Γράφει η Βίκυ Πλευρίτη
Πας να πάρεις μια ανάσα, κατάφερες βγήκες από το βούρκο. Πιάστηκες από τον μεγαλοδύναμο εαυτό σου και δε σε ρούφηξαν τα βαλτωμένα τους λασπόνερα που ήθελαν να σε καταπιούν.
Πάλεψες να ξαναφορέσεις το χαμόγελο σου, άρχισες να νιώθεις την ευτυχία και την αρμονική συνύπαρξη με τους γύρω σου και με εσένα τον ίδιο!
Ξαναβγήκες στη ζωή, στις παρέες, ξεκίνησες το ταξίδι ξανά, απωθώντας και βάζοντας στην άκρη ταπεινώσεις και πληγές παρελθοντικές.
Επήλθε η ηρεμία στη ζωή σου, θα το βροντοφώναζες αν μπορούσες: «Είμαι ευτυχισμένος, μπορώ και ζω!» μα το βάσταγες κρυφό από φόβο μην σε ζηλέψουν οι μοίρες και θελήσουν να σε αναποδογυρίσουν πάλι.
Δεν προκαλούσες με την ευτυχία σου, με ταπεινότητα απλά την απολάμβανες νόμισες πως στο χρωστούσε η ζωή και ήρθε η ώρα να το ζήσεις!
Πλέοντας έτσι στο δικό σου πέλαγος κολυμπώντας στους δικούς σου ρυθμούς αυτόνομα δίχως να επηρεάζεται πια η ζωή σου από τους γύρω σου, ξάφνου σου σκάει μια σφαλιάρα που το βουητό της δε θα φύγει ποτέ από τα αυτιά σου.
Εκεί που δεν το περίμενες ένα άσχημο γεγονός έρχεται και ανατρέπει συνταράζει για ακόμα μια φορά τη ζωή σου!
Και μένεις πάλι να το κοιτάς και να το αντικρίζεις απέξω. Με ψυχραιμία γιατί με τόσα μαθήματά παθήματα που έχεις περάσει, όλα σου φαίνονται τώρα πως αντιμετωπίζονται.
Μα σαστίζεις και απορείς και αναφωνείς! «Φτάνει με τα μαθήματα ρε ζωή, άσε μας να ζήσουμε και λίγο»
Και ας γνωρίζεις πως όλα για κάποιο λόγο γίνονται ίσως και να γνωρίζεις με βεβαιότητα ποιος είναι ο λόγος που σου συνέβη και αυτό, κάπου μέσα σου συλλογίζεσαι .
Πόσα ακόμα χαστούκια θα μου δώσεις;
Από την άλλη έχεις μάθει να παλεύεις και εντελώς ωμά και λιγάκι υπεροπτικά και αυτάρεσκα σκέφτεσαι!
«Χτύπα και άλλο ρε ζωή, χτυπά να δούμε στο τέλος ποια θα νικήσει από τις δύο μας!»
