Η Απόκρυφη Λατρεία. (Η λαϊκή μάζα των Ιουδαίων είναι θύμα των επιφανών “ομοθρήσκων” τους) Προδημοσίευση του υπό έκδοση βιβλίου, του έγκριτου Ιστορικού και Συγγραφέα, Δημήτρη Μιχαλόπουλου.

Η Απόκρυφη Λατρεία. (Η λαϊκή μάζα των Ιουδαίων είναι θύμα των επιφανών “ομοθρήσκων” τους) Προδημοσίευση του υπό έκδοση βιβλίου, του έγκριτου Ιστορικού και Συγγραφέα, Δημήτρη Μιχαλόπουλου.

20 Οκτωβρίου, 2022 86 Από Καλλιόπη Σουφλή
Προβολές:2,899
Μοίρασέ το

 

Δεδομένου λοιπόν ότι οι ιουδαϊκές “ελίτ” πιστεύουν -σύμφωνα και με μαρτυρία του ίδιου του Κίσσινγκερ- ότι “Θεός είναι η ίδια η Φύση που μας περιβάλλει”, η όλη φασαρία για τον έλεγχο της Ιερουσαλήμ έχει ως πραγματικό σκοπό την επανάκτηση από τους επιφανείς Ιουδαίους του σημείου όπου ήταν κτισμένος ο Ναός – ακριβώς για να μπορέσουν να αξιοποιήσουν προς ίδιον όφελος τη Shekinah. (Δεν είναι για γέλια, γιατί και ο Αστήρ της Βηθλεέμ της Γέννησης του Ιησού Χριστού σύζευξη πλανητών ήτανε.)

 

Η αλήθεια είναι πως δυσκολεύτηκα αρκετά για να σταθώ άξια να προλογήσω την προδημοσίευση του υπό έκδοση βιβλίου του Καθηγητή, Ιστορικού και πολυγραφότατου Συγγραφέα κυρίου Δημήτρη Μιχαλόπουλου, με τίτλο “Έλληνες, Ρώσοι και Λαοί της Θάλασσας (Θεσσαλονίκη: Ερωδιός).

Με δεδομένο πως το Συγγραφικό και Ιστορικό του έργο τυγχάνει πάντα υψηλού επιπέδου παρουσίασης και αναγνώρισης, ανάμεσα σ’ αυτούς που αναζητούν την Ιστορική Αλήθεια, αυτό καθιστά ακόμα δυσκολότερη για μένα και ταυτόχρονα αποτελεί ιδιαίτερη τιμή για τα ΑΤΤΙΚΑ ΝΕΑ,  η παρουσίαση ενός σημαντικού κεφαλαίου του προδημοσιευμένου βιβλίου του.

Σ’ αυτό, αποδεικύει την ύπαρξη δύο ιουδαϊκών θρησκευμάτων…

Το ένα, όπως μου γράφει, αφορά στον “όχλο τους” το οποίο ούτως ή άλλως συνιστά διαστροφή των διδαγμάτων του Μωυσή τους, και ένα άλλο για τις ελίτ τους, που επικεντρώνεται στη λατρεία της φύσης γενικώς και της shekinah ιδιαιτέρως.

Και πριν παρουσιάσω το νέο πόνημα του έγκριτου ιστορικού κ. Δημήτρη Μιχαλόπουλου, δυο λόγια για τους Εβραίους – Ισραηλίτες, οι οποίο κατά το δοκούν προβάλουν την “διαθήκη”, δηλαδή το “συμβόλαιο” που ισχυρίζονται πως έχουν συνάψει με τον Θεό, και το οποίο τους δίδει την δυνατότητα να θέλουν με κάθε τρόπο να κυριαρχήσουν στην ανθρωπότητα…

Παραθέτω και την Διευκρίνιση την οποία θεωρώ λιαν σημαντική για να γίνει κατανοητό το απόσπασμα του βιβλίου που επισυνάπτει…

Ελπίζω πως όταν κυκλοφορήσει, να μου δοθεί η δυνατότητα να το παρουσιάσω…

 

Καλλιόπη Σουφλή

 

                                   ΔΙΕΥΚΡΙΝΙΣΕΙΣ

 

Η θρησκεία των Εβραίων διέφερε ριζικώς από την τωρινή των Ιουδαίων. Σύμφωνα με όσα έλεγαν οι “προφήτες” τους για τον Μωυσή.

Ο Μωυσής, σύμφωνα με τον αρχαίο μας γεωγράφο Στράβωνα τους είχε απαγορεύσει να κτίζουν ναούς, να κάνουν αγάλματα κ.τ.λ.

Όταν όμως έγινε βασιλιάς των Εβραίων ο Δαυίδ, αποφάσισε ΑΝΕΞΉΓΗΤΑ να κατακτήσει την Ιερουσαλήμ και να κτίσει εκεί Ναό. Τον Ναό αυτόν τον έκτισε τελικώς ο γυιος και διάδοχός του Σολομών.

Αυτό αποτελούσε βαθύτατη θρησκευτική μεταρρύθμιση και ανατροπή των διδαγμάτων του Μωυσή.

Μετά τον θάνατο του Σολομώντος, το Ηνωμένο Βασίλειο των Εβραίων κόπηκε στα δύο και λίγο αργότερα οι 10 από τις 12 φυλές αιχμαλωτίστηκαν από τους Ασσυρίους και διεσπάρησαν εδώ κι εκεί. (Μέχρι σήμερα παραμένει άγνωστο το τι απέγιναν.)

Λίγοι μόνο από αυτούς επέστρεψαν πολύ αργότερα στη Σαμάρεια και συνέχισαν να λατρεύουν τον Θεό πάνω σε βουνά.

Σήμερα έχουν ουσιαστικώς χαθεί και αυτοί.

Κατά συνέπεια, μένουνε μόνο Ιουδαίοι (και όχι πια Εβραίοι).

Αυτούς, τους Ιουδαίους, όταν αιχμαλωτίστηκαν και αυτοί από τους Βαβυλωνίους, προκειμένου οι ραββίνοι τους να τους κρατήσουν ενωμένους, ανέτρεψαν και θεωρητικώς τα διδάγματα του Μωυσή και τους δίδαξαν πώς ο Θεός πρέπει να λατρεύεται μόνο στον Ναό των Ιεροσολύμων.

