Χριστίνα Μπογιατζή, παιδοψυχολόγος
Η πανδημία έχει σαφείς επιπτώσεις στην ψυχική υγεία ημών και των παιδιών μας.
Πρέπει πια να δούμε τί γίνεται σε βαθύτερο επίπεδο.
Στην αρχή, τρομάξαμε με φέρετρα, κλειστήκαμε, αδρανοποιήσαμε τον εαυτό μας, μείναμε σπίτι και σεβαστήκαμε την απειλή του θανάτου.
Οι άνθρωποι ομως δεν είναι ρομπότ στο μικροβιολογικό εργαστήριο να τους βάλεις να υπακούσουν σε νούμερα και προβλέψεις.
Η ψυχολογία των ανθρώπων που μένουν σε καθεστώς εγκλεισμού δεν είναι πλέον βιώσιμη μετά απο 13 μήνες.
Σημειώνεται αύξηση των αγχώδων διαταραχών.
Εμφανίζεται ευερεθιστότητα και αστάθεια στη διαχείριση συναισθημάτων, τα παιδιά αρνούνται να βγουν απο το σπίτι έστω για μία ιδιωτική βόλτα, οι έφηβοι έχουν βυθιστεί στα κινητά τους, οι φοιτητές χάνουν την επαφή με το αντικείμενο σπουδών τους και οι υπόλοιποι νιώθουν μετέωροι σε ένα απρόβλετο μέλλον.
Πρέπει να ληφθεί υπόψιν η ψυχολογία του κόσμου, υπάρχουν επιχειρηματίες που θα αυτοκτονήσουν στο τέλος.
Οι περισσότεροι γίναμε ανασφαλείς, παχύναμε, χάσαμε τις ισορροπίες μας, απωλέσαμε εκείνες τις συμπεριφορές που μας επέτρεπαν να παίρνουμε ανάσα απο το άγχος της καθημερινότητας.
Τα παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες έχουν δυσχερέστερη απόδοση, αποβλακώνονται στα ψηφιακά μέσα και δεν διαχωρίζουν πια τί ειναι μελέτη και τί διασκέδαση μέσα απο μία οθόνη.
Διαπιστώνεται ο φόβος πως στο τέλος θα χάσουμε και τους φίλους μας, θα αποκτήσουμε αυτοάνοσα, θα έχουμε ψυχικές διαταραχές, θα φοβηθούμε να αγκαλιάζουμε ο ένας τον άλλον.
Στο τέλος, δεν θα πιστεύουμε καν πως μπορεί να λήξει αυτή η κόλαση, αυτή η τρέλα.
Δημιουργείται σιγά σιγά εκείνη η γενιά που για να ζήσει, θα πρέπει να φοβάται.
Μην αγνοειτε άλλο την ψυχολογία του κόσμου. Ανοίξτε λίγο τη χύτρα.
https://www.youtube.com/watch?v=PKqPziMVXXM ΔΕς