Όταν ήμασταν παιδιά, τα ηλιόλουστα μεσημέρια του Σαββατοκύριακου μαζευόμασταν οι φίλοι έξω από σχολεία, παιδικές χαρές ή γήπεδα με μια μπάλα ποδοσφαίρου ή μπάσκετ και αναζητούσαμε κάποια τρύπα του συρματοπλέγματος για να συρθούμε κουλουριασμένοι μέσα στον περιφραγμένο χώρο.
Όταν δεν βρίσκαμε τρύπα στο συρματόπλεγμα, είχαμε ως εναλλακτική δυνατότητα να σκαρφαλώσουμε στα κάγκελα, αν βεβαίως δεν ήταν πολύ ψηλά, και κάνοντας ένα μικρό άλμα να ξεχυθούμε στην αλάνα με ηδονικό ενθουσιασμό για το παιχνίδι που θα ξεκινούσε υπό καθεστώς “παράνομης ελευθερίας”: ελεύθεροι μεν, πίσω από συρματοπλέγματα και κάγκελα δε.
Στο πίσω μέρος του μυαλού μας καραδοκούσε, τουλάχιστον για την πρώτη ώρα, ο κίνδυνος να εμφανιστεί ο αντιπαθητικός φύλακας με την σφυρίχτρα στο στόμα για να μας τερματίσει βίαια και άδοξα την χαρά του παιχνιδιού, εκτοξεύοντας απειλές που πίστευε ότι θα μας αναχαίτιζαν από την επανάληψη του ίδιου “ανοσιουργήματος” κάποιο από τα επόμενα Σαββατοκύριακα.
Αν ήμασταν τυχεροί και το παιχνίδι είχε ολοκληρωθεί χωρίς να εμφανιστεί ο “φύλακας-μπαμπούλας”, η χαρά μας μπορεί να είχε δηλητηριασθεί μόνο από κάποιον τραυματισμό. Ή από τις φωνές της αυστηρής μητέρας, όταν θα μας αντίκριζε μέσα στα χώματα την ώρα που θα μπαίναμε στο σπίτι σωματικά εξουθενωμένοι αλλά ψυχικά ντοπαρισμένοι.
Αν μπορούσαμε να γυρίσουμε τον χρόνο πίσω ενόψει των σημερινών κορω(παρα)νοϊκών χιτλερικών μέτρων, που στερούν από τα παιδιά όχι μόνο την χαρά του παιχνιδιού αλλά εν γένει την χαρά της επικοινωνίας και της διάδρασης με τους φίλους τους, θα έπρεπε να είχαμε εξαφανίσει όλες τις αρνήσεις συμμετοχής μας σε κάποια από τα παιχνίδια υπό καθεστώς “παράνομης ελευθερίας”.
Έτσι, σήμερα θα είχαμε να αναπολούμε πολύ περισσότερες χαρές, αναπαράγοντας τις στιγμές μικροευτυχίας από ένα ωραίο γκολ, μια εντυπωσιακή απόκρουση, μια θεαματική τάπα ή ένα τυχερό τρίποντο που κατέληξε στο καλάθι από το πουθενά.
Τέτοια επιτεύγματα έχουν καταγραφεί στην μνήμη μας σαν “έφεδροι ευτυχίας” που ανασύρονται αυτομάτως, όταν ο οργανισμός μας ανιχνεύει έλλειμμα σεροτονίνης.
Παίζοντας νοερώς το “ατομικό βίντεο” των αθλητικών επιτευγμάτων από την παιδική μας ηλικία, κατορθώνουμε να ενσταλάξουμε στην ψυχή μας όσες σταγόνες τής λείπουν για να ξανανιώσουμε Άνθρωποι.
Σήμερα που άνοιξε το Τριώδιο, οι Απ-άνθρωποι διαχειριστές της υγειονομικής κρίσης φρόντισαν να έχουν υψωμένα συρματοπλέγματα και κάγκελα όχι (μόνο) σε σχολεία, παιδικές χαρές ή γήπεδα, αλλά (και) στις εκκλησίες.