Οπότε, σήμερα που ο Ναός έχει καταστραφεί και τα όποια ερείπιά του καλύπτονται από το τέμενος του Ομάρ, μαζεύονται με κοτσίδες και χτυπάν το κεφάλι τους στον μοναδικό τοίχο του Ναού που έχει απομείνει κ.λ.π.

Άρα το μέγα αιτούμενο είναι: Πώς τους ήρθε του Δαυίδ και του Σολομώντος να κτίσουν στην Ιερουσαλήμ τον Ναό;

Μία εξήγηση υπάρχει: Είναι η Shekinah (= θεϊκός σπινθήρας στα εβραϊκά), δηλαδή η λάμψη που εκπέμπεται από τη συζυγία των πλανητών Αφροδίτης και Ερμού.

Συμβαίνει η Shekinah κάθε 480 χρόνια και πιστεύεται ότι εάν τη δει κανείς από “σημείο που πρέπει”, μπορεί να αποκτήσει μεγάλη υλική δύναμη.

Δεδομένου λοιπόν ότι οι ιουδαϊκές “ελίτ” πιστεύουν -σύμφωνα και με μαρτυρία του ίδιου του Κίσσινγκερ- ότι “Θεός είναι η ίδια η Φύση που μας περιβάλλει”, η όλη φασαρία για τον έλεγχο της Ιερουσαλήμ έχει ως πραγματικό σκοπό την επανάκτηση από τους επιφανείς Ιουδαίους του σημείου όπου ήταν κτισμένος ο Ναός – ακριβώς για να μπορέσουν να αξιοποιήσουν προς ίδιον όφελος τη Shekinah. (Δεν είναι για γέλια, γιατί και ο Αστήρ της Βηθλεέμ της Γέννησης του Ιησού Χριστού σύζευξη πλανητών ήτανε.)

Η μάζα των Ιουδαίων, από την άλλη πλευρά, πιστεύει πως πρέπει “να ξανακτιστεί ο Ναός”, επειδή “μόνο εκεί πρέπει να λατρεύεται ο Θεός” και άλλα τέτοια παρεμφερή και γραφικά.

Με άλλα λόγια, η λαϊκή μάζα των Ιουδαίων είναι θύμα των επιφανών “ομοθρήσκων” τους.

Το θέμα όμως είναι εμείς τι φταίμε…

 

 Η Απόκρυφη Λατρεία

Στὸ σημεῖο ἐπιβάλλεται μία βραχύτατη ἐπισκόπηση τῆς θρησκευτικῆς Ἱστορίας τῶν Ἑβραίων καὶ τῶν Ἰουδαίων.

Καὶ τὸ πρῶτο ποὺ κανεὶς ὀφείλει νὰ ἐπισημάνη εἶναι ὅτι, παρὰ τὶς ποικίλες ἔρευνες καὶ μελέτες ποὺ ἔχουν δημοσιευθῆ σχετικῶς, τὸ θέμα  παραμένει ἐν πολλοῖς ἄγνωστο.

Κατὰ κύριο μάλιστα λόγο, δὲν γνωρίζουμε οὔτε κἂν τὸ τέλος τοῦ Μωυσῆ, ἱδρυτῆ τοῦ συγκεκριμένου θρησκευτικοῦ ρεύματος.

Ὁ θάνατός του καλύπτεται κυριολεκτικῶς ἀπὸ μυστήριο “ἀδιαπέραστο”·[1] καὶ μάλιστα, ἔχει ἐγκύρως ὑποστηριχθῆ ὅτι θανατώθηκε ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν λαό του, δηλαδὴ τοὺς Ἑβραίους.[2]

Ἔχοντας αὐτὸ καὶ μόνο κανεὶς κατὰ νοῦν, ἀντιλαμβάνεται τὸν διηνεκῆ διχασμὸ ποὺ οἱονεὶ σπασμωδικῶς ἀνατάρασσε τοὺς ἀρχαίους Ἑβραίους καὶ συνεχίζει νὰ συνταράζη τοὺς κάθε λογῆς“ἐπιγόνους τους” -κυρίως τοὺς Ἰουδαίους.

Ἡ ἄποψη λοιπὸν τὴν ὁποία -ὅπως λέγεται- λανσάρισε ὁ Οὐίνστων Τσῶρτσιλ, πὼς δηλαδὴ ἡ διαφορὰ μεταξὺ Ἰουδαίων καὶ Ἑλλήνων ἔγκειται στὸ ὅτι “ὁ Ἰουδαῖος εἶναι γιὰ τὸν Ἰουδαῖο φίλος, ἐνῶ ὁ Ἕλληνας γιὰ τὸν Ἕλληνα ἐχθρός”, ἐλέγχεται ὡς ἀνακριβής.

Πράγματι, ὁ Ἕλληνας δὲν μισεῖ, μὰ ὁπωσδήποτε φθονεῖ τὸν ἄλλο Ἕλληνα· τὶς κρίσιμες πάντως στιγμὲς ὅλοι οἱ Ἕλληνες κατὰ κανόνα συντάσσονται μὲ τὸν περισσότερο ἰσχυρό.

“Οἱ Ἕλληνες πᾶνε μὲ τὸ ντοβλέτι”.

Ἀντίθετα, ὁ Ἑβραῖος παλιὰ καὶ τώρα ὁ Ἰουδαῖος μπορεῖ νὰ μὴ φθονῆ τὸν ἐπιτυχημένο ὁμόθρησκό του, ἀλλὰ εἶναι πανέτοιμος νὰ “τὰ σπάση μαζί του” – κυρίως γιὰ λόγους θρησκευτικοὺς καί, μάλιστα, μέσα σὲ κλῖμα περιφρόνησης.[3]

Ἡ τάση αὐτὴ ἐκδηλώθηκε ἤδη κατὰ τὴν ἀπαρχὴ τῆς Ἱστορίας τους. Ἡ φυλὴ τοῦ Ἰούδα,  στὴν ὁποία παρέμεινε παραδοσιακῶς προσκολλημένη ἐκείνη τοῦ Βενιαμίν, εὐχερῶς διακρινόταν και τελικῶς διαχωριζόταν ἀπὸ τὶς ὑπόλοιπες φυλὲς τοῦ Ἰσραήλ.[4]

Παράλληλα οἱ Ἑβραῖοι, κατὰ τὶς πρῶτες φάσεις τοῦ βίου τους ὡς λαοῦ, ζοῦσαν μέσα σὲ “θρησκευτικὴ ἀταξία”.[5]

Καὶ αὐτὴν ἀκριβῶς τὴν “ἀταξία”, παραβλέποντας τὴ βαθειὰ ἀντιπάθεια μὲ τὴν ὁποία οἱ Ἑβραῖοι ἀντιμετώπιζαν τὸ καθεστὼς τῆς μοναρχίας,[6] προσπάθησε νὰ τερματίση ὁ Δαυὶδ μὲ τὴν κατάκτηση τῆς Ἱερουσαλὴμ καὶ τὴν ἀναγωγή της σὲ πρωτεύουσα τοῦ βασιλείου του.

