ακόμα και η απουσία συνηθίζεται στου χρόνου τις στροφές…
Είχε κάτι ξεχωριστό η χθεσινή μέρα…
… κάτι από κείνες τις μέρες που θες δε θες χαράσσονται μέσα σου και τις κουβαλάς στο δισάκι της ψυχής, ως την τελευταία σταγόνα της…
… έγινες ρωγμή στον ήχο του χρόνου…
… όνομα που σκάλωσες στα χείλη…
… μακρύ ταξείδι στους πόθους της καρδιάς απ’ την πρώτη μέχρι την τελευταία μέρα…
… μέρες και νύχτες που σμιλεύτηκαν οι ψυχές μας σε αμμουδερές παραλίες και σε ναρκοθετημένα πεδία…
… συνταξιδιώτες στης ζωής τους δρόμους και στα κακοτράχαλα μονοπάτια…
… σ’ ανηφόρες και σε δρόμους βατούς…
…μέχρι τη μέρα που το χνώτο του θανάτου σφράγισε τα μάτια σου…
… κι έμεινα να υφαίνω της μοναξιάς το ένδυμα, χωρίς τη λάμψη των ματιών και την αγκαλιά σου που έδιωχναν τους φόβους μου…
… κι έγινες αερικό κι άνεμος και άρωμα θαλασσινό…
… κι έγινα δοξάρι με σπασμένες χορδές σε μέρες και νύχτες ατέλειωτες…
… κι έκλεισα στην ψυχή μου την τελευταία σου εικόνα, μια και οι αποστάσεις έγιναν τεράστιες…
… εσύ εκεί ψηλά πάνω απ’ τα σύννεφα, κι εγώ εδώ κάτω, να κοιτώ το άδειο κανάτι της ζωής μας σε φωτογραφίες και κορνίζες…
… μέχρι που ο πόνος έγινε διάφανος κι έμαθα να ζω μ’ αυτόν…
… πέρασαν κιόλας δώδεκα χρόνια…
… ακόμα και η απουσία συνηθίζεται στου χρόνου τις στροφές…
Καλλιόπη
Αφιερωμένο στη χθεσινή μέρα που σημάδεψε τη ζωή μου, ο θάνατος του συζύγου μου…
Μοίρασέ το:
Ετικέτες: ΚΑΛΛΙΟΠΗ ΣΟΥΦΛΗ
ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ
Ορισμένα αναρτώμενα από το διαδίκτυο κείμενα ή εικόνες, θεωρούμε ότι είναι δημόσια. Αν υπάρχουν δικαιώματα συγγραφέων, παρακαλούμε ενημερώστε μας, για να τα αφαιρέσουμε. Επίσης, σημειώνεται ότι οι απόψεις του ιστολογίου, μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου. Για τα άρθρα που δημοσιεύονται εδώ, ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρουμε, καθώς απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των συντακτών τους και δεν δεσμεύουν καθ’ οιοδνήποτε τρόπο, το ιστολόγιο. Ο διαχειριστής του ιστολογίου, δεν ευθύνεται για τα σχόλια και τους δεσμούς που περιλαμβάνει. Τονίζουμε ότι υφίσταται μετριασμός των σχολίων και παρακαλούμε, πριν δημοσιεύσετε το σχόλιό σας, να έχετε υπόψη σας τα ακόλουθα:
- Κάθε γνώμη είναι σεβαστή, αρκεί να αποφεύγονται ύβρεις, ειρωνείες, ασυνάρτητος λόγος και προσβλητικοί χαρακτηρισμοί, πολύ περισσότερο σε προσωπικό επίπεδο, εναντίον των συνομιλητών ή και των συγγραφέων, με υποτιμητικές προσφωνήσεις, ύβρεις, υπονοούμενα, απειλές ή χυδαιολογίες.>
- Μην δημοσιεύετε άσχετα με το θέμα σχόλια.
- Ο κάθε σχολιαστής, οφείλει να διατηρεί ένα μόνον όνομα ή ψευδώνυμο, το οποίο αποτελεί και την ταυτότητά του σε κάθε συζήτηση.
- Με βάση τα παραπάνω, η διαχείριση, διατηρεί το δικαίωμα μη δημοσίευσης σχολίων, χωρίς καμία άλλη προειδοποίηση.
- Επιπλέον σας τονίζουμε, ότι το ιστολόγιο, λειτουργεί σε εθελοντική βάση και ως εκ τούτου, τα σχόλια θα αναρτώνται μόλις αυτό καταστεί δυνατόν.
μην λυπάστε, είναι υλικά πράματα, κρατειστε στην μνήμη σας όσα μπορείτε, εγώ τα έριξα μόνη μου, εννοώ έδιωξα. όλα τα πράγματα του εκεί που έπρεπε, και κράτησα λίγα βίντεο και ελάχιστες φωτογραφίες, σ ένα κουτί, κάθε άνθρωπος έχει διαφορετικούς μηχανισμούς στον πόνο και στο πένθος , δεν ασχολούμαι με το αν με μισούν κάποιοι η με αντιπαθούν, το να αισθάνονται τόσο βίαια συναισθήματα ενώ δεν τους έχω πειράξει,απλώς δυναμώνουν το πρεστίζ μου,, τους θεωρώ δυστυχισμένους που δεν με αγάπησαν όχι γιατί είμαι κάτι σημαντικό αλλά γιατί είμαι αυτό που πολύ ωραία έγραψε η Αγγελική επάνω, στο σχόλιο της, αυτοί εχασαν
Λέα
Δεν έχω την τιμή να σας γνωρίζω…..
Δάκρυσα…..ένιωσα μια ανατριχίλα να περνάει από το σώμα μου όταν διάβασα το άρθρο…
Καλό Παράδεισο να έχει ο άνθρωπος και δύναμη σε εσάς να θυμάστε όλες τις όμορφες στιγμές που ζήσατε μαζί ….
Σας ευχαριστώ για τις ευχές σας…
Οι άνθρωποι πεθαίνουν μόνο όταν τα αγαπημένα τους άτομα σταματούν να τα θυμούνται.
Αυτό είναι μια μεγάλη αλήθεια…
Οι άνθρωποι με καθάριο,λαμπερό βλέμμα δεν έχουν τίποτα να κρύψουν.
Ό,τι βλέπεις είναι ό,τι ισχύει.
Μόνο να ξέρεις πως τα μάτια τους θα μείνουν καρφωμένα στο μυαλό σου,
γιατί είναι δύσκολο να απαλλαγείς από την ειλικρίνειά τους…
Από τη γοητεία της ειλικρίνειάς τους!
ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΠΑΝΤΑ ΚΑΛΑ,ΧΑΡΟΥΜΕΝΗ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟΝ ΘΥΜΑΣΑΙ ΜΕ ΑΓΑΠΗ…..
ΑΥΤΟ ΘΕΛΕΙ ΜΟΝΟΝ
“Η γοητεία της ειλικρίνειάς τους”…αυτά τα μάτια ήταν η ψυχή της ψυχής μου…
Σ΄ευχαριστώ πολύ, ΑΓΓΕΛΙΚΗ…
ας είναι αναπαυμενος στον παράδεισο ευχομαι
ωραίος κύριος, καθαρό φωτεινό πρόσωπο στην πρώτη φωτογραφία
πολύ όμορφο ζευγάρι οι δύο σας, φάρος είναι αυτό πίσω σας;;;
είστε τυχερή, ο δικός μου σύζυγος έφυγε πολύ νέος, 40 χρ
αιφνίδια
απουσίαζα…
έπρεπε να υποστώ και το ταξίδι της επιστροφής, μεγάλο ταξίδι
να δοξαζετε τον Θεό που σας αξίωσε της ευλογίας αυτού του ανθρώπου στην ζωή σας, και να κάνετε πάντα τα δέοντα για την ψυχούλα του
με αγαπη
Λέα
Τό ίδιο ευχήθηκα κι εγώ στο τελευταίο φιλί που του έδωσα… να αναπαυθεί η ψυχή του…τον μνημονεύω στις προσευχές μου…
Η θάλασσα ήταν πάντα η μεγάλη αγάπη και των δυο μας… και πάντα υπήρχε ένας φάρος που μας οδηγούσε να προσέχουμε τα βράχια…
Με πονάει να φεύγουν νέοι άνθρωποι… κι ας μην τους γνώρισα ποτέ… ξέρω τι σημαίνει απώλεια αυτών που αγαπάς…
Σ’ ευχαριστώ, Λέα… ας είναι αναπαυμένες οι ψυχές τους στον παράδεισο…
εγώ όταν τον φίλησα στο αεροδρόμιο φεύγοντας, γνώριζα ότι ήταν η τελευταία φορά, δεν ήταν άρρωστος, αλλά δεν μου επέτρεψε να κάνω την κίνηση να γυρίσω, Μ έσπρωξε μπροστά στο ταξίδι, έτσι έπρεπε να γίνει…αισθάνονται τα πάντα και δεονται και μεταφέρεται η βοήθεια μέσω των αγγέλων, αν έχουν αναπαυθεί, πιστεύω πως ναι, άφησαν πίσω ανθρώπους που φροντίζουν, έως τελικής κρίσεως όλοι έχουν ελπίδα σωτηρίας, πολύ όμορφη είστε στην φωτό, μου θυμίζετε κάποια ηθοποιό, θα σκάσω, δεν μπορώ να θυμηθώ τώρα, τρία πράγματα κάνω συγχρονως
Πιστεύω πως οι ψυχές μας, όλα τα γνωρίζουν…εμείς δεν ξέρουμε πως να τις αφουγκραστούμε…
Η αγάπη, ομορφαίνει τους ανθρώπους… τους κάνει να λάμπουν… η αγάπη είναι ψυχή και αντανακλά στα μάτια και στο πρόσωπο…
Καλλιόπη, έστω και καθυστερημένα, σου εκφράζω τα συλλυπητήριά μου, για την απώλεια του συζύγου σου. Ο Θεός ας αναπαύσει την ψυχή του. Όση ζωή και υγεία έλειψε από αυτόν, ας προστεθεί σε εσένα. Για να τον θυμάσαι και να τον αναπολείς ακόμα, σημαίνει ότι ήταν καλός άνθρωπος. Ωραία, η με ποιητική χροιά, γραφή σου, ωραία και η φωτογραφία που είσθε μαζί, δίπλα στη θάλασσα.
Ήταν ωραίος άνθρωπος… έδωσα και πήρα βαθιά συναισθήματα… μέσα απ’ αυτόν άνοιξαν καινούργιοι δρόμοι, καινούργιες εμπειρίες, καινούργια στάση ζωής… ήταν ο άνθρωπός μου… ήμουν μαζί του ο εαυτός μου… κι αυτό ήταν πολύτιμο και σπάνιο…
Σ’ ευχαριστώ πολύ…
Ας είναι καλά εκεί που είναι, να μπορεί να σε βλέπει από ψηλά και να σε θαυμάζει.
Να μεριμνά στον Θεό να μου δίνει υγεία και δύναμη ψυχής, θέλω…
Σας ευχαριστώ πολύ…
Καλλιόπη, πόσο τυχερή είσαι που γνώρισες έναν άνθρωπο που σε γέμισε τόσο πολύ! Γράφεις ότι άλλοι χρειάζονται 10 ζωές για να ζήσουν ότι ζήσατε. Το ποίημά σου υπέροχο. Περικλείει τον πόνο που νιώθουμε και εμείς για εκείνους που έφυγαν πιο νωρίς. Σ’ευχαριστώ για τον αγώνα που δίνεις καθημερινά.
Ζέτα, πιστεύω στο πεπρωμένο… αυτό που προσπαθούσα με χίλιους τρόπους ν’ αποφύγω, αλλά μου το έφερε μπροστά μου…
Κάποιες σχέσεις είναι καρμικές και στοχεύουν να μας αλλάξουν πορεία ζωής…
Αν δεν γνώριζα τον σύζυγό μου, δεν θα ασχολούμην με την δημοσιογραφιά, δεν θα δημιουργούσαμε δική μας εφημεριδα… δεν θα είχα το ιστολόγιο… και κυρίως δεν θα ζούσα τέτοιες συγκλονιστικές εμπειρίες που έφεραν τα πάνω κάτω στη ζωή μου…
Όλοι κουβαλάμε τον πόνο των απωλειών αγαπημένων προσώπων…
Σ’ αυτόν τον καθημερινό αγώνα, σας ευχαριστώ που είστε συνταξιδιώτες…
και δεν θα είχατε ανθρώπους να σας αγαπούν μέσα από το ιστολόγιο, αλλά και να σας αντιπαθούν που σημαίνει να σας κάνουν ισχυρότερη
Αν κάτι με πονάει πολύ που μου έριξαν το προηγούμενο ιστολόγιο που μου έριξαν, είναι που χάθηκαν οι αναρτήσεις που αφορούσαν το ταξείδι του και τα λόγια που είχαν γράψει γι αυτόν όσοι τον είχαν γνωρίσει…
Υπάρχουν κάποιοι που με αντιπαθούν, και κάποιοι που με μισούν… και η αντιπάθεια και το μίσος τους, με δυναμώνουν, γιατί δείχνουν την αδυναμία τους να με υποτάξουν στα αρρωστημένα τους μυαλά…
καπετανισσα μου δε χωρουν λογια σε νιωθω κι εγω εχω χασει τον πατερα μου ………
Κάθε άνθρωπος που φεύγει από τη ζωή αφήνει ένα πόνο και ένα κενό, Kostas… και ο κάθε πόνος και το κάθε κενό, είναι διαφορετικά…
Σ’ ευχαριστώ
καπετανισσα μου ο θεος τους εχει κοντα του κι εκει παντα θα ζουν μα κι στις ψυχες μας
Είδα και την φωτογραφία στην συνέντευξη στόν Σαρικά καί διαπίστωσα τό μεγαλείον τού ανδρός
Εκείνος σε προσέχει απο εκεί που βρίσκεται και σού δίνει δύναμη να ξεπερνάς τίς δύσκολες στιγμές σου
Ήταν αυτός που κατέφερε να τιθασσεύσει το στριμμένο άντερο και να το κάνει… αρνάκι… εκεί που έπρεπε…
Η συνάντησή μας, ήταν απ’ αυτά που λες ΤΟ ΠΕΠΡΩΜΕΝΟ ΦΥΓΕΙΝ ΑΔΥΝΑΤΟ… και μέσα από τη σχέση και το γάμο μας, άλλαξε τελείως η ζωή μου και ζήσαμε μαζί εμπειρίες που η πλειοψηφία του κοσμου, θα χρειαζόταν δέκα ζωές να ζήσει…
τα ίδια κι εγώ , ούτε εκατό ζωες…αλλά δεν προσπάθησε ποτέ να τιθασεύσει εμένα το στραβόξυλο, διότι εξ αρχής σοφά το είχε αξιολογήσει ως παθιασμένη προσωπικότητα, για αυτό άλλωστε ή μάλλον και για αυτό τον παντρευτηκα Λέα
Στην ουσία κι εγώ αυτοτιθασεύτηκα… η στρίγκλα που έγινε αρνάκι… τι σου κάνει η αγάπη…
καλέ εγώ μισούσα το ποδόσφαιρο και άμεσα το αγάπησα γιατί η αληθινή αγάπη το απαιτεί, ο γάμος το απαιτεί, το εγω να γίνει εσύ και εμείς ένα ,αχώριστοι,στο ζευγάρι έτσι πάει κι έτσι παθιαζομασταν μαζί όταν βλέπαμε αγώνα, οι σχέσεις αποτυχαίνουν γιατί οι άνθρωποι βγήκαν απ’ την φύση τους και βάζουν και το εγώ ως υπερεγώ πρώτο, ξέχασαν τους ρόλους τους κι η γυναίκα κι ο άντρας, κυρίως η γυναίκα
Να ζήσεις να τον θυμάσαι….
Τουλάχιστον δεν είδε την μεγάλη κατρακυλα της πατρίδας και του έθνους μας…..
Απλός ανώνυμος σχολιαστής
Πιστεύω πως εκεί που βρίσκονται οι ψυχές, νοιώθουν τα πάντα και πονάνε…
Σ’ ευχαριστώ…
Δεν έχω λόγια.Υπαρχουν κι αυτές οι στιγμές,που δεν μπορείς να αρθρώσεις λόγο.Κουράγιο.
Περνώντας τα χρόνια, μαθαίνεις ν’ ακροβατείς και να βαδίζεις σε τεντωμένο σχοινί, χωρίς να βλέπεις το κενό που χάσκει από κάτω σου… κοιτάζεις μόνο να βγεις στην άλλη άκρη και να πατήσεις σε στέρεο έδαφος…
Ευχαριστώ…
ΧΑΙΡΕΤΕ ΕΥΧΟΜΕ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΠΑΝΕ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΑ ΠΟΣΟ ΣΕ ΚΑΤΑΛΑΒΕΝΩ ΤΟ ΠΕΡΝΑΩ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΔΥΣΚΟΛΟ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΜΕΡΕΣ ΠΟΥ ΥΠΟΦΕΡΩ ΑΦΑΝΤΑΣΤΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΕΤΣΙ ΚΙ ΑΛΛΙΩΣ ΤΙΠΟΤΑ ΑΣ ΕΙΜΑΣΤΑΙ ΚΑΛΑ ΝΑ ΤΟΥΣ ΕΧΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΝΑ ΜΑΣ ΠΡΟΣΕΧΟΥΝ ΑΠΟ ΕΚΕΙ ΨΗΛΑ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ
Η πληγή, πάντα θα υπάρχει… αλλά στο διάβα του χρόνου, θα πάψει να αιμορραγεί… το σημάδι όμως πάντα θα μένει να μας θυμίζει πως μοιραστήκαμε χρόνια ζωής…
Ευχαριστώ…
καλό παράδεισο να έχει καλή δύναμη να έχετε με το ιστολογιο σας. Καλούς αγώνες να έχουμε με υγεία και καλά μυαλά σε άλλους που δεν καταλαβαίνουν τίποτα αυτά που γίνονται στην πατρίδα μας πολλά χρόνια τώρα.
Δύσκολα να ξυπνήσει ο νεοέλληνας… έμαθε στα επιδόματα και στη βολή…
Σας ευχαριστώ πολύ…