Κατά πλήρη παραγνώριση του ελληνικού Συντάγματος, το οποίο δεν προβλέπει δυνατότητα αναστολής της θρησκευτικής λατρείας ούτε καν υπό συνθήκες πολέμου (άρ. 48), πόσω μάλλον υπό συνθήκες οιονεί πολέμου που διεξάγεται εναντίον ενός “αόρατου εχθρού” –τούτη την φορά όχι εναντίον της Αλ Κάιντα αλλά εναντίον του κορωνοϊού!–, το ολοκληρωτικό και αντίχριστο καθεστώς του Έλληνα πρωθυπουργού και των μελών της φαρισαϊκής συμμορίας του, με την ανοχή των υπνωτισμένων υπηκόων του, απαγορεύει στους έχοντες ανάγκη “χριστιανικής σεροτονίνης” να εισέλθουν στις εκκλησίες με ορθόδοξο τρόπο.
Αν αυτοί θέλουν να κρυφακούσουν την θεία λειτουργία, θα πρέπει να ενεργήσουν όπως η παρέα των ποδοσφαιρόφιλων ή μπασκετόφιλων παιδιών που αναζητούν είτε τρύπα στο συρματόπλεγμα είτε κάγκελα στα μέτρα τους.
Η χαρά τους από την συμμετοχή τους στην θεία λειτουργία υπό συνθήκες “παράνομης θρησκευτικής ελευθερίας” (τυπικά μόνο παράνομης, ουσιαστικά όμως απολύτως νόμιμης, αφού η σχετική απαγόρευση που προβλέπει η ασύλληπτη βλαΚΥΑ είναι προδήλως αντισυνταγματική) κινδυνεύει να διαταραχθεί μόνο από την σφυρίχτρα κάποιου ανάλγητου αστυνομικού που ελέγχει την “τήρηση των μέτρων” – αντίστοιχη φιγούρα του αντιπαθητικού “φύλακα-μπαμπούλα” των παιδικών μας χρόνων.
Αν μπορούσαμε, λοιπόν, να γυρίσουμε πίσω τον χρόνο, ενόψει της σημερινής κορω(παρα)νοϊκής διαχείρισης, θα έπρεπε σε όλα ανεξαιρέτως τα Σαββατοκύριακα της παιδικής μας ηλικίας να είχαμε δηλώσει βροντερό παρών όχι μόνο στις αλάνες αλλά και στις εκκλησίες, ώστε σήμερα που μας κυβερνούν τα ανθρωπόμορφα τέρατα να ήμασταν εξοπλισμένοι αφ’ ενός με στιγμές μικροευτυχίας από την καταγραφή των αθλητικών επιτευγμάτων μας, αφ’ ετέρου με την διαρκή πηγή ευτυχίας από την παρουσία του Δημιουργού εντός μας.
Αν αναδρομικώς είχε συμβεί αυτή η διόρθωση, σήμερα δεν θα ήμασταν αναγκασμένοι να σκαρφαλώνουμε στα κάγκελα, αλλά θα ήμασταν μονίμως κρεμασμένοι στα κάγκελα και θα δείχναμε τα δόντια μας στους “προβατόσχημους” και “καθαρόαιμους λύκους” που τολμούν να αποπατούν στο Σύνταγμά μας, αφήνοντας πάνω του τα βρομερά και ιερόσυλα σκύβαλά τους.
Δυστυχώς, όμως, ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω.
Έτσι μείναμε λίγοι να σκαρφαλώνουμε στα κάγκελα για να δείχνουμε τα δόντια μας.
Οι υπόλοιποι έμειναν φαφούτηδες φορώντας διπλές και τρίδιπλες μάσκες, ακριβώς για να μην είναι αντιληπτό ότι είναι φαφούτηδες.
ΥΓ: Γραμμένο από κάποιον που σκαρφάλωσε σήμερα στα κάγκελα και θα παραμείνει κρεμασμένος σε αυτά, μέχρι να “ψοφήσουν” οι “λύκοι”…
Φίλε Ερευνητά, δίκαια η αγανάκτησή σου, δεν πρέπει όμως να κάμπτεσαι.