Καὶ ἔχει σημασία τὸ ὅτι ἡ ἐπίσημη ὀνομασία τοῦ Κράτους ποὺ συγκρότησε ὁ προφητάναξ ἦταν “Ἡνωμένο Βασίλειο [τοῦ Ἰούδα καὶ τοῦ Ἰσραήλ]”.[7]

Ἡ βασιλεία τοῦ Δαυὶδ ὑπολογίζεται πὼς ἅρχισε τὸ 1013 καὶ τελείωσε τὸ 973 π.Χ.[8] Ἡ ἀκριβὴς χρονολογία ὅμως τῆς κατάκτησης τῆς  Ἱερουσαλὴμ παραμένει ἄγνωστη[9] (ἂν καὶ τὸ ἔτος 1000 θεωρεῖται πολὺ πιθανό[10]).

Αὐτὸ ὅμως δὲν συνιστᾶ ἰδιαίτερο πρόβλημα.

Ἀντιθέτως, τὸ μέγα ἐρώτημα ποὺ ἀνακύπτει ἔγκειται στὴν αἰτία τῆς ἅλωσης τῶν Ἱεροσολύμων ἀπὸ τὸν Δαυίδ· καὶ αὐτό, διότι ἕως τότε ἡ συγκεκριμένη πόλη δὲν παρουσίαζε ἐνδιαφέρον γιὰ τοὺς Ἑβραίους.

Πρώτη ἀναφορὰ σὲ αὐτὴν γίνεται στὴ Γένεσιν (14:18), ὅπου ἀναγράφεται ὡς Σαλήμ, ἐνῶ βασιλιάς της εἶναι ὁ “ἀγενεαλόγητος” Μελχισεδέκ.

Ἡ ὀνομασία Σαλήμ, τώρα, ἔγινε στὰ ἀγγλικὰ Salem[11] – τοπωνύμιο ποὺ συναντᾶται σὲ πολλὰ μέρη τῶν Ἡνωμένων Πολιτειῶν.

Μετὰ τὸν “μυστηριώδη” Μελχισεδὲκ πάντως ἡ Σαλὴμ περιῆλθε στοὺς Ἰεβουσαίους, φῦλο ἰθαγενὲς τῆς Χαναάν,[12] καὶ μετωνομάστηκε σὲ  Ἰεβούς.[13] Ἀπὸ αὐτούς, τέλος, τὴν πῆρε ὁ Δαυίδ.

Μία ἐξήγηση τοῦ σκοποῦ τῆς συγκεκριμένης ἐπιτυχοῦς κατακτητικῆς ἐκστρατείας τοῦ προφητάνακτος ἐντοπίζεται στὴ γεωγραφικὴ θέση τῆς Ἰεβούς, πρώην Σαλήμ.

Συνιστοῦσε, πράγματι, νησίδα ἀλλοφύλων περίπου στὴν καρδιὰ τοῦ ὑπὸ τὸν Δαυὶδ “Ἡνωμένου Βασιλείου”[14] – καὶ μάλιστα πάνω στὰ ὅρια ποὺ χώριζαν τὴν ἐδαφικὴ ἔκταση τῆς φυλῆς τοῦ Ἰούδα ἀπὸ ἐκείνη τοῦ Βενιαμίν.[15]

Μὰ καὶ πάλι ἡ ἐξήγηση αὐτὴ δὲν εἶναι ἱκανοποιητική: Ἡ Ἱερουσαλὴμ ἦταν ἕνα  “μικροσκοπικὸ πόλισμα”, ὅπου μποροῦσαν νὰ κατοικήσουν τὸ πολὺ χίλια διακόσια (1.200) ἄτομα· κατὰ συνέπεια, δὲν εἶχε τὸ μέγεθος καὶ τὴν ἀκτινοβολία ποὺ ἔπρεπε νὰ ἔχη τὸ διοικητικὸ κέντρο μιᾶς ἰσχυρῆς μοναρχίας.[16]

Ἡ Χεβρών, προηγούμενη πρωτεύουσα τοῦ Δαυίδ, ἦταν, ἀπὸ ἄποψη τόσο θρησκευτικὴ ὅσο καὶ οἰκονομική, πόλη κατὰ πολὺ σημαντικώτερη ἀπὸ τὰ Ἱεροσόλυμα.[17]

Γιατί λοιπὸν ὁ Δαυίδ, ἀφότου τὴν κατέκτησε, νὰ τὴν κάνη καὶ πρωτεύουσά του;

Καὶ τὰ σχετικὰ ἐρωτήματα γίνονται ὀξύτερα, ἐὰν ληφθῆ ὑπόψη ἡ διακαὴς ἐπιθυμία τοῦ Δαυὶδ νὰ κτίση ἐκεῖ Ναὸ στὸν Θεὸ τῆς Ἐξόδου – κάτι τὸ ὁποῖο πραγματοποιήθηκε μετὰ τὸν θάνατό του, στὴ διάρκεια τῆς βασιλείας τοῦ γυιοῦ καὶ διαδόχου του, Σολομῶντος (973-933 π.Χ.).[18]

Ἡ ἀνέγερση τοῦ Ναοῦ αὐτοῦ ἀποτελοῦσε βαθύτατη θρησκευτικὴ μεταρρύθμιση ὅσον ἀφορᾶ τοὺς Ἑβραίους.[19]

Ἀπὸ αὐτοὺς ὁ Θεὸς λατρευόταν μέχρι τότε στὶς κορφὲς λόφων καὶ βουνῶν·[20] καὶ ἡ ἀνάμνηση αὐτῆς τῆς λατρείας διατηρήθηκε ἕως καὶ τοὺς χρόνους τοῦ  Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὅπως ἐμφαίνεται  στὸ ἐπεισόδιο μὲ τὴ Σαμαρείτιδα:

 

Κύριε… οἱ πατέρες ἡμῶν ἐν τῷ ὄρει τούτῳ προσεκύνησαν· καὶ ὑμεῖς λέγετε ὅτι ἐν Ἱεροσολύμοις ἐστὶν ὁ τόπος ὅπου δεῖ προσκυνεῖν.

