Έχοντας απομείνει ελάχιστες ημέρες πριν από τις εκλογές, ίσως αξίζει να θυμηθούμε τι αφορά αυτή η αντίθεση στον Τράμπ…. 

Το 99% των Αμερικανών ψηφοφόρων δεν το καταλαβαίνουν.

Το Κογκρέσο δεν συντάσσει πραγματικά την νομοθεσία.

Το τελευταίο νομοσχέδιο που συνέταξε το Κογκρέσο ήταν περίπου στα μέσα της δεκαετίας του 1990.

Η σύγχρονη νομοθεσία υπεργολαβείται από ένα τμήμα λειτουργιών της DC γνωστών ως K-Street. Εκεί βρίσκονται οι λομπίστες.

Οι λομπίστες γράφουν τους νόμους. 

Το κογκρέσο πωλεί τους νόμους. Οι λομπίστες πληρώνουν έπειτα στο Κογκρέσο προσοδοφόρες προμήθειες για την ψήφιση των νόμων τους. (Την ”νόμιμη προμήθεια” κοινώς μίζα). Αυτή είναι η σύγχρονη νομοθετική επιχείρηση στο DC.

Όταν μιλάμε για πληρωμένους πολιτικούς σε χώρες του τρίτου κόσμου το ονομάζουμε δωροδοκία.

Ωστόσο, όταν χρησιμοποιούμε την ίδια διαδικασία στις ΗΠΑ το ονομάζουμε «λόμπι».

Το CTH περιγράφει συχνά το σύστημα με τη φράση: “Υπάρχουν τρισεκατομμύρια για Χρηματοδότηση.”

Η διαδικασία δημιουργίας νομοθεσίας βρίσκεται πίσω από αυτή τη φράση. 

Η πολιτική της DC δεν βασίζεται αρκετά στις ιδέες που πλαισιώνουν τα σημεία αναφοράς των περισσότερων ψηφοφόρων.

Αυτός ο τρόπος δημιουργίας νομοθετημάτων, συμβαίνουν δυστυχώς σε ολόκληρο τον κόσμο.

Οι περισσότεροι πιστεύουν ότι όταν ψηφίζουν έναν ομοσπονδιακό πολιτικό – έναν εκπρόσωπο της Βουλής ή της Γερουσίας – ψηφίζουν ένα άτομο που θα πάει στην Ουάσιγκτον και θα γράψει ή θα θεσπίσει νομοθεσία. Αυτή είναι η παλιομοδίτικη προοπτική «σχολικό ροκ» που βασίζεται σε δεκαετίες στο παρελθόν. Δεν υπάρχει ούτε ένα άτομο στο Κογκρέσο που γράφει νομοσχέδια ή νόμους.

Στη σύγχρονη πολιτική, κανένα μέλος της Βουλής των Αντιπροσώπων ή ο Γερουσιαστής δεν γράφει έναν νόμο, ούτε βάζει μολύβι σε χαρτί για να συντάξει μια νομοθετική δομή. Αυτό απλά δεν συμβαίνει.

Τις τελευταίες δεκαετίες, ένα σύστημα οικοδόμησης νομοθεσίας έχει αναλάβει την Ουάσιγκτον DC που μοιάζει περισσότερο με μια επιχειρησιακή λειτουργία από μια νομοθετική αρχή.

Δείτε τώρα πώς λειτουργεί.

 

Μερικές φορές οι ομάδες αυτές, είναι ομάδες κοινωνικού ενδιαφέροντος. ακτιβιστές, κλιματικές ομάδες, περιβαλλοντικά συμφέροντα κ.λπ.

 

Οι ομάδες κοινωνικών συμφερόντων είναι συνήθως μη κερδοσκοπικές κατασκευές που εξαρτώνται από τις επιχορηγήσεις της κυβέρνησης για να διατηρήσουν την ύπαρξή τους ή την ανάγκη τους.

