Η κυριαρχία του ατομικού συμφέροντος και η κυρίαρχη λατρεία του κακού (ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ)

από τον Paul Cudenec

Γράφω στο  The Withway  για τον τρόπο με τον οποίο ο πολιτισμός μας έχει πάρει μια σοβαρά λάθος στροφή και οδεύει μακριά από ό,τι είναι καλό και σωστό προς την καταστροφή του χωρισμού και της καταστροφής.

Περιγράφω επίσης τον τρόπο με τον οποίο το άτομο μπορεί να μας βοηθήσει όλους να επανέλθουμε στο σωστό μονοπάτι με το να γίνει αυτό που ο Ινδός μεταφυσικός Σρι Αουρομπίντο αποκαλεί «ένα κανάλι για την άπειρη δύναμη θεϊκή».

Η εσωτερική ανακάλυψη της εσωτερικότητας στο υψηλότερο μεταφυσικό επίπεδο αλλάζει τα πάντα σχετικά με τον τρόπο που βλέπουμε τον κόσμο γύρω μας, το φως του που φωτίζει την κατανόησή μας και ενημερώνει τη δράση μας σε κάθε επίπεδο.

Αυτό που δεν εξερευνώ στο βιβλίο είναι τι θα μπορούσε να συμβαίνει στο μυαλό εκείνων των ατόμων που σπρώχνουν αμείλικτα την ανθρωπότητα  μακριά  από το φως, σε  λάθος  μονοπάτι.

Είναι δύσκολο για τους περισσότερους από εμάς να καταλάβουμε πώς είναι δυνατόν οι συνάνθρωποι να  προκαλούν σκόπιμα  μεγάλης κλίμακας ταλαιπωρία, στενοχώρια, φόβο, πόλεμο και δυστυχία.

Προσπάθησα να βρω τι θα μπορούσε να έχει μετατρέψει τέτοιους ανθρώπους σε αυτό που έχουν γίνει.

Το προσωπικό συμφέρον μπορεί, από μόνο του, να είναι μια φυσική τάση του ανθρώπου και των ζώων, αντανακλώντας τη βασική ανάγκη για αυτοσυντήρηση και επιβίωση.

Αλλά μου φαίνεται ότι το πρόβλημα έρχεται με την  κυριαρχία του ατομικού συμφέροντος , δηλαδή την επιδίωξη του ατομικού συμφέροντος χωρίς κανένα πλαίσιο ηθικής ή ηθικής που να περιορίζει την έκτασή του.

Όλες οι εξαιρετικά εύπορες ομάδες, είτε μονάρχες, αριστοκράτες είτε οικονομικοί ολιγάρχες, είχαν ένα σημείο εκκίνησης, όταν ένας από τους προγόνους τους αποσχίστηκε από την κοινωνία ως σύνολο για να γίνει πλουσιότερος και ισχυρότερος από τους γύρω τους.

Αυτός ο πρώτος πρωτοπόρος θα μπορούσε κάλλιστα να είχε κίνητρο μια αίσθηση ηθικής βασισμένη στην προηγούμενη ιστορία: ίσως ένιωθαν ότι η οικογένειά τους είχε δεχτεί άδικη μεταχείριση από κάποιον στην εξουσία ή από την κοινότητα ως σύνολο.

Επομένως, η επιδίωξη του προσωπικού τους συμφέροντος θα ήταν αυτή του αουτσάιντερ, που πιστεύει ότι είναι δικαιολογημένο να είναι λίγο αδίστακτος ή λίγο ύπουλος, να παραβιάζει μερικούς μικρούς κανόνες, για να πάρουν τα δικά τους πίσω, να πάρουν τις δίκαιες ανταμοιβές τους .

Η επόμενη γενιά, όντας κοντά σε αυτό το άτομο, θα αισθανόταν ακόμα αυτή την αίσθηση δικαίωσης, μαζί με περηφάνια για το επίτευγμα της οικογένειάς της.

Η τρίτη γενιά, ωστόσο, θα βίωνε την άνοδο στον πλούτο ως  τετελεσμένο γεγονός  και η υπερηφάνειά της θα σκληρύνει σε κάτι περισσότερο σαν αλαζονεία, την πεποίθηση ότι η κατάστασή τους ήταν το εκ γενετής δικαίωμα τους, κάτι που άξιζε απλώς επειδή ήταν αυτό που ήταν.