(Κατὰ Ἰωάννην, 4: 19-20.)

 

Ἔτσι, ἡ ἀντίδραση στὴ συγκεκριμένη θρησκευτικὴ μεταρρύθμιση γενικῶς ἀπὸ τοὺς προφῆτες τῶν Ἑβραίων ὑπῆρξε μεγάλη καὶ κορυφώθηκε λόγω τῶν “ἀνοιγμάτων” ποὺ ὁ Σολομὼν πραγματοποίησε στὴν ἐξωτερικὴ πολιτικὴ τοῦ βασιλείου καθὼς καὶ τῶν νεωτερισμῶν ποὺ ἐπέβαλε στὴν ἐν γένει διαβίωση τῶν ὑπηκόων του.[21]

Οἱ σπουδαιότερες ἀπὸ τὶς μεταρρυθμίσεις αὐτὲς ὑπῆρξαν ἡ “συνεννόηση”  μὲ τὴν Αἴγυπτο,[22] ἡ ὑπὸ τὴν καθοδήγηση τῶν Φοινίκων στροφὴ τῶν Ἑβραίων πρὸς τὴ θάλασσα καὶ ἀκόμη ἡ -μὲ σκοπὸ τὴ συγκρότηση ἰσχυροῦ στρατοῦ- ἐκτροφὴ ἀλόγων.[23]

Ἡ ὁπωσδήποτε δαπανηρὴ πολιτικὴ τοῦ Σολομῶντος[24] ἐπιπλέον, προκάλεσε καὶ  ζητήματα  φορολογικῆς ὑφῆς,[25] μὲ ἀποτέλεσμα  σχεδὸν ἀμέσως μετὰ τὸν θάνατό του (933 π.Χ.) νὰ ἐκδηλωθῆ τὸ ἑβραϊκὸ “Ἐθνικὸ Σχίσμα”(ποὺ οὕτως ἢ ἄλλως ἀπὸ παλιὰ ὑπέβοσκε[26]).

Τὸ Ἡνωμένο Βασίλειο, πράγματι, διασπάστηκε σὲ βασίλειο τοῦ Ἰούδα, πρωτεύουσα τοῦ ὁποίου παρέμειναν τὰ Ἱεροσόλυμα, καὶ σὲ βασίλειο τοῦ Ἰσραήλ, μὲ διοικητικὸ κέντρο τελικῶς τὴν πόλη Σαμάρεια.[27]

Τὸ δεύτερο ὑπέκυψε στοὺς Ἀσσυρίους τὸ 721 π.Χ. καὶ οἱ δέκα φυλὲς τοῦ Ἰσραὴλ ποὺ τὸ συγκροτοῦσαν ὑπέστησαν καταναγκαστικὴ διασπορὰ ἀνὰ τὴν ἐπικράτεια τῶν νικητῶν τους.[28]

Ἀπὸ τότε δὲν μπορεῖ πιὰ κανεὶς νὰ κάνη λόγο γιὰ Ἑβραίους ἀλλὰ μόνο γιὰ Ἰουδαίους.[29]

Τὸ Σχίσμα ὅμως εἶχε καὶ μεγάλο θρησκευτικὸ ἀντίκτυπο· καὶ αὐτό, διότι ὑπῆρξε ἡ αἰτία τῆς γραπτῆς ἀποκρυστάλλωσης τῆς Ἱερᾶς Ἱστορίας τῶν Ἑβραίων·[30] καὶ  αὐτὴ ἀκριβῶς ἡ προσπάθεια κατέληξε στὸ κείμενο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, βάσης τοῦ σημερινοῦ  Ἰουδαϊσμοῦ.

 

* * *

Ὡς κορυφαῖο ἐπίτευγμα τοῦ Σολομῶντος θεωρεῖται ἡ οἰκοδόμηση τοῦ Ναοῦ τῶν Ἱεροσολύμων, οἱ ἀνὰ τοὺς αἰῶνες “περιπέτειες” τοῦ ὁποίου ἀποτελοῦν ἕνα ἀπὸ τὰ βασικὰ κεφάλαια τῆς πανανθρώπινης Ἱστορίας.

Φυσικά, ἡ ἐν λόγῳ ἀνέγερση ἀξιολογεῖται ὡς κατίσχυση τοῦ Μονοθεϊσμοῦ, δηλαδὴ τῆς λατρείας τοῦ Θεοῦ τῆς Ἐξόδου (Yahweh) σὲ σχέση μὲ ἄλλες θεότητες (Elohim [= πληθυντικὸς τοῦ Eloah]).[31]

Διαπιστώνεται ὅμως ἡ ὕπαρξη στοιχείων βάσει τῶν ὁποίων, ἐν μέρει ἔστω, ἀνατρέπεται ἡ ἄποψη αὐτή.

Ὁ Σολομών, πράγματι, συντηροῦσε ἕνα τεράστιο γυναικωνίτη (χαρέμι), οἱ τρόφιμοι τοῦ ὁποίου ἀρχαιόθεν ὑπολογίστηκαν σὲ χίλιες, πολλὲς ἀπὸ τὶς ὁποῖες, μάλιστα, δὲν ἦταν Ἑβραῖες.[32]

Τὸ ἀποτέλεσμα ἦταν αὐτός, παρὰ τὴν παροιμιώδη σοφία του, νὰ παρασυρθῆ σὲ μορφὴ εἰδωλολατρείας:

 

Οὺκ ἦν ἡ καρδία αὐτοῦ τελεία μετὰ Κυρίου Θεοῦ αὐτοῦ, καθὼς ἡ καρδία Δαυὶδ τοῦ πατρὸς αὐτοῦ, καὶ ἐξέκλιναν γυναῖκες αἱ ἀλλότριαι τὴν καρδίαν αὐτοῦ ὀπίσω τῶν θεῶν αὐτῶν.[33]

 

            Ἄρχισε λοιπὸν λόγω τῆς -ἂς τὴν ποῦμε ἔτσι- θηλυμανίας του νὰ κτίζη ναοὺς σὲ θεότητες ποὺ οἱ γυναῖκες του λάτρευαν, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ἀναδειχθῆ ἡ πρωτεύουσά του σὲ κέντρο ἐνὸς ἰδιότυπου θρησκευτικοῦ συγκρητισμοῦ:[34]

 

…Καὶ ἐποίησεν Σαλωμὼν τὸ πονηρὸν ἐνώπιον Κυρίου·… καὶ ὠργίσθη Κύριος ἐπὶ Σαλωμών, ὅτι ἐξέκλινε καρδίαν αὐτοῦ ἀπὸ Κυρίου Θεοῦ Ἰσραήλ…[35]

 

Ἔχοντας κανεὶς ὑπόψη αὐτά, καταλήγει νὰ ἔλθη ἀντιμέτωπος συνολικῶς μὲ τὸ ζήτημα τοῦ Ναοῦ τῶν Ἱεροσολύμων.

