Γράφει για το Crime and study: Υποστράτηγος εν αποστρατεία ΕΛ.ΑΣ: Τ.Ζ

Η λέξη που ακούγεται τώρα τελευταία από επίδοξους εθνοσωτήρες είναι ότι θα πάτε στις κάλπες χωρίς αμαρτία με το να επιλέξετε ένα συγκεκριμένο πολιτικό κόμμα, αυτή η φράση είναι εξωφρενικά έξυπνο σατανικό κόλπο που δεν έχει καμία θέση στο επίσημο ορθόδοξο ευαγγέλιο και στην εκκλησία.

Όποιος την ξεστομίζει, δείχνει το ποιόν του και τον ύπουλο τρόπο υφαρπαγής της ψήφου σας με την μέθοδο της ενοχής! 

Σχεδόν σε όλες τις περιπτώσεις, οι πολιτικοί ανέκαθεν χρησιμοποιούσαν αυτό το εργαλείο (ορθοδοξία και εκκλησία) για καθαρά ιδιοτελείς σκοπούς.

Η  Εκκλησία και κράτος μπορούν να αλληλοεπιδρούν προς όφελος των ανθρώπων, γιατί η ανθρωπότητα ανήκει στον Θεό και είναι μέρος οποιουδήποτε κράτους. Η θρησκεία δεν διεισδύει στις δραστηριότητες της πολιτικής, αλλά διατηρεί το δικαίωμα να αξιολογεί το έργο των αρχηγών κρατών από ηθική άποψη.

Οι ορθόδοξοι λαϊκοί ως πολίτες της χώρας τους, έχουν δικαίωμα και πρέπει να συμμετέχουν σε πολιτικές δραστηριότητες της χώρας, αλλά όχι ως εκπρόσωποι της θρησκείας. Επιλέγουμε την εξουσία, αν υπάρχει επιθυμία, αλλά δεν συμμετέχουμε στην εξουσία, δίνουμε δηλαδή στον Καίσαρα ό,τι είναι του Καίσαρα, αλλά δεν τρέχουμε για τον Καίσαρα.

Ο καθένας που πλησιάζει το αναλόγιο του εξομολόγου, έχει τη δική του στάση απέναντι στις αρχές, τα κόμματα και τις πολιτικές διεργασίες που γίνονται γύρω του.

Αυτές οι σχέσεις δεν είναι ένα εξωτερικό περιβάλλον ή πλαίσιο ζωής, είναι αρκετά πραγματικά γεγονότα που επηρεάζουν τη ζωή του, την ευημερία της οικογένειάς του και το μέλλον των παιδιών του.

Έχει το δικαίωμα της επιλογής και το δικαίωμα να επηρεάσει (με το ψηφοδέλτιο του) σε αυτές τις εκλογές, αλλά ο Θεός φυλάξει αν κάποιος από τα ράσα σου υποδείξει ποιον να ψηφίσεις.

Δεν έχει καμία δουλειά το κήρυγμα αλήθειας προς της σωτηρίας των ψυχών που πρεσβεύει ένας πνευματικός άνθρωπος, με το πολιτικό κήρυγμα.

Είναι δυνατόν, όντας πολιτικός, να παραμείνεις ευσυνείδητος χριστιανός;

Εάν είναι δυνατόν, σε τι επίπεδο;

Γρήγορα θα αποδειχτεί ότι για να φτάσετε στο επόμενο βήμα καριέρας, θα χρειαστεί να πάτε ενάντια στη συνείδησή σας και δεν θα μπορέσετε να αντισταθείτε σε αυτόν τον πειρασμό, καθώς το γνωρίζετε αυτό γιατί θα έχετε προσπαθήσει να ανέβετε σε αυτό το βήμα που είστε τώρα, με τον ίδιο τρόπο και τα προηγούμενα χρόνια, έτσι δεν είναι;

Όλες αυτές οι ερωτήσεις φαίνεται να είναι πολύ σχετικές με κάθε άτομο που είναι τουλάχιστον κάπως εξοικειωμένο με τον κόσμο της σύγχρονης πολιτικής.

Η πνευματική ζωή έχει ως στόχο της την απόκτηση της Βασιλείας των Ουρανών και αυτή η πιο σημαντική ανάβαση του ανθρώπου γίνεται μόνο στην Εκκλησία, που είναι «το πλήρωμα Εκείνου που τα γεμίζει όλα σε όλα».