 

Οι κερδοσκοπικές ομάδες (κυρίως επιχειρήσεις) έχουν σκοπό στην Ουάσιγκτον να διαμορφώσουν πολιτική, νομοθεσία και νόμους ευνοϊκούς για τα συμφέροντά τους. Έχουν πλήρως στελεχωμένα γραφεία όπως κάθε επιχείρηση – μόνο που η «επιχείρησή τους» θεσπίζει νομοθεσία για τα μοναδικά τους συμφέροντα.

 

Αυτές οι ομάδες είναι γεμάτες με υψηλά αμειβόμενους δικηγόρους που εκπροσωπούν τα συμφέροντα της οντότητας και γράφουν πραγματικά τους νόμους και νομοθετικές ενημερώσεις.

 

Στη σύγχρονη εποχή αυτή είναι στην πραγματικότητα η προέλευση των νόμων που τελικά βλέπουμε να περνούν από το Κογκρέσο.

 

Μέσα στα τείχη αυτών των κτιρίων μέσα στην Ουάσιγκτον DC είναι εκεί που κατασκευάζεται το “sausage”.

 

Και πάλι, κανένας εκλεγμένος αξιωματούχος δεν είναι συνήθως μέρος αυτής της διαδικασίας της δημιουργίας της νομοθεσίας.

 

Σχεδόν όλη η νομοθεσία που δημιουργήθηκε δεν είναι “υψηλού προφίλ”, είναι ασαφείς αλλαγές στους ισχύοντες νόμους, κανονισμούς ή πολιτικές στις οποίες κανείς δεν προσέχει. 

 

Η έγκριση των γενικών νόμων στη νομοθεσία δεν καλύπτεται από τα μέσα ενημέρωσης. 

 

Ενενήντα εννέα τοις εκατό της νομοθετικής δραστηριότητας συμβαίνει χωρίς κανένας έξω από το σύστημα, να το προσέξει.

Μόλις η εταιρεία ή η αντιπροσωπευτική οργανωτική οντότητα γράψει το νόμο που θέλουν να δουν να ψηφίζεται – το παραδίδουν στους εκπροσώπους ομάδων συμφερόντων.

 

Οι εκπρόσωποι ομάδων συμφερόντων είναι άτομα που έχουν βαθιές επαφές στα πολιτικά όργανα του νομοθετικού κλάδου, συνήθως πρώην προσωπικό του Σώματος / Γερουσίας ή πρώην πολιτικοί του Σώματος / Γερουσίας.

 

Ο λομπίστας παίρνει τη γραπτή περιγραφή, τη νομοθετική δομή, και είναι δουλειά τους να πάνε στο Κογκρέσο και να το πουλήσουν.

 

“Πώληση” σημαίνει εύρεση πολιτικών που θα αποδεχτούν την γραπτή περιγραφή, θα επιχορηγήσουν τον νόμο τους και τελικά θα το φτάσουν σε ψηφοφορία και έγκριση.

 

Ο λομπίστας το κάνει αυτό με το να επισκεφτεί τον πολιτικό στο γραφείο του, ή, το πιο γνωστό, προσκαλώντας τον πολιτικό σε μια εκδήλωση που φιλοξενούν. Η εκδήλωση ονομάζεται junket όταν περιλαμβάνει ταξίδια.

 

Συχνά η «εκδήλωση» του λομπίστα μπορεί να είναι ένα ταξίδι Σαββατοκύριακου σε ένα χιονοδρομικό κέντρο ή ένα «συνέδριο» που πραγματοποιείται σε ένα θέρετρο. Το πραγματικό βήμα πωλήσεων για τον νόμο συνήθως δεν είναι πολύ μεγάλο και στην πλειοψηφία ο χρόνος που χρειάζεται είναι σαν μίνι διακοπές κ.λπ.