Όταν λειτουργείσαι, είσαι ενώπιον Κυρίου και όχι ενώπιον ιερέως, ο οποίος είναι ο μεσάζων μεταξύ εσού και του Κυρίου.
Το τι πρεσβεύει ο ιερέας, να σου είναι αδιάφορο. Θα κριθεί κι ο ίδιος από τον Υπέρτατον Κριτήν όταν θα έρθει η ώρα του, όπως κι εμείς και όταν έρθει η ώρα μας.
Πάτα γερά και όλα θα πάνε καλά φίλε.
Φίλε Δάκνονα,
Γιατί δε ρωτάς τον Ερευνητή Το εξής Απλό:
Εφόσον δεν επιβάλλεται να είναι υγιής (ο ίδιος) ο γιατρός που θεραπεύει τους άλλους,
Γιατί θα πρέπει να είναι ΗΘΙΚΌΣ ο παπάς που μεσολαβεί στην Επουράνια Του Εργοδοσία για Τη Σωτηρία Των Ψυχών Των Πιστών;
Άντε Μπράβο. Κάνε ένα κόπο και ρώτησέ τον, γιατί οι άθεοι, τυφλωμένοι από το δαιμονικό τους μένος, αρνούνται να δουν Το ΑΥΤΟΝΌΗΤΟ.
O Xριστός ήταν και θα είναι πάντα διωκόμενος εις τους αιώνας.Αυτά που ζούμε σήμερα κάποιοι πιστοί τα έζησαν σε παλαιότερες εποχές,όπως πχ στην Ρωσία την εποχή του κομμουνισμου.Μην παραξενευόμεθα ,διότι Χριστός σημαίνει σωτηρία και ελευθερία,και αξίζει να πεθάνει κανείς για τις ιδέες αυτές.
Περάσαμε την Κυριακή του τελώνου και φαρισαίου όπου ο απόστολος Παύλος μας λέει το εξής καταπληκτικό που ταιριάζει σε όλες τις εποχές.Οι θέλοντες ευσεβώς ζειν,διωχθήσονται
από τη στιγμή που ο Κλήρος δεν στάθηκε στο ύψος του, τί συζητάμε;…
δεν περιμένω τίποτε από μια άθεη, δαιμονισμένη και βρωμερή κυβέρνηση που έχει βάψει τα χέρια της με το αίμα χιλιάδων Ελλήνων και που τα μέλη της επιδίδονται σε ποικίλα και ανατριχιαστικά εγκλήματα. όμως, ο Κλήρος όφειλε να αντιδράσει στο κλείσιμο των Εκκλησιών, αλλά πουλήθηκε κι έπαιξε το βρώμικο παιχνίδι της άνομης Πολιτείας. έχω πολύ θυμό μέσα μου και δεν μπορώ να τους συγχωρήσω.
και τώρα, μείναμε χωρίς ζωή. νομίζω, μέσα σε όλο αυτό το κακό (και δεν εννοώ τη μούφα με τον ιό), το χειρότερο είναι το ότι χάσαμε αυτό που μας έδινε δύναμη και ζωή και μαραθήκαμε. αναπολούμε τότε που απολαμβάναμε αυτό το προνόμιο και νοιώθαμε πραγματική λαχτάρα κάθε που πλησίαζε Κυριακή ή άλλη γιορτή. θρηνεί η ψυχή αυτήν την απώλεια, που ίσως την επιτρέπει ο Θεός, γιατί ανάξιοι πηγαίναμε να εκκλησιαστούμε κι ανάξιοι φεύγαμε. ανάξια περνούσαμε τη ζωή που μας χάρισε Εκείνος και τώρα το πληρώνουμε.
προσωπικά, το μόνο που θέλω πίσω είναι η Εκκλησία. να ανοίξουν και πάλι και να λειτουργηθούμε σωστά κι όπως το θέλει η Παράδοση, κι αν συμβεί αυτό, τότε όλα θα τακτοποιηθούν.
Να λειτουργηθούμε απο ρασοφόρους που δεν πιστεύουν;