Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου
Η Μαλβίνα, έλεγε πως «..η δύναμη ενός καινούργιου έρωτα είναι ευθέως ανάλογη με τη μοναξιά που προηγήθηκε»
Και πώς ορίζεται η μοναξιά;
Μοναξιά είναι όταν είσαι σε ένα σπίτι που το έφτιαξες στα μέτρα και στα θέλω σου, το γέμισες με όλα εκείνα που σε κάνουν να νιώθεις καλά, και απολαμβάνεις να περνάς χρόνο, μόνος;
Μοναξιά είναι να μπαίνεις στο αυτοκίνητο, να βάζεις την μουσική που θες να μιλήσει στην ψυχή σου, και πατάς το γκάζι, χωρίς προορισμό προαποφασισμένο, χωρίς συνοδηγό;
Μοναξιά είναι να πας σε μια συναυλία, σε ένα σινεμά, στο θέατρο ή όπου, χωρίς η διπλανή σου θέση να είναι κατειλημμένη;
Μήπως μοναξιά, είναι να είσαι μέσα σε κόσμο που υποτίθεται επέλεξες και να μην έχεις τίποτα να πεις;
Μήπως μοναξιά, είναι οι διάλογοί με το σύντροφό σου μέσα στην μέρα να περιέχουν αυστηρά τις λέξεις «παιδί», «φαγητό», «σουπερ μαρκετ», «σχολείο», «μαγείρεμα»;
Να περνά όλη η μέρα χωρίς να έχεις ανταλλάξει ένα βλέμμα τρυφερό; Ένα «σ’αγαπώ» κι ένα «μου λείπεις»;
Μήπως μοναξιά, είναι να μοιράζεσαι ένα φαγητό αλλά όχι την νοστιμιά του;
Να μοιράζεσαι μια συναυλία αλλά όχι την μελωδία της;
Να συνυπάρχεις σε μια αίθουσα σινεμά για 1,5-2 ώρες χωρίς να έχεις μοιραστεί την ταινία που πέρασε μπροστά από τα μάτια σου;
Ναι, μοναξιά, δεν είναι ο άνθρωπος που χάνεται στους δρόμους μιας πόλης και ανακαλύπτει ήχους, μυρωδιές και μνήμες.
Μοναξιά δεν είναι να μην συνυπάρχεις.
Μοναξιά είναι να πρέπει να λες άνιωθες και άψυχες λέξεις γιατί η σιωπή κραυγάζει κι εσύ δεν τολμάς να την ακούσεις.
Μοναξιά είναι να διεκπεραιώνεις ένα φαγητό γιατί πρέπει να υπάρξει στο τραπέζι κάτι.. και να μην το έχεις φτιάξει για τον άνθρωπο που θα το μοιραστείς! Να μην τον σκέφτεσαι όταν το ετοιμάζεις, να μην χαμογελάς όταν περιμένεις να δεις την αντίδρασή του στην πρώτη μπουκιά.
Μοναξιά είναι να σε ενώνουν τα παιδιά αλλά όχι τα όνειρα πριν και μετά από εκείνα.
Μοναξιά είναι να ξυπνάς και η σκέψη να είναι κάπου αλλού. Κάπου μακριά..
Και τότε έρχεται ένας έρωτας, που η δύναμή του γίνεται όλες οι στιγμές μοναξιάς, συμβιβασμού, όλο το γκρι που ανέχτηκες, όλο το άχρωμο, άοσμο, άγευστο τίποτα που βάφτισες «κάτι» για να μπορέσεις να αντέξεις.
Γίνεται η δύναμη που τα κάνει όλα αυτά συντρίμμια.
Δεν αφήνει όρθιο τίποτα. Κι αν είσαι τυχερός, ο έρωτας αυτός, γίνεται η μελωδία που θα χορέψεις πάνω σε αυτά τα συντρίμμια.
Ο έρωτας αυτός, ατσαλώνεται από τη μοναξιά που προηγήθηκε.
Χωράει όλη του την ύπαρξη σε ένα αδιαπραγμάτευτο “μαζί”.
Γιατί ξέρει καλά.. πώς είναι η ζωή, χωρίς έρωτα! Ξέρει πώς είναι η αληθινή μοναξιά.