 

Το μέγεθος της ικανοποίησης εντός της εκδήλωσης, το ποσό των χρημάτων που δαπανά ο λομπίστας, συνήθως συσχετίζεται με την κλίμακα των ωφελειών στο πλαίσιο του νόμου, την οποία υποστηρίζει η οικονομική επιχείρηση.

 

Εάν η χορηγός επιχείρηση ή η ομάδα συμφερόντων μπορεί να κερδίσει πολλά οικονομικά οφέλη από τη νομοθεσία, ξοδεύουν πολλά για τις επιδοτήσεις.

 

Ανακεφαλαίωση:

 

Οι εταιρείες, κυρίως σύγχρονες πολυεθνικές (ομάδες ειδικού ενδιαφέροντος), γράφουν τη νομοθεσία.

 

Οι εταιρείες στη συνέχεια συνάπτουν συμβόλαια με τους λομπίστες.

 

Οι λομπίστες στη συνέχεια παίρνουν το νόμο και πηγαίνουν να βρουν πολιτικούς για να τον υποστηρίξουν.

 

Οι πολιτικοί λαμβάνουν υποστήριξη από τους συναδέλφους τους χρησιμοποιώντας τη θητεία τους και τη θέση τους κ.λπ. Τελικά, εάν τα πράγματα πάνε σύμφωνα με τον κανόνα, η νομοθεσία εγκρίνεται.

 

Σε κάθε βήμα της διαδικασίας υπάρχουν εξόδα, όπως γεύματα  δείπνα, ταξίδια, εισιτήρια για τόπους συναντήσεως κλπ για να επηρεάσουν ένα επιτυχημένο αποτελέσμα. Το ποσό των χρημάτων που δαπανώνται είναι ανάλογο με το όφελος που προκύπτει από το αποτέλεσμα.

 

Το σημαντικό σημείο που πρέπει να θυμάστε είναι ότι η προέλευση ολόκληρης της διαδικασίας είναι ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ απο το Κογκρέσο.

 

Το Κογκρέσο δεν γράφει νόμους ή νομοθεσίες, οι ομάδες ειδικών συμφερόντων το κάνουν. Οι λομπίστες πληρώνονται, μερικοί πληρώνονται πολύ καλά, για να εξαναγκάσουν τους πολιτικούς να ακολουθήσουν την ανάγκη της νομοθετικής ομάδας.

 

Όταν ψηφίζετε για εκπρόσωπο του Κογκρέσου ή Γερουσιαστή των ΗΠΑ δεν ψηφίζετε για ένα άτομο που θα γράψει νόμους. Ο εκπρόσωπός σας ψηφίζει μόνο για τη νομοθεσία, για την έγκριση ή την απόρριψη κατασκευών που γράφονται από εξωτερικές ομάδες και πωλούνται σε αυτούς μέσω ομάδων συμφερόντων που εργάζονται για αυτές τις εξωτερικές ομάδες.

 

Ενώ όλα αυτά συμβαίνουν οι ίδιες εξωτερικές ομάδες που γράφουν τους νόμους παρέχουν χρήματα για τις εκστρατείες των πολιτικών που πρέπει να τους περάσουν.

 

Αυτό το κατασκεύασμα δημιουργεί το δούναι και λαβείν (quid-pro-quo)  της επιρροής, αν και μεγάλο μέρος του είναι γεμάτο με εύλογη απαρτία.

Aυτός είναι ο τρόπος που δημιουργείται η νομοθεσία.

 

Εάν το πλαίσιο αναφοράς σας δεν έχει καθοριστεί σε αυτήν τη βασική κατανόηση, μπορεί συχνά να πέσετε στην παγίδα να βλέπετε έναν πολιτικό ή μια πολιτική ψήφο, μέσα από ένα ψεύτικο πρίσμα.

 

Η σύγχρονη προέλευση όλων των νομοθετικών δομών ΔΕΝ προέρχεται από το Κογκρέσο.