Οἱ πληροφορίες ποὺ σχετικῶς ἔχουν διασωθῆ εἶναι ἀποσπασματικὲς καὶ ὁπωσδήποτε διαβρωμένες ἀπὸ τὸν χρόνο.

Σύμφωνα μὲ εἰδήσεις ἀρχαῖες πάντως, ἡ  οίκοδόμησή του ἄρχισε τὸ τέταρτο ἔτος τῆς βασιλείας τοῦ Σολομῶντος καὶ κράτησε ἑπτὰ χρόνια.[36]

Σὲ γενικὲς γραμμές,  εἶχε κτιστῆ κοντὰ στὸν Βράχο τῆς Sakhrâ, σὲ μέρος τοῦ ὁποίου ἡ ἑβραϊκὴ ὀνομασία ἦταν Averna/Arevna, τόπου μὲ θεραπευτικὲς (καὶ γενικώτερα ἀποτροπαϊκὲς) ἰδιότητες.[37]

Ἀκόμη,   ἦταν προσανατολισμένος ἀπὸ τὴν Ἀνατολὴ πρὸς τὴ Δύση – μὲ τὴν πρόσοψη στραμμένη ἀνατολικά.[38]

Σήμερα πιστεύεται πὼς τὸ σύνολο τῆς ἔκτασης τοῦ ἀρχικοῦ Ναοῦ καλύπτεται ἀπὸ τὸ Τέμενος τοῦ Ὀμάρ, ἀλλὰ αὐτὸ δὲν συνιστᾶ βεβαιότητα.

Ἡ ὅλη οἰκοδομή, τέλος, ἦταν ἐπηρεασμένη ἀπὸ αἰγυπτιακὰ πρότυπα·[39] οὐχ ἧττον, ὅλες οἱ προσπάθειες ἀκριβοῦς ἀναπαράστασής του ἀπέτυχαν[40] – καὶ ὅπως φαίνεται θὰ ἀποτύχουν καὶ μελλοντικῶς.

Γιατί; Ἐπειδὴ γενικῶς ἡ κατασκευὴ  ἦταν θαυμασιωτάτη·[41] εἰδικῶς τὰ θεμέλια μάλιστα εἶχαν σκαφῆ ἐπὶ μήκιστον τῆς γῆς βάθος.[42] Ἕτσι, ἡ οἰκοδομὴ κατέληγε νὰ θεωρηθῆ “περίεργη” (curious).[43] Ποιὸς λοιπὸν ἦταν ὁ σκοπὸς ποὺ στὴν πραγματικότητα ἐξυπηρετοῦσε;

Θεωρητικῶς, ὁ Ναὸς στέγαζε τὴν Κιβωτὸ τῆς Διαθήκης καὶ συνακολούθως ἦταν καὶ κατοικία τοῦ Θεοῦ τῆς Ἐξόδου.[44] Ἀνιχνεύονται ὅμως ὡρισμένα σημεῖα μέσω τῶν ὁποίων τεκμηριώνεται ἡ ἄποψη ὅτι τὸ οἰκοδόμημα τοῦ Σολομῶντος ἐξυπηρετοῦσε καὶ ἄλλον,  βαθύτερο σκοπό – συγκεκριμένα:

 

Α) Tί σήμαιναν ἀρχικῶς τὰ τοπωνύμια Σαλὴμ (Salem) καὶ Ἱερουσαλὴμ (Yerushalayim στὰ ἑβραϊκά);

Δεδομένου  ὅτι δὲν ἔχει δοθῆ ἕως τώρα ἱκανοποιητικὴ ἑρμηνεία,[45] εὐσταθεῖ ἡ ἄποψη ὅτι προέρχονται ἀπὸ  δύο ἀρχαῖες σημιτικὲς λέξεις, μία ἀπὸ τὶς ὁποῖες, ἡ ur, σήμαινε τὴν “πόλη”[46] (στὰ ἑβραϊκά: (y)ir[47]) καὶ ἡ ἄλλη, ἡ salem,  κάποια θεότητα τοῦ “φωτὸς” ἤ, καλλίτερα, τοῦ “γλυκοῦ ἡμίφωτος”.

Αὐτὸς ὁ δεύτερος ὅρος μάλιστα κατέληξε, στὰ ἑβραϊκά, νὰ σημαίνη τὴν “εἰρήνη” (shalom).[48]

Τὸ ἐν λόγῳ ἡμίφως ὅμως εἶναι χαρακτηριστικὸ τῆς Ἀφροδίτης ποὺ φαίνεται ἀπὸ τὴ γῆ μας εἴτε κατὰ τὸ λυκαυγὲς ἢ κατὰ τὸ λυκόφως (Αὐγερινὸς καὶ Ἀποσπερίτης).

Ἐπειδή, μάλιστα, “προαναγγέλλει” τὴν ἀνατολὴ τοῦ ἡλίου, εἶχε, κατὰ τοὺς Ἀρχαίους Χρόνους, ὀνομαστῆ καὶ Ἑωσφόρος.[49] Χαρακτηριστικὸ τοῦ συγκεκριμένο εἶναι πὼς κατὰ διαστήματα ἐκπέμπει ὅ,τι εὐστόχως ἀποκλήθηκε “τεφρῶδες φῶς”.[50]  Κατὰ συνέπεια,  ὀρθῶς ἑρμηνεύθηκε τὸ Uru Salem ὡς “Πόλη τῆς Ἀφροδίτης”.[51]

Β) Ὁ Σολομών, λόγω του πλήθους τῶν ἀλλοφύλων γυναικῶν μὲ τὶς ὁποῖες εἶχε συνάψει δεσμό, ἀσκοῦσε καὶ μορφὴ “εἰδωλολατρικῆς πολυθεΐας”, ποὺ στὴ συνέχεια θεωρήθηκε ὡς αἰτία κατάρρευσης τοῦ βασιλείου του.[52]

Γ) Ὁ ἴδιος πάλι προσπαθοῦσε νὰ στερεώση τὸ μοναρχικὸ καθεστὼς ποὺ εἶχε ἐπιβάλει στὸν Ἑβραϊκὸ Λαὸ – καὶ φυσικὰ νὰ “διαιωνίση” τὴ δυναστεία του.

