα κινούμενα σχέδια ως προς τα χρώματα. Ίσως γιατί κάποιοι πρόσεξαν ότι το χρώμα αρέσει στα παιδιά, σου λέει γιατί κολλάνε τόσο τα παιδιά με τα κινούμενα σχέδια; Το χρώμα είναι. Το ίδιο και στα games, ιδίως αυτά που απευθύνονται σε μικρά παιδιά. Υπάρχει κάτι αρχέγονο στο έντονο χρώμα, σαν να κοιτάς τη φωτιά βράδυ στη σπηλιά μετά από ένα καλό γεύμα. Τώρα κάνουν την επεξεργασία βίντεο τραγουδιών, τα οποία είναι όλο και πιο πρόστυχα, προφανώς γιατί το ακροατήριο στόχος κατεβαίνει σε ηλικία. Οπότε γιατί ο Τερζόπουλος να μην ήθελε έντονα χρώματα;
Άργησα να απαντήσω γιατί είχα δουλειά. Λοιπόν ο ιδρυτής της εταιρίας ήταν και καλητεχνης και αποφάσιζε ο ίδιος για τα περιοδικά του . Στα χρόνια τα δικά μου από το 1985 έως το 2000 τα παιδιά του που ήταν οι διάδοχοι στην επιχείρηση είχαν εφαρμόσει σύγχρονες τεχνολογίες και οι γραφίστες που έλεγχαν την εκτύπωση και για λόγους αισθητικής και για λόγους οικονομίας στα μελάνια και για μην λασπωνουν οι κύλινδροι της μηχανής ήθελαν τα χρώματα να μην είναι πολύ έντονα.
Ποπάκι μας…
.. Ε Υ Χ Α Ρ Ι Σ Τ Ο Υ Μ Ε !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Κωστή μου, είναι δυνατόν να μην γυρίζουμε και λίγο στα παλιά, για να θυμόμαστε τις εποχές της αθωότητας και να παίρνουμε κουράγιο; Στο tag ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ, θα βρεις κι άλλες τέτοιες αναρτήσεις, που στοιχηματίζω πως θα σου αρέσουν.
ναι μαρη γρια νταλαουρενα ανεκτιμητος θησαυρος το αλτσχαιμερ…..αντε μια βολτα στη θαλασσα να ξελαμπικαρεις, σε λιγο θα ζητας να σου πουμε και παραμυθια…εγω παντως δε σου λεω δε σουλεω….ξανθοπουλου
Ωραία η μέρα σήμερα, βγήκα βόλτα με παρέα στην παραλία… και απογοητεύθηκα… μέσα στα μαγαζιά οι μπολιασμένοι… και έξω οι ανεμβολίαστοι… έκαναν τεστ για να πάνε ταβέρνα… Πιό καλά τα παραμύθια κι ας μην μου τα πεις εσύ… θα τα διαβάσω μόνη μου…
Στρίγγγγγλλλλιασες ξαφνικά ή μου φαίνεται;;; Τι έχεις κοκώνα μου;;;
τιποτα μαρη τι να εχω, απλα μ αρεσει να σε τσιγκλαω….με τη γκαβαλετζουδαινα και την κακαλιουραινα ησανε;;;;xaxaxaxaxaxaxaxaxaxa….ξανθοπουλου
Η γκαβαλετζούδαινα και η κακαλιούραινα, είναι οι δικές σου παρέες, στριγγλίτσα μου…
Η δική μου είναι σοβαροί άνθρωποι… τι με πέρασες; Ξανθοπούλου;
Σουρτούκω μου, προσωπικά προτιμώ τις παλιές σειρές, με ωραίους ηθοποιούς… όχι τα σούργελα της σημερινής πορνοτηλεόρασης όπου το χιούμορ είναι κρύο…
Υ.Γ. Μην μου κολλάς γιατί με το αλτσχαϊμεράκι μου παρέα, σε λίγο δεν θα σε θυμάμαι… χαχαχα
μολις σε ξυλοφορτωσω θα δεις πως θα με θυμηθεις…..εκτος και με περασεις για την δασκαλα σου..αααααααααααααααααααχαχαχαχαχαχαχα….γιατι μαρη δε σ αρεσουν η γκαβαλετζουδαινα και η κακαλιουραινα τι εχουν;;;;januopoyloy
januopoyloy!!!!!!!!!!!!!!!! Ποιά είναι αυτή πάλι;;;
Και σου έχω πει μην βλέπεις μαλακίες στην τηλεόραση, γιατί σε λίγο, δεν θα ξέρεις ποια είσαι ποια…
ΜΙΑ ΠΟΛΥ ΕΥΧΑΡΙΣΤΗ ΑΝΑΔΡΟΜΗ ΣΤΟ ΒΑΘΥ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΕΜΑΣ ΠΟΥ ΖΗΣΑΜΕ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΣΥΓΚΙΝΗΣΕΙΣ. ΠΕΡΙΜΕΝΑΜΕ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΡΧΟΤΑΝ Η ΗΜΕΡΑ ΠΟΥ ΘΑ ΑΓΟΡΑΖΑΜΕ ΤΑ ΝΕΑ ΤΕΥΧΗ ΤΩΝ ΗΡΩΩΝ ΠΟΥ ΟΝΕΙΡΕΥΟΜΑΣΤΑΝ . ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΑ ΠΟΠΑΚΙ
Αξέχαστες εποχές Μιχάλη… δύσκολες, φτωχικές, αλλά όμορφες… η αφάνταστη γοητεία του ασπρόμαυρου…
Να είσαι καλά κι εσύ.
Τί μου θύμισες Καλλιοπήτσα μας,τι ωραίος κόσμος γεμάτος φαντασία όνειρα,ακριβώς αυτά που λείπουν από τα σημερινά παιδιά,το καλλίτερο κυριακάτικο δώρο. Ευχαριστούμε,να εισαι γερη και δυνατή παντα.
Είναι ένας κόσμος που αφήσαμε να φύγει από τα χέρια μας, αλλά ίσως όχι από τα βάθη της ψυχής μας…
Μήπως να τον ξαναζωντανέψουμε, μπας και αφυπνιστούμε;;;
Να ΕΙΜΑΣΤΕ ΓΕΡΟΙ ΚΑΙ ΔΥΝΑΤΟΙ…
Σας ευχαριστώ…
Μεσα σ`αυτη τη μαυριλα που μας περιτριγυριζει,το να θυμαμαι εκεινες τις εποχες τις γεματες ανεμελια,γεματες απο γλυκια αγωνια για το επομενο τευχος του μικρου ηρωα ειναι κατι που με γεμιζει με ακατανικητη νοσταλγια αλλα και βαθια λυπη για μια εποχη που δεν θα γυρισει ποτε.Θυμαμαι ειχα γεμισει 3-4 κουτες απο μικρο ηρωα και μικυ μαους.Ηταν τοτε που γυρνουσαμε με τα κοντοπαντελονα και παιζαμε σε φυσικους παιδοτοπους τον σπιθα η τον μπλεκ και παρολο που πολλες φορες τσακιζομαστε,συνεχιζαμε γιατι…δεν μας ενοιαζε.Τι μας θυμισες κ.Καλλιοπη!Να`σαι καλα.
Δημήτρη, τίποτα δεν χάνεται όταν το φυλάς σαν ανεκτίμητο θησαυρό στην ψυχή σου.