 

«Πρέπει να περάσουμε την νομοθεσία, για να μάθουμε τι υπάρχει στην νομοθεσία» κ.λπ. ~ Nancy Pelosi 2009

 

«Στηριζόμαστε στην ηλιθιότητα του Αμερικανού ψηφοφόρου» ~ Johnathan Gruber 2011, 2012.

 

“Εάν το Κογκρέσο δεν πρόκειται να συνεδριάσει έως ότου το νομοσχέδιο είναι έτοιμο να ψηφιστεί … ποιος στο διάολο γράφει το νομοσχέδιο;” ~ Tom Massie, 2020

 

Μόλις καταλάβετε αυτήν τη διαδικασία μπορείτε να καταλάβετε πώς οι πολιτικοί γίνονται πλούσιοι.

 

Όταν ένα μέλος της Βουλής ή της Γερουσίας ἐχει εκπαιδευτεί σχετικά με την πρόθεση της νομοθεσίας, έχει παρακολουθήσει το βήμα πωλήσεων και όταν ανακαλύπτουν την πιθανότητα υποστήριξης αυτής της νομοθεσίας,  στη συνέχεια μπορούν να τοποθετήσουν τα δικά τους (ή των οικογένειών τους) οικονομικά  συμφέροντα για να επωφεληθούν από την συνέπεια του ψηφίσματος της νομοθεσίας.

 

Είναι μια διαδικασία παρόμοια με την ανταλλαγή πληροφοριών στην Wall Street, εκτός από το ότι η διαπραγμάτευση βασίζεται στο να γνωρίζει ποιος θα επωφεληθεί από ένα νομοθετικό ψήφισμα.

 

Το νομοθετικό κατασκεύασμα περνά από την K-Street στις αίθουσες του Κογκρέσου μέσω των επιτροπών του Κογκρέσου.

 

Η νομοθεσία πηγαίνει από την επιτροπή έως την Βουλή ή τη Γερουσία.

 

Οι έδρες των επιτροπών που ψηφίζουν αυτά τα νομοσχέδια είναι επομένως πιο πολύτιμες για τους εκπροσώπους των ομάδων συμφερόντων.

 

Οι πρόεδροι αυτών των επιτροπών είναι εκθετικά πιο πολύτιμοι.

 

Τώρα, σκεφτείτε αυτήν την πραγματικότητα με φόντο τις προεδρικές εκλογές του 2016.

 

Η νομοθεσία ψηφίζεται με βάση την ιδεολογία.

 

Μετά τις εκλογές του 2016, το σύστημα στο DC δεν ήταν διαρθρωτικά διαμορφωμένο για να λάβει την προεδρία ο Ντόναλντ Τραμπ.

 

Εάν η Χίλαρι Κλίντον είχε κερδίσει τις εκλογές, το γραφείο της στο Oval Office θα ήταν γεμάτο με νομοσχέδια που ψηφίστηκαν από το Κογκρέσο τα οποία θα είχε υπογράψει. Χεκ, θα είχε όλη τη νομοθεσία για τα ειδικά συμφέροντα, καθοδηγούμενη από ομάδες ειδικών ενδιαφερόντων που υποστήριζαν την εκστρατεία της, που θα ρέαν στο γραφείο της.

 

Γιατί;

Απλώς επειδή οι συντάκτες της νομοθεσίας, οι αρχικές ομάδες ειδικού ενδιαφέροντος και οι ομάδες πίεσης ξόδεψαν εκατομμύρια για να χρηματοδοτήσουν την εκστρατεία της. Η Χίλαρι Κλίντον θα υπέγραφε την κατασκευασμένη νομοθεσία ειδικού ενδιαφέροντος της K-Street, για την αποπληρωμή όλων αυτών των δωρητών / επενδυτών της.

 

Το Κογκρέσο θα τα ψήφιζε με ταχείες διαδικασίες,  γιατί οι ίδιες ομάδες συμφερόντων χρηματοδοτούν επίσης τα μέλη του Κογκρέσου.