Δ) Οἱ Ἑβραῖοι πρῶτα καὶ οἱ Ἰουδαῖοι στὴ συνέχεια ἔδιναν (καὶ δίνουν) μεγάλη σημασία στὶς “χρονικὲς περιόδους”, ἡ ἔναρξη καὶ λήξη τῶν ὁποίων ἔχουν σημαντικὲς ἐπιπτώσεις στὸν βίο τῶν ἀνθρώπων.[53]

Τὴ φράση : “κάθε ἑπτὰ χρόνια ἡ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου ἀλλάζει” μπορεῖ καὶ σήμερα νὰ τὴν ἀκούση κανεὶς – ἰδίως στὴ Θεσσαλονίκη.

 

Ἔχοντας κανεὶς αὐτὰ ὑπόψη δὲν μπορεῖ νὰ θεωρήση ὡς “παράλογη” τὴν ἄποψη ποὺ στὶς ἀρχὲς τοῦ αἰώνα μας ὑποστηρίχθηκε, ὅτι δηλαδὴ ὁ Σολομὼν ἀναζητοῦσε, μέσω τῆς ἀστρολογίας (= μελέτης τῶν ἄστρων), κοσμική, δηλαδὴ  συμπαντικὴ ὑποστήριξη καὶ ἐπίρρωση τῆς ἐξουσίας του. Καὶ τὴν πηγὴ αὐτῶν τὴν ἐντόπισε στὴν περίφημη Shekinah:  Ἔτσι καλεῖται ἡ σύνοδος τῶν πλανητῶν Ἀφροδίτης καὶ Ἑρμοῦ, ποὺ συμβαίνει κάθε 480 χρόνια.[54]

Αὐτὰ ἠχοῦν “παράλογα”, ἀποκυήματα “ἐπιστημονικῆς φαντασίας”, ἀλλὰ δὲν εἶναι.

Ὁ πλανήτης Ἀφροδίτη κατὰ πρῶτο καὶ κύριο λόγο ἦταν ἀντικείμενο μεγάλης προσοχῆς καὶ σεβασμοῦ ἀπὸ τὴν πλευρὰ τῶν σημιτικῶν λαῶν.

Χωρίο πασίγνωστου ἔργου τοῦ αὐτοκράτορα Κωνσταντίνου Ζ΄ τοῦ Πορφυρογέννητου συνιστᾶ ἐν προκειμένῳ  μαρτυρία οὐσιαστικῶς ἀκλόνητη:

 

Προσεύχονται δὲ [οἱ Σαρακηνοὶ] καὶ εἰς τὸ τῆς Ἀφροδίτης ἄστρον, ὃ καλοῦσι Κουβάρ, καὶ ἀναφωνοῦσιν ἐν τῇ προσευχῇ αὐτῶν οὕτως· «Ἀλλὰ οὐὰ Κουβάρ», ὅ ἐστιν ‘ὁ θεὸς καὶ Ἀφροδίτη’. Τὸν γὰρ θεὸν ‘Ἀλλά’ προσονομάζουσι, τὸ δὲ ‘οὐά’ ἀντὶ τοῦ ‘καί’ συνδέσμου τιθέασιν, καὶ τὸ ‘Κουβρ’ καλοῦσι τὸ ἄστρον, καὶ λέγουσιν οὕτως· «Ἀλλὰ οὐὰ Κουβάρ.»[55]

 

Ἐν ὀλίγοις, ὁ Ναὸς τοῦ Σολομῶντος ἦταν, κατὰ πᾶσα πιθανότητα, ὄχι μόνο Οἶκος τοῦ Θεοῦ καὶ χῶρος ὅπου φυλασσόταν ἡ Κιβωτὸς τῆς Διαθήκης ἀλλὰ καὶ εἶδος παρατηρητηρίου (ἰδεώδους λόγω τοποθεσίας) τῆς Shekinah.

Ὁ ἀρχικὸς σχεδιασμὸς ὀφείλεται στὸν Δαυίδ. Ὁ Σολομὼν ἁπλῶς πραγματοποίησε τὸ ὅραμα τοῦ προφητάνακτος. Ἐπειδὴ ὅμως οὔτε ὁ ἴδιος οὔτε οἱ ὑπήκοοί του εἶχαν τὶς ἀναγκαῖες γνώσεις, ὁ Ἑβραῖος μονάρχης  ἀπευθύνθηκε στὸν Φοίνικα βασιλιὰ τῆς Τύρου, ὁ ὁποῖος τοῦ ἔστειλε τὸν  περίφημο Xιράμ. Αὐτὸς δὲν  ἦταν ἁπλῶς ἀρχιτέκτονας ἀλλὰ κάτι πολὺ περισσότερο. Ἦταν:

 

ἀνὴρ σοφὸς καὶ σύνεσιν εἰδώς…

 

καὶ μάλιστα σὲ τέτοιο βαθμό, ὥστε  ὁ συνώνυμός  του βασιλιὰς τῆς Τύρου νὰ τὸν θεωρῆ  ὡς “πατέρα του”.[56]

Ὁ Χιρὰμ εἶναι κεντρικὸ πρόσωπο στὴ συμβολικὴ παράδοση τοῦ Τεκτονισμοῦ καὶ ἔχει σημασία ὅτι, ὑπὸ διάφορες μορφὲς καὶ ὀνομασίες, ἡ Ἀφροδίτη  λατρευόταν ἰδιαιτέρως ἀπὸ τοὺς Φοίνικες – καὶ μάλιστα στὴν Τύρο.[57]

Ἀπὸ τὴν ἀνωτέρω σημιτικὴ ρίζα kbr (>kubar) ἄλλωστε φαίνεται ὅτι πῆρε τὸ ὀνομά της καὶ ἡ Κύπρος (= Νησὶ τῆς Ἀφροδίτης), δεδομένου ὅτι Φοίνικες ὑπῆρξαν ἐκεῖ οἱ πρῶτοι ἔποικοι.[58]

 

[1] Dewey M. Beegle, λῆμμα “Moses”, Britannica:

https://www.britannica.com/biography/Moses-Hebrew-prophet/Moses-the-man

(22 Αὐγούστου 2022)

[2] Σίγκμουντ Φρόυντ, Ὁ Μωυσῆς καὶ ὁ μονοθεϊσμός. Ψυχαναλυτικὴ ἑρμηνεία τοῦ θρησκευτικοῦ φαινομένου. Μετάφραση στὰ ἑλληνικά: Κ. Λ. Μεραναῖος (Ἀθήνα: Ἐκδόσεις Ἀ. Μαρῆ, 1949), σ. 54.