Με την πάροδο του χρόνου, αυτή η αλαζονεία θα μπορούσε να πάρει τη μορφή φιλοσοφικών θεωριών για να εξηγήσει και να δικαιολογήσει την ανώτερη θέση τους, είτε πρόκειται για ψευδοθρησκευτικό «θείο δικαίωμα» να κυριαρχούν σε άλλους είτε για έναν ψευδοεπιστημονικό κοινωνικό δαρβινισμό που επιμένει ότι σε έναν κόσμο που τρώει σκυλιά είναι ο «δυνατότερος» σκύλος που θα επιβιώσει και θα ευημερήσει.

Μπορεί να αρχίσουν να βλέπουν την κοινωνιοπαθητική συμπεριφορά τους ως ένδειξη ανωτερότητας, υψηλού επιπέδου οξυδέρκειας, προσαρμογής και ευφυΐας.

Ταυτόχρονα, αυτές οι ισχυρές ομάδες μπορεί να προσπαθήσουν να παρουσιάσουν τη διατήρηση και τη διεύρυνση του πλούτου τους ως κάτι αξιέπαινο, για το καλό όλων.

Θα μπορούσαν να μετονομάσουν την αυτοκρατορία της εκμετάλλευσης ως « Κοινοπολιτεία των Εθνών », να περιγράψουν τη λεηλασία και την καταστροφή τους ως « ανάπτυξη », να ολοκληρώσουν την ατζέντα τους για την υπερανθρωπιστική τεχνοσλαβία στα χρώματα του  ουράνιου τόξου  και να την κηρύξουν βιώσιμη, χωρίς αποκλεισμούς και δίκαιη .

Ωστόσο, υποπτεύομαι ότι αυτού του είδους η αιτιολόγηση για τον έλεγχό τους είναι μόνο για δημόσια κατανάλωση.

Ενώ οι δυνάμεις-αυτές-αναμφίβολα πιστεύουν πραγματικά ότι είναι ανώτερες από εμάς τους υπόλοιπους και έτσι έχουν το δικαίωμα να μας κυβερνούν, δεν μπορούν  πραγματικά να πιστέψουν  ότι ενεργούν προς το συμφέρον μας.

Εάν, ως γνώστης των πληροφοριών, γνωρίζετε τον κυνικό τρόπο με τον οποίο εσείς και οι συνεργάτες σας καταπατάτε τις ζωές των ανθρώπων για να πετύχετε τους στόχους σας, η προσωπική αίσθηση ηθικής είναι επικίνδυνο πράγμα.

Τι συμβαίνει όταν καθίσταται αδύνατο να καταστείλεις εντελώς την εσωτερική συνειδητοποίηση αυτού που κάνεις, όταν το λεπτό περίβλημα της δικαιολόγησης καταρρέει και εσύ, ο μυημένος, συνειδητοποιείς την απόλυτη φθορά του ρόλου σου στην κοινωνία;

Τι κάνει ένα τέτοιο άτομο σε αυτό το σημείο; Να απομακρυνθούν από κάθε επιβλαβή δραστηριότητα και να προσπαθήσουν να επανορθώσουν τη ζημιά που έχουν κάνει;

Πρέπει να υπάρχουν κάποιοι που έχουν ακολουθήσει αυτό το γενναίο μονοπάτι, αλλά είναι πολύ πιο εύκολο να συνεχίσετε το μεθυστικό ταξίδι δύναμης και κύρους και να επινοήσετε ξανά την προσωπική σας αίσθηση «ηθικής» ώστε να ταιριάζει με τις δραστηριότητές σας.

Το πρώτο βήμα προς αυτή την κατεύθυνση είναι η παραδοσιακή δήλωση ανωτερότητας της άρχουσας τάξης έναντι των αδαών και ανίκανων μαζών, αλλά αυτή η στάση απαιτεί επίσης μια κάποια πατερναλιστική αίσθηση  φροντίδας  για την ευημερία των αγροτών σας.

Όταν ακόμη και αυτό το τελευταίο απομεινάρι ηθικού καθήκοντος απέναντι σε αυτούς που «κάτω» σας έχει παρασυρθεί από την επιτάχυνση της παράλογης κοινωνικής καταστροφής, χρειάζεται μια άλλη φόρμουλα για να εξηγήσετε εσωτερικά και να δικαιολογήσετε τις πράξεις σας.

Υποψιάζομαι ότι, σε αυτό το στάδιο, αυτοί οι άνθρωποι  υιοθετούν συνειδητά μια ανεστραμμένη αίσθηση ηθικής στην οποία το λάθος τους έχει νόημα .

