Γράφει η Κορίνα Παπαδοπούλου
Εγωισμός. Πόσοι ερωτευμένοι δεν είναι άραγε μαζί εξαιτίας του; Πόσοι είναι σε λάθος αγκαλιές, μόνο και μόνο για να μην παραδεχτούν πως η καρδιά τους χτυπά για κάποιον άλλο άνθρωπο; Πως στο μυαλό τους μονοπωλεί, μια και μόνο παρουσία, διαφορετική από αυτή που έχουν πλάι τους; Πόσες καρδιές τσάκισε ο άτιμος;
Λόγια που δεν ειπωθήκαν ποτέ κι έμειναν μονάχα να αιωρούνται στον ουρανό. Άνθρωποι ταιριαστοί στο μυαλό και στην ψυχή που λέει και η Ρίζου.
Όμως όχι. Ο εγωισμός είναι το σαράκι του έρωτα. Έρχεται και λίγο, λίγο τον κατατρώει. Έτσι λοιπόν μένουν οι σχέσεις απωθημένες, ανεκπλήρωτες. Έτσι μένεις να αναρωτιέσαι τι πήγε λάθος. Γιατί δεν προχώρησε, που έφταιξες. Μήπως ήσουν εσύ η αιτία; Μήπως σαν άνθρωπος ήσουν λίγος;
Ατελείωτα βράδια περνάς και αναρωτιέσαι. Κάνεις, ξανά και ξανά τον ίδιο διάλογο με το ταβάνι. Νομίζεις πλέον πως το ακούς να σου απαντάει. Να σου δίνει τις απαντήσεις σε όλα τα αναπάντητα ‘’γιατί’’ που σε πληγώνουν. Που δεν μπόρεσες να αποδεχτείς πως θα μείνουν έτσι, σαν βιβλίο που κάποιος δεν ήθελε να μάθει το τέλος του.
Τι πονάει όμως περισσότερο ένας ανεκπλήρωτος έρωτας ή ένας έρωτας που δοκιμάστηκε και δεν πήγε καλά; Προσωπικά αν με ρωτάτε το πρώτο πονάει περισσότερο. Όλα αυτά που νόμιζες πως έβλεπες.
Που νόμιζες πως ένιωθε και ένας άλλος άνθρωπος εκτός από εσένα. Όλα αυτά που δεν σου επιβεβαίωσε ποτέ. Αυτά πονάνε. Οι σκέψεις και τα σημάδια. Τα σημάδια που δεν ξέρεις αν ήταν αληθινά ή εάν ήταν όλα στο μυαλό σου. Αν τα φαντάστηκες. Αυτά είναι σαν αλάτι σε ανοιχτή πληγή.
Το ερώτημα λοιπόν είναι, αξίζει; Αξίζει να πονάς τόσο για έναν εγωιστή άνθρωπο; Για κάποιον που δεν ξέρεις τελικά τι ένιωσε; Που έμεινες αμέτρητα βράδια δίχως να κλείσεις μάτι γιατί σκαφτόσουν. Γιατί πάλευες να βρεις ένα σημάδι, κάτι που να σου δείχνει πως ναι αγαπήθηκες από τον άνθρωπο που αγάπησες τόσο.
Ξέρεις τι αξίζεις; Αξίζεις έναν άνθρωπο που θα είναι καθημερινά παρόν στην ζωή σου. Που θα είσαι η πρώτη του σκέψη το πρωί και η τελευταία την νύχτα. Που θα είσαι η προτεραιότητα του. Που το γέλιο σου θα είναι η χαρά της ζωής του.
Έναν τέτοιο άνθρωπο αξίζεις. Που δεν θα σε κάνει ποτέ να αναρωτιέσαι εάν τελικά σ’ ερωτεύτηκε ή όχι γιατί θα το ξέρεις. Θα το νιώθεις κάθε στιγμή, κάθε λεπτό. Έναν άνθρωπο που για εκείνον θα είσαι η μια και μοναδική και όχι μια ακόμα. Εκείνος που θα δηλώνει παρόν συνεχώς και όχι μόνο όταν σε χρειάζεται.
Πες λοιπόν στον εαυτό σου πως αυτό θα είναι το τελευταίο βράδυ που πόνεσες για τον έρωτα ενός εγωιστή. Ενός ανθρώπου που δεν βρήκε ποτέ τα κότσια να παραδεχτεί πως σε ερωτεύτηκε περισσότερο από τον άνθρωπο που τώρα βρίσκεται δίπλα του.
Που δεν είχε το θάρρος να παραδεχτεί όλα αυτά που κατάλαβε όλος ο κόσμος γύρω σας.
Δεν αξίζει να πονάς άλλο για έναν τέτοιο άνθρωπο.
Μην ξεχνάς ο έρωτας είναι για τους γενναίους, τους δυνατούς κι όχι για τους εγωιστές.