Με αυτή την έννοια, τίποτα δεν μπορεί να προστεθεί στην Εκκλησία και τίποτα δεν μπορεί να αφαιρεθεί από αυτήν.

Η προσθήκη είναι δυνατή μόνο μέσω της προσθήκης νέων μελών σε αυτήν και της μείωσης  λόγω της πτώσης εκείνων που αμαρτάνουν θανάσιμα. Μπορούμε να πούμε ότι η πνευματική, εκκλησιαστική ζωή είναι πρωταρχική σε σχέση με οποιαδήποτε άλλη σφαίρα ανθρώπινης δραστηριότητας.

Η ίδια η πληρότητα της εκκλησιαστικής ζωής δεν χρειάζεται καμία «προσθήκη».

Πριν από δύο χιλιετίες, η γη του Ισραήλ βρισκόταν κάτω από τη βάναυση τυραννία της Ρώμης. Ο λαός ήλπιζε στην απελευθέρωση με τον ερχομό του Μεσσία, αλλά ο Ιησούς απογοήτευσε την πλειοψηφία του πληθυσμού και δεν ενεπλάκη σε πολιτικές αναταραχές.

Ο Χριστός ποτέ δεν αντιστάθηκε στην εξουσία, παρά την τερατώδη καταπίεση του Ισραήλ. Οι αντίπαλοι του Υιού του Θεού χρησιμοποίησαν πονηρά τεχνάσματα για να κερδίσουν τον Σωτήρα στο πλευρό της Ρώμης ή του λαού.

Ο Χριστός δίδαξε να αποδίδετε ό,τι είναι του Καίσαρα στον Καίσαρα και αυτό που είναι του Θεού στον Θεό.

Ωστόσο, η σοφία του Χριστού είναι πάνω από την πολιτική επιλεκτικότητα. Δεν ενεπλάκη ποτέ σε αυτό το άδειο παιχνίδι, αφού ήρθε στον κόσμο για να σώσει τις ψυχές των άτυχων.

Από τα πρώτα χρόνια της ύπαρξής του, ο Χριστιανισμός έχει καθορίσει μια ξεκάθαρη θέση σε σχέση με την πολιτική επιστήμη.

Η θρησκεία διακηρύσσει τις αιώνια ακλόνητες και οικουμενικές αρχές της ηθικής, σχεδιασμένες να οδηγήσουν τις ανθρώπινες ψυχές στην καθολική σωτηρία από τα δεσμά της πτώσης.

Η Πολιτική είναι η ικανότητα να οδηγείς μια χώρα, ή διάφορες κοινωνίες μέσα σε αυτό το κράτος. Οι δραστηριότητές του εξαρτώνται από τη συγκεκριμένη κατάσταση και τη διαθεσιμότητα ευκαιριών για να βοηθήσουν στην επίλυση ενός τοπικού προβλήματος.

Η θρησκεία και η πολιτική, με γνώμονα τη σοφία, καλούνται να φροντίσουν τον άνθρωπο και την ευημερία του. Ωστόσο, ένα τέτοιο συμπέρασμα είναι κατάλληλο μόνο για ιδανικές συνθήκες και είναι δύσκολο να επιτευχθεί υπό τις συνθήκες της παρούσας ύπαρξης.

Η θρησκευτική αποστολή δεν συνδέεται σε καμία περίπτωση με την οικονομική και πολιτική μορφή του πολιτισμού. Η Εκκλησία προβάλλει την κύρια δήλωση: οι νόμοι εντός της χώρας πρέπει να υπακούουν στους ηθικούς νόμους που μας έδωσε ο ίδιος ο Κύριος.

Η αυτονομία (ανεξαρτησία) του Χριστιανισμού δεν τον αποξενώνει από τις «γήινες» υποθέσεις, αλλά καθορίζει τη θέση του ανθρώπου στην υλική ύπαρξη. Η Εκκλησία συνιστά στους κυβερνώντες να ενεργούν σύμφωνα με τις εντολές, να τηρούν την κοινωνική δικαιοσύνη και να φροντίζουν για το καλό του συνόλου.

Η Εκκλησία δεν αποκλείει την πολυχρηστικότητα των κρίσεων των πολιτών και τους δίνει το δικαίωμα να σκέφτονται με τον δικό τους τρόπο.