[3] Ἐνδεικτικῶς: Peter Grose, Israel in the mind of America (Νέα Ὑόρκη: Schocken Books, 1984),  σ. 32.

[4]  L. Desnoyers, Histoire du peuple hébreu, τόμ. ΙΙ, σ. 170· Ernest Renan, Historia del pueblo de Israel, τόμ. Ι. Μετάφραση στὰ ἱσπανικά: Juan Díaz Angelat (Βαρκελώνη: Editorial Orbis, 1985), σ. 97.

[5] E. Renan, Historia del pueblo de Israel, τόμ. Ι, σσ. 110, 115. Ἐνδεικτικῶς βλ. καὶ Βασιλειῶν Α΄, 8: 8.

[6] Βασιλειῶν Α΄, 8: 10-18.

[7] Ἐνδεικτικῶς: Βασ. Μουστάκη, Λεξικὸ τῆς Ἁγίας Γραφῆς (Ἀθήνα, 1958), λῆμμα “Ἱερουσαλήμ”, σ. 82.

[8] L. Desnoyers, Histoire du peuple hébreu…, τόμ. Ι (Παρίσι: Desclée, de Brouwer et Cie, 1922), σ. 407.

[9] L. Desnoyers, Histoire du peuple hébreu, τόμ. ΙΙ, σ. 169 (σημ. 1).

[10]  Joshua Prawer, Stewart Henry Perowne καὶ Bernard Wasserstein, λῆμμα “Jerusalem”, Britannica:

https://www.britannica.com/place/Jerusalem/Roman-rule  (25 Aὐγούστου 2022).

[11] The Holy Bible… Authorized  King James Version (Grand Rapids, Michigan: World Publishing, 1989), Genesis, 14: 18.

[12] Βασ. Μουστάκη, Λεξικὸ τῆς Ἁγίας Γραφῆς, λῆμμα “Ἰεβουσαῖοι”, σ. 79.

[13] Ἰησοῦς  Ναυή, 15: 8.

[14] L. Desnoyers, Histoire du peuple hébreu, τόμ. ΙΙ, σ. 170.

[15] E. Renan, Historia del pueblo de Israel, τόμ. Ι, σ. 150.

[16] Σάιμον Σίμπαγκ Μοντεφιόρε,  Ἱερουσαλήμ. Ἡ βιογραφία. Μετάφραση: Ρένα Χατχοὺτ (Ἀθήνα: Ὠκεανίδα, 2014), σ. 66.

[17] Ἐνδεικτικῶς: Amy Tikkanen, λῆμμα “Hebron”, Britannica:

https://www.britannica.com/place/Hebron-city-West-Bank (3 Σεπτεμβρίου 2022).

[18] Σύμφωνα μὲ ἄλλη χρονολόγηση ἡ βασιλεία τῶν Δαυὶδ καὶ Σολομῶντος κράτησε ἀπὸ τὸ 1020 μέχρι τὸ 922 π.Χ. Βλ. Adam Zeidan,  λῆμμα “Israel (Old Testament Kingdom)”, Britannica:

https://www.britannica.com/topic/Israel-Old-Testament-kingdom (23 Αὐγούστου 2022).

[19] R. A. S. Macalister, A Century of Excavation in Palestine (Λονδῖνο: The Religious Tract Society, ἄ. ἔ.), σ. 271.

[20] Βασιλειῶν Γ’, 3: 2*.

[21] L. Desnoyers, Histoire du peuple hébreu, τόμ. ΙΙΙ  (Παρίσι: Αuguste Picard, 1930), σ. 145· G. R. Tabouis, Salomon, roi d’Israël (Παρίσι: Payot, 1934), σ. 427.

[22] Βασιλειῶν Γ΄, 2: 35γ.

[23] G. R. Tabouis, Salomon, roi d’Israël, σσ. 222, 223-270, 272.

[24]  Βασιλειῶν Γ΄, 12: 1-4.

[25] G. R. Tabouis, Salomon, roi d’Israël, σ. 405 (σημ. 1).

[26] Σ. Σ. Μοντεφιόρε,  Ἱερουσαλήμ…, σ. 64.

[27]  Βασ. Μουστάκη, Λεξικὸ τῆς Ἁγίας Γραφῆς, λῆμμα “Σαμάρεια”, σ.163.

[28] E. Renan, Historia del pueblo de Israel, τόμ. Ι, σσ. 243-244.

[29] Ἐνδεικτικῶς: Ἰωσήπου, Κατ’Ἀπίωνος, 1.

[30] E. Renan, Historia del pueblo de Israel, τόμ. Ι, σ. 215 ἑπ.·Σ. Σ. Μοντεφιόρε,  Ἱερουσαλήμ…, σ. 69.

[31] E. Renan, Historia del pueblo de Israel, τόμ. Ι, σσ. 101-103.

[32] Βασιλειῶν Γ΄, 11: 1.

[33] Βασιλειῶν Γ΄, 11: 4.

[34]  Βασιλειῶν Γ΄, 11: 5-7.

[35]  Βασιλειῶν Γ΄, 11: 8-9.

[36] Flavii Iosephi iudaei, Opera omnia… Editio stereotypa, τόμ. Ι: Antiquitates iudaicae… (Λειψία: Karl Tauchnitz, 1850), 8. 3. 1 καὶ 8. 4. 1.

[37]  E. Renan, Historia del pueblo de Israel, τόμ. Ι, σ. 185.

[38]  Flavii Iosephi iudaei, Opera omnia…, τόμ. Ι: Antiquitates iudaicae…, 8. 3. 2· L. Desnoyers, Histoire du peuple hébreu, τόμ. ΙΙΙ, σσ. 98-99· E. Renan, Historia del pueblo de Israel, τόμ. Ι, σ. 185.