 

Ο Πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ που κέρδισε τις εκλογές έκανε χαλάστρα σε ολόκληρο το σύστημα της DC….

 

Στις αρχές του 2017, η σύγχρονη νομοθετική μηχανή πάγωσε.

 

Οι πολιτικές «First America» που εκπροσωπούσε ο υποψήφιος Ντόναλντ Τραμπ, δεν εμπίπτουν στις νομοθετικές δομές που προέρχονται από τους συγγραφείς της νομοθεσίας της K-Street.

 

Δεν υπήρχαν εκπρόσωποι συμφερόντων της MAGA σχετικά με την ιδεολογία του Trump για την προώθηση της νομοθεσίας βάσει των στόχων της America First.

 

Ως αποτέλεσμα ενός κενού συστήματος τροφοδοσίας, στις αρχές του 2017 το Κογκρέσο δεν είχε νομοθεσίες για να προχωρήσει, επειδή όλοι οι μυριάδες νόμοι και συντομεύσεις που γράφτηκαν δεν ήταν σύμφωνοι με την πολιτική του Προέδρου Τραμπ.

 

Δεν υπήρχε απλώς καμία οντότητα στη νομοθεσία γραφής της DC που να ήταν σύμφωνη με την ατζέντα οικονομικής και εξωτερικής πολιτικής του προέδρου Trump’s America-First.

 

Ακριβώς το αντίθετο ήταν αλήθεια. Όλες οι νομοθετικές συνόψεις και κατασκευές της DC ήταν / είναι αντίθετες με την πολιτική του Trump.

 

Υπήρχαν εκατοντάδες κουτιά αρχείων γεμάτα με χιλιάδες νομοθετικές δομές που αχρηστεύθηκαν, όταν ο Ντόναλντ Τραμπ κέρδισε τις εκλογές.

 

Αυτές οι νομοθετικές δομές (γραπτές περιγραφές) που αντιπροσωπεύουν χρόνο και επιρροή δεκάδων εκατομμυρίων δολαρίων, κάθονταν εκεί συγκεντρωμένες σε κουτιά κάτω από γραφεία και σε ντουλάπες ανάμεσα στην K-Street και στα γραφεία του Κογκρέσου.

 

Η νομοθεσία έπρεπε να είναι σύμφωνη με μια εντελώς νέα πολιτική προοπτική, και δεν υπήρχε κανένας, κανένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον ή ομάδα πίεσης, λόμπυ, που επί του παρόντος να καταλαμβάνει χώρους γραφείων DC με οποιοδήποτε ενδιαφέρον για συνέργεια με την πολιτική του Trump.

 

Σκεφτείτε τις μεγαλύτερες συνέπειες σε αυτήν την αλήθεια. Αυτός είναι και ο λόγος που υπήρχε / υπάρχει τόσο μεγάλη αντίθεση για τον Τράμπ.

 

Καμία νομοθεσία που παρέχεται από εξωτερικά συμφέροντα, σημαίνει καμία εργασία για τους εκπροσώπους των ομάδων συμφερόντων που την πωλούν.

Καμία εργασία σημαίνει καθόλου χρήματα.

Καθόλου χρήματα, σημαίνει δεν υπάρχουν χρήματα για τους λογαριασμούς εξόδων.

Χωρίς λογαριασμούς εξόδων σημαίνει ότι οι πολιτικοί πληρώνουν για τις δικές τους πολυτέλειες κ.λπ.

 

Οι πολιτικοί δεν ήταν ευχαριστημένοι χωρίς τις πολυτέλειές τους, αλλά το ζήτημα ήταν στην πραγματικότητα μεγαλύτερο.

 

Καμία δαπάνη της K-Street, σημαίνει επίσης κανένα προσωπικό όφελος και επίσης δεν υπάρχει ευκαιρία να προωθηθεί το οικονομικό όφελος από το σύστημα των εμπιστευτικών συναλλαγών.

 

Οι Ρεπουμπλικάνοι και οι δημοκράτες μισούν την προεδρία του Ντόναλντ Τραμπ επειδή τους πλήττει οικονομικά.

 

Ο Πρόεδρος Τραμπ δεν βλάπτει εικονικά τους οικονομικούς πόρους των πολιτικών της DC, το κάνει κυριολεκτικά.

 

Ο Πρόεδρος Τραμπ δεν είναι εσωτερικό πρόβλημα για αυτούς.

 

Ο αντίκτυπός του είναι πολύ πραγματικός, πολύ άμεσος και χτυπά σχεδόν κάθε πολιτικό στο πιο οδυνηρό μέρος που μπορεί να φανταστεί κανείς, τον τραπεζικό λογαριασμό του.

 

Κατά την προ Τραμπ εποχή, υπήρχαν εκατομμύρια, ακόμη και δισεκατομμύρια που μπορούσαν να κερδίσουν οι πολιτικοί της DC και οι οικογένειές τους.

 

Χιλιάδες πολύ επιδέξια και αποκλειστικά μέσα διαβίωσης, που συνδέονται με το επιχειρηματικό μοντέλο της DC.

 

Στο επίκεντρο αυτής της λειτουργίας βρίσκεται το δίκτυο αγορών πίεσης και νομοθεσίας. Το μεγάλο κλαμπ.

 

Χωρίς τη δυνατότητα να κερδίσει προσωπικό πλούτο και να επωφεληθεί από το σύστημα, γιατί ένας πολιτικός θα μείνει στο αξίωμα;

 

Είναι γεγονός ότι το εισόδημα πολλών μακροχρόνιων πολιτικών και στα δύο κόμματα, διαταράχθηκε εντελώς από τον Τραμπ που κέρδισε τις εκλογές του 2016.

 

Αυτός είναι ένας από τους βασικούς λόγους για τους οποίους πολλοί πολιτικοί αποσύρθηκαν το 2018.

 

Όταν κατανοούμε τη δραστηριότητα της DC, κατανοούμε τη διαφορά μεταξύ της νομοθεσίας με παραδοσιακό σκοπό και της σύγχρονης νομοθεσίας με οικονομική και πολιτική ατζέντα.

 

Όταν καταλαβαίνουμε τη δουλειά της DC καταλαβαίνουμε γιατί ολόκληρο το δίκτυο μισεί τον Πρόεδρο Ντόναλντ Τραμπ.

 

 

Τέλος, αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο – όταν υπογράφει νομοσχέδια – ο Πρόεδρος Τραμπ συχνά λέει «προσπαθούν να το ξεπεράσουν εδώ και πολύ καιρό» κ.λπ. 

 

Το μεγαλύτερο μέρος της νομοθεσίας που ψηφίζεται από το Κογκρέσο και υπογράφεται από τον Πρόεδρο Τραμπ κατά την πρώτη του θητεία είναι παλαιότερες νομοθετικές προτάσεις, με λίγη ανταποδοτική αξία που είχαν παραμείνει στο ράφι τα τελευταία χρόνια.

 

Παράδειγμα: Η μεταρρύθμιση της ποινικής δικαιοσύνης δεν είχε οικονομικό όφελος για τα νομοθετικά όργανα και δεν υπήρχε οικονομικό συμφέρον χρηματοδότησης των πολιτικών για την έγκριση του νομοσχεδίου.

 

Αν κοιτάξετε από τα περισσότερα  νομοσχέδια που υπέγραψε ο Πρόεδρος Τραμπ, με εξαίρεση μερικά οικονομικά, προέρχονται από την δομή του Κογκρέσου πριν από πολλά χρόνια, ακόμη και δεκαετίες.

 

Σκεφτείτε