Ωστόσο, καμία ομάδα δεν επιτρέπεται να χρησιμοποιήσει την εξουσία του Χριστιανισμού για να επιτύχει έναν συγκεκριμένο εγωιστικό στόχο. 

Η σχέση μεταξύ πολιτικής και θρησκείας έχει μακρά ιστορία θετικής συνεργασίας και αρνητικών συγκρούσεων. Ο λόγος αυτής της δυαδικότητας ήταν η επιθυμία μιας από τις δομές να υποβαθμίσει τη σημασία της άλλης. Ωστόσο, είναι πάντα απαραίτητο να θυμόμαστε τα λόγια του Σωτήρα: «Του Καίσαρα είναι του Καίσαρα, του Θεού είναι του Θεού».

Η Ορθοδοξία έχει αρνητική στάση στο ενδεχόμενο διείσδυσης στις πολιτικές διαφορές

Βλέπουμε από την ιστορία πόσο συχνά η πολιτική και η θρησκεία έχουν αλληλοδιεισδύσει μεταξύ τους.

Μερικές φορές υπήρχε ένα είδος δωροδοκίας της Εκκλησίας από πολιτικούς που ήθελαν να κερδίσουν την εύνοια των αγίων πατέρων.

Πολλοί ηγεμόνες προσπάθησαν να ενώσουν το βωμό και τον θρόνο, γεγονός που οδήγησε στη διάλυση του χριστιανισμού μέσα στον κρατικό μηχανισμό. Πιο συχνά, οι πολιτικοί χρησιμοποιούσαν αυτό το εργαλείο για καθαρά ιδιοτελείς σκοπούς.

Η Εκκλησία δεν πρέπει να ευλογεί συγκεκριμένα κανένα από τα «Ορθόδοξα κόμματα» ώστε να μην είναι υπεύθυνη για τις πολιτικές τους.

Αλλά όλα αυτά τα κόμματα που υποτίθεται είναι εκκλησιαστικά, είναι υποχρεωμένα να επικεντρώνονται στην Εκκλησία σε όλα, διαφορετικά μετατρέπονται από Ορθόδοξα κόμματα σε κόμματα που συμπάσχουν μόνο με την Ορθοδοξία.

Εάν ακολουθήσουμε αυτό το σκεπτικό μέχρι τέλους ότι υπάρχουν ορθόδοξα κόμματα, τότε θα πρέπει να αναγνωριστεί ότι ένα πραγματικό Ορθόδοξο κόμμα χωρίς εισαγωγικά, δεν θα πρέπει να υπερασπίζεται τα συμφέροντα οποιωνδήποτε κοινωνικών ομάδων που χαρακτηρίζονται ως «Ορθοδοξία», αλλά τα συμφέροντα της ίδιας της Ορθόδοξης Εκκλησίας, εστιάζοντας μόνο σε αυτό και υποβάλλοντας μόνο αυτό.

Ο Κύριος, όπως πριν από δύο χιλιάδες χρόνια δεν έδωσε τη φωνή του σε κανέναν πολιτικό και δεν δέχεται κομματική κάρτα από κανέναν, αφού είναι ο Βασιλιάς, ο άνευ όρων Κυβερνήτης του σύμπαντος.

Το μίσος είναι το καύσιμο που χρησιμοποιεί συχνά η πολιτική. Στον Χριστιανό απαγορεύεται το μίσος, το οποίο είναι ασύμβατο με το Ευαγγέλιο, που διατάζει να αγαπάς τους εχθρούς σου.

Και δεν πρέπει να προσπαθήσουμε να το παρακάμψουμε αναφερόμενοι στο γεγονός ότι το μίσος δεν απευθύνεται στους προσωπικούς μας εχθρούς, αλλά στους εχθρούς της αλήθειας του υποστηριζόμενου κόμματος, επομένως επιτρέπεται να μισούμε τους εχθρούς του κόμματος.

Εδώ βρίσκεται η αυταπάτη – το Ευαγγέλιο διατάζει να αγαπάμε ακριβώς αυτούς που είναι εχθρικοί προς τον Χριστιανό λόγω της πίστης του στην αλήθεια του Θεού.

Έτσι, η πίστη στον Χριστό δεν καθορίζει ποιον ψηφίζει ο χριστιανός και αν πηγαίνει σε συλλαλητήρια, αλλά καθορίζει τον τρόπο σχέσης του με την διδασκαλία του ευαγγελίου.