Γράφει η Γεώρα
Κοίτα να δεις πώς έρχονται τα πράγματα ορισμένες φορές, πώς η ζωή τα φέρνει όλα τούμπα και από εκεί που κάθε μέρα μαράζωνες ξαφνικά ανθίζεις και βλέπεις άλλους να χάνουν την ψεύτικη Άνοιξη που κουβαλούσαν μέσα τους.
Είναι η πληρωμή! Και δεν σου κρύβω πως απολαμβάνω την τωρινή κατάσταση.
Πέρασα μέσα από πολλά σκοτάδια και καταιγίδες για να βρίσκομαι εδώ που είμαι τώρα, με αυτό το αληθινό χαμόγελο στα χείλη μου, να αγαπάω πραγματικά και έμπρακτα εμένα και να μην με νοιάζει η άποψη μα και να μην με επηρεάζει η κάθε πράξη του καθενός.
Μα θα μου πεις, «πόσο κακιά είσαι;».
Όχι μάτια μου, ξέρεις πόσοι πάτησαν πάνω στις πλάτες μου, έπαιξαν παιχνίδια, πίστεψαν πως με νίκησαν, με χρησιμοποίησαν και τώρα που έβαλα τα όριά μου, είπα τα όχι μου και την ευαίσθητη πλευρά μου τη δείχνω μόνο σε όσους αξίζουν, πειράχτηκαν;
Γιατί είναι λογικό, όταν οι άνθρωποι δεν μπορούν πλέον να σε χρησιμοποιήσουν όπως σε χρησιμοποιούσαν τους πειράζει. Το θέμα είναι πως πλέον έπαψε να πειράζει εμένα!
Ζούσα μέσα στη θλίψη. Πονούσε η ψυχή μου και ‘γω συνέχιζα μη και τυχόν τους χαλάσω χατίρι.
Όμως τώρα τα πράγματα και τα δεδομένα άλλαξαν και κάπου καθάρισε το τοπίο.
Φίλοι που αποδείχθηκαν φίδια εξαφανίστηκαν, έρωτες που τελικά ήταν μία φούσκα στο νερό έσκασαν και καθαρίζει το τοπίο από τη βρωμιά.
Και όλα αυτά από δύο τρία όχι μου και μια γνώμη δική μου που είπα. Και όλα αυτά επειδή επέλεξα εμένα!
Μωρέ να σας αγαπάτε, να λέτε όχι για να δείτε ποιοι πραγματικά σας νοιάζονται. Θα εκπλαγείτε όταν δείτε πως για πολλά χρόνια τελικά προχωρούσατε μόνοι σας παρέα με φαντάσματα που τελικά έπεσαν οι μάσκες τους γιατί πλέον, δεν μπορούν να σας κάνουν ό,τι θέλουν!
χαλαρωστε λιγο μερικοι ,σε λιγο θα μας μοιραζετε και αυτογραφα απο μονοι σας..ξεκαβαληστε.
Είδατε πουθενά το… καβαλίκεμα;;; Μάλλον δεν αντιλαμβάνεστε τι διαβάζετε…