Γράφει η Άρτεμις Πολυκάρπου
Συντροφικότητα σημαίνει να έχεις την άνεση να είσαι ο εαυτός σου. Να ακούγονται οι σιωπές σου και όταν ξεχνάς την μελωδία της ψυχής σου, να σου ψιθυρίζουν τον ρυθμό.
Δύσκολα ή εύκολα δεν έχει τόση σημασία γιατί όταν πέφτεις έχω καθήκον να σε ανεβάσω και όταν είσαι ψηλά ακόμη μεγαλύτερο για να πας ψηλότερα.
Στην έννοια της δεν μετράς απουσίες αλλά παρουσίες, σαν σιωπηλός στρατιώτης διατηρείς το σθένος της συντροφιάς.
Τι νόημα όμως έχουν τα ποιο πάνω όταν δεν έβγαλες αντάξιες πλάτες για να τα κουβαλάς;
Η συντροφικότητα είναι αδύναμη όταν λείπει το στοιχειώδες αμοιβαίο.
Οι πλάτες αυτές δεν κτίζονται με ιδρώτα αλλά με πόνο, σεβασμό και βαθυστόχαστα ερώτημα που τολμάς να θέσεις στον εαυτό σου. Αλλιώς δεν έχεις το κουράγιο να βλέπεις τον άλλο μέσα στα ματιά καθαρά και ξάστερα.
Ποιος είναι ο άνθρωπος που ζητάς να μοιραστείς κρυφές λύπες και χάρες;
Ποιος διαβάζει τα ανέκφραστα μάτια σου;
Δεν έχει σημασία αν δεν βλέπεστε κάθε μέρα αλλά ποσά τολμάτε να μοιράζεστε.
Να είσαι αντάξιος και να τιμάς αυτόν το δεσμό, είναι παρηγοριά από τον Θεό σ’ ένα κόσμο που δεν ακούει τον αντίλαλο της ψυχής σου.
Τίποτα δεν μπορεί να αντικαταστήσει την ουσία της συντροφιάς σε καταιγίδες και φωτεινούς ουρανούς.
Όσο και να λατρέψεις την βολεμένη “μοναξιά” πάντα η γυμνή ψυχή σου θα λησμονεί ένα χάδι.
Στην τελική τη αξία έχει η ζωή όταν δεν μοιράζετε;
https://www.youtube.com/watch?v=wfg1u4GyQQw
https://www.youtube.com/watch?v=vndqN1056Hs
Απλός ανώνυμος σχολιαστής