Γράφει η Κέλλυ Σεφέρου
Ο κόσμος μας όλος γεμάτος εικόνες. Εικόνες ημερών, χρόνων και κυρίως στιγμών. Περασμένες, μελαγχολικές, ανεξίτηλες και κάποιες από αυτές πολλά υποσχόμενες.
Υποσχόμενες για το τι τελικά ήρθε ή θα έρθει στο μέλλον. Αυτή η γοητεία του παρελθόντος θα μας τραβά πάντα στις πιο γλυκές ή και πικρές αναμνήσεις μας.
Ύστερα ένα γέλιο ή και ένα δάκρυ μπορεί να κυλήσει, καθώς κρατάμε στα χέρια μας μια εικόνα που ο χρόνος πέρασε από πάνω της και τελικά τα κατάφερε να γίνει αισθητή στο παρόν μας.
Κοίτα να δεις λέω που μια φωτογραφία στάθηκε η αφορμή να θυμηθώ μερικά από τα χαρακτηριστικά τα οποία με καθιστούν αυτό που είμαι σήμερα.
Πολλά τα συναισθήματα και μάλιστα εναλλασσόμενα, για να σου θυμίζουν πως τελικά ποτέ κανείς δεν ξεχνάει και δεν ξε-γράφει την παιδική του ηλικία.
Λένε πως κάθε φωτογραφία έχει κάτι από εσένα. Ένα κομμάτι της ψυχής σου αποτυπωμένο στον φωτογραφικό φακό. Έτσι εξηγείται λοιπόν πως καταφέρνουμε καμιά φορά να ζούμε με μια ξεχασμένη φωτογραφία μέσα μας.
Αυτή η φωτογραφία λοιπόν, αν και για χρόνια ξεχασμένη σε ένα κουτί, υπήρχε πάντα σαν φυλαχτό μέσα μου. Και όταν έχω τις μαύρες μου, κάνω ένα σύντομο διάλογο μαζί της ή και απολογισμό, σαν να βρίσκεται κάθε στιγμή παρών.
Και έχει την δύναμη που λες να ξεπροβάλλει. Γιατί αυτή η φωτογραφία όσο σκονισμένη, ξεχασμένη και αν υπάρξει, ακόμα και αν χαθεί, δεν πρόκειται ποτέ να ξεγραφτεί από μέσα μου.
Μόνο για μερικές στιγμές ίσως και ιδιαίτερα εκείνες τις στιγμές όπου ο χρόνος θα τρέχει τόσο γρήγορα και εγώ θα δυσκολεύομαι να τον φτάσω. Και πάλι όμως, θα ψάχνω μέσα μου και θα την βρίσκω. Και θα αναβιώνω τις στιγμές της. Μαζί και όλη μου την παιδική ηλικία!
Και αν κάτι θέλω να υπενθυμίζει αυτή η φωτογραφία στον μελλοντικό μου εαυτό, είναι πως το άλμπουμ της ζωής για να γεμίσει, θέλει ζωή! Θέλει μουσικές, χορούς, γέλια, συγκινήσεις, πάθη, λάθη και χρώματα. Θέλει πολλά! Για την ακρίβεια όλα όσα ζητά η ψυχή μας!
Να τις κοιτάς τις φωτογραφίες σου λοιπόν αναγνώστη μου! Να μην τις κρύβεις. Να μην κάνεις τάχα μου πως τις ξέχασες, αφού βρίσκονται μέσα σου.
Να τις αναβιώνεις και αν σε πληγώνουν ορισμένες, ψάξε τον λόγο πριν τις κατηγορήσεις ή τις σκίσεις. Ψάξε την αιτία του πόνου, και ύστερα πάλι κάνε ένα βήμα μπροστά. Βήμα, βήμα όλα και ένα βήμα την φορά!
Ο Garry Winogrand είπε κάποτε πως κάθε φωτογραφία είναι μια μάχη ανάμεσα στη μορφή και το περιεχόμενο. Και ενώ σε προσωπικό επίπεδο κατάφερα να κερδίσω πολλές από αυτές τις ‘μάχες’, δεν σου κρύβω πως ακόμα αναρωτιέμαι το εξής:
Άραγε στις πόσες «μάχες» με την μορφή και το περιεχόμενο, θα καταφέρουμε να βγούμε τελικά «νικητές»;
https://www.youtube.com/watch?v=SKamKWvCWUI
Απλός ανώνυμος σχολιαστής