[39]  E. Renan, Historia del pueblo de Israel, τόμ. Ι, σ. 185.

[40] Αὐτόθι.

[41] Φλαβίου Ἰωσήπου, Περὶ τοῦ Ἰουδαϊκοῦ Πολέμου, 6. 4. 8:

http://www.biblical.ie/page.php?fl=josephus/War/JWG6 (25 Αὐγούστου 2022).

[42] Flavii Iosephi iudaei, Opera omnia…, τόμ. Ι: Antiquitates iudaicae… , 8. 3. 1.

[43] The Works of Flavius Josephus. Μετάφραση στὰ ἀγγλικά: William Whiston, τόμ. ΙΙ (Λονδῖνο: Chatto and Windus, ἄ.ἔ.), σ. 451.

[44] Βασιλειῶν Γ΄, 8: 1-13, 27.

[45]  Φλαβίου Ἰωσήπου, Περὶ τοῦ Ἰουδαϊκοῦ Πολέμου, 6. 10. 1:

http://www.biblical.ie/page.php?fl=josephus/War/JWG6#06 (25 Αὐγούστου 2022).

[46] The Holy Bible (Authorized King James Version), Genesis, 11: 28.

[47] W. F. Albright, “The Etymology of Še’ôl”: https://www.google.com/url?sa=t&rct=j&q=&esrc=s&source=web&cd=&cad=rja&uact=8&ved=2ahUKEwjioNphuL5AhVMr6QKHTdLBQgQFnoECAIQAQ&url=https%3A%2F%2Fwww.journals.uchicago.edu%2Fdoi%2Fpdf%2F10.1086%2F369863&usg=AOvVaw1e5miEJnsxwkm3HrQzfnAa  (25 Αὐγούστου 2022).

[48] Christopher Knight & Alan Butler, The Hiram Key Revisited. Freemasonry: A Plan for a New World Order (Λονδῖνο:  Watkins Publishing, 2010), σ. 6.

[49] Ἀντ. Δεληγιάννη, λῆμμα “Ἀφροδίτη”, Μεγάλη Ἑλληνικὴ Ἐγκυκλοπαιδεία, τόμ. ΣΤ’ (Ἀθήνα: Πυρσός, 1928), σσ. 360Β-361Β.

[50] Κ. Σ. Χασάπη, Σύγχρονος ἐκλαϊκευμένη Ἀστρονομία (Ἂθήνα: Ἀφοὶ Συρόπουλοι  καὶ Κ. Κουμουνδουρέας, 1957), σ. 212.

[51]  C. Knight & A. Butler, The Hiram Key Revisited. Freemasonry: A Plan for a New World Order (Λονδῖνο:  Watkins Publishing, 2010), σ. 6.

[52] Βασιλειῶν Γ’ , 11: 11-13.

[53] C. Knight & A.Butler, The Hiram Key Revisited..., σσ. 8-9.

[54] Αὐτόθι, σ. 9. Ἰδιαίτερη λαμπρότητα/σημασία, μάλιστα, ἔχει ἡ σύνοδος τῶν ἐν λόγῳ πλανητῶν ποὺ συμβαίνει κάθε 1440 χρόνια (αὐτόθι).

[55] Marc Szwajcer (ἐπ.), Κωνσταντίνου Ζ΄ Πορφυρογεννήτου, Πρὸς τὸν ἴδιον υἱὸν Ῥωμανόν, 14: Περὶ τῆς γενεαλογίας τοῦ Μουχούμετ  (www.renacle.org [25 Αὐγούστου 2022]).

[56] Παραλειπομένων Β’, 2: 13.

[57] Ἀλεξάνδρου Ρ. Ραγκαβῆ, Λεξικὸν τῆς Ἑλληνικῆς Ἀρχαιολογίας, τόμ. Α΄ (Ἀθήνα: Ἀνέστης Κωνσταντινίδης, 1888), σ. 143, λῆμμα “Ἀστάρτη”.

[58] Ἀ. Ρ. Ραγκαβῆ, Λεξικὸν τῆς Ἑλληνικῆς Ἀρχαιολογίας, τόμ. Α΄, σ. 548, λῆμμα “Κύπρος”.

 

 

 

 

Προβολές : 2,899


Μοίρασέ το:



Ετικέτες: , , ,

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ


Ορισμένα αναρτώμενα από το διαδίκτυο κείμενα ή εικόνες, θεωρούμε ότι είναι δημόσια. Αν υπάρχουν δικαιώματα συγγραφέων, παρακαλούμε ενημερώστε μας, για να τα αφαιρέσουμε. Επίσης, σημειώνεται ότι οι απόψεις του ιστολογίου, μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου. Για τα άρθρα που δημοσιεύονται εδώ, ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρουμε, καθώς απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των συντακτών τους και δεν δεσμεύουν καθ’ οιοδνήποτε τρόπο, το ιστολόγιο. Ο διαχειριστής του ιστολογίου, δεν ευθύνεται για τα σχόλια και τους δεσμούς που περιλαμβάνει. Τονίζουμε ότι υφίσταται μετριασμός των σχολίων και παρακαλούμε, πριν δημοσιεύσετε το σχόλιό σας, να έχετε υπόψη σας τα ακόλουθα:
  • Κάθε γνώμη είναι σεβαστή, αρκεί να αποφεύγονται ύβρεις, ειρωνείες, ασυνάρτητος λόγος και προσβλητικοί χαρακτηρισμοί, πολύ περισσότερο σε προσωπικό επίπεδο, εναντίον των συνομιλητών ή και των συγγραφέων, με υποτιμητικές προσφωνήσεις, ύβρεις, υπονοούμενα, απειλές ή χυδαιολογίες.>
  • Μην δημοσιεύετε άσχετα με το θέμα σχόλια.
  • Ο κάθε σχολιαστής, οφείλει να διατηρεί ένα μόνον όνομα ή ψευδώνυμο, το οποίο αποτελεί και την ταυτότητά του σε κάθε συζήτηση.
  • Με βάση τα παραπάνω, η διαχείριση, διατηρεί το δικαίωμα μη δημοσίευσης σχολίων, χωρίς καμία άλλη προειδοποίηση.
  • Επιπλέον σας τονίζουμε, ότι το ιστολόγιο, λειτουργεί σε εθελοντική βάση και ως εκ τούτου, τα σχόλια θα αναρτώνται μόλις αυτό καταστεί δυνατόν.

Διαβάστε ακόμα