Αγκαλιάζουν μια ψεύτικη «θρησκεία» που βασίζεται σε μια στριμμένη απόλαυση στο να κάνουν λάθος, να προκαλούν κακό, να καταστρέφουν, να βιάζουν και να δολοφονούν.

Με αυτόν τον τρόπο, δεν χρειάζεται πλέον να αντιμετωπίζουν τις καταπιεσμένες ενοχές, δεν χρειάζεται πλέον να αντιμετωπίζουν εσωτερικά τις συνέπειες των πράξεών τους.

Η δική τους είναι μια λατρεία που είναι ραμμένη για τους ψυχοπαθείς που είναι, και ότι βαθιά μέσα τους  ξέρουν  πολύ καλά ότι είναι.

Εισάγοντας τους άλλους στην αίρεση τους και μολύνοντάς τους με τις αντιαξίες της, πνίγουν τη δική τους αίσθηση προσωπικής κακίας σε μια γενική βρώμικη πλημμύρα εξαχρείωσης.

Αν και αυτή η λατρεία γεννιέται από το προσωπικό συμφέρον, και θεωρεί ότι το προσωπικό συμφέρον είναι ο υπέρτατος σκοπός, στην πραγματικότητα οδηγεί τους οπαδούς της πέρα ​​από την επιδίωξη του δικού τους συμφέροντος.

Τους οδηγεί σε ένα μέρος όπου κάνουν άσχημα πράγματα, όσο χειρότερα τόσο το καλύτερο, απλώς για χάρη του.

Αυτή η ανεστραμμένη «πνευματικότητα» μετατρέπει τους ασκούμενους σε ανάποδες εκδοχές των αναζητητών που περιγράφει ο Aurobindo.

Αντί να διοχετεύουν τις δυνάμεις του φωτός, της φύσης, της ομορφιάς, της αλήθειας και της ζωής, διοχετεύουν τις δυνάμεις του σκότους, της τεχνικής, της ασχήμιας, του ψέματος και του θανάτου.

Εφόσον μιλάμε ακόμα για ανθρώπινα όντα, θα ήταν ανακριβές να πούμε ότι τέτοιοι άνθρωποι είναι στην πραγματικότητα «κακοί», περισσότερο από ό,τι το πιο άγιο από τα ανθρώπινα όντα μπορεί ποτέ να γίνει εντελώς «καλό».

Αλλά, με την υποταγή τους στην κακία, αφήνουν τους εαυτούς τους να γίνουν κανάλια για την αρνητική κοσμική ενέργεια που άλλοτε είναι γνωστή ως Ahriman, άλλοτε ως Σατανάς.

Ο αγώνας μεταξύ αυτών και των αναζητητών της αλήθειας ενσαρκώνει λοιπόν,  στον παρόντα χρόνο και στο ανθρώπινο επίπεδο , την αιώνια μάχη μεταξύ των δυνάμεων της ζωής και του θανάτου, γνωστές αλλιώς ως καλού και κακού.

Είναι προφανώς ανείπωτη σημασία, σε κάθε επίπεδο, να κινητοποιηθούμε σε τεράστιους αριθμούς για να συμμετάσχουμε σε αυτόν τον αγώνα που διαμορφώνει την εποχή.

Ακόμα κι αν είναι αλήθεια ότι, το καλό θα νικήσει πάντα τελικά το κακό, η ενεργός συμμετοχή μας είναι απαραίτητο συστατικό για την αυτοπραγμάτωση αυτού του φαινομενικού αναπόφευκτου!

Για να παίξουμε τον απαραίτητο ρόλο μας, θα πρέπει να γίνουμε ικανοί να διοχετεύουμε τη δύναμη της ζωής με τον πιο άμεσο και δυνατό τρόπο.

Πρέπει να απογυμνώσουμε όλα τα στρώματα φόβου, αμφιβολίας και παρεξήγησης που έχουν τυλιχθεί γύρω μας σε όλη μας τη ζωή.

Πρέπει να σταθούμε με ανάστημα, αποφασιστικοί και αγνοί, έτοιμοι να δώσουμε όλα όσα έχουμε και όλα όσα είμαστε.

Και, κυρίως, πρέπει να αποτινάξουμε την κυριαρχία του ατομικού συμφέροντος που μπορεί να μας παρασύρει τόσο άσχημα.

[ Ηχητική έκδοση ]

Όλες οι εικονογραφήσεις του Hieronymus Bosch (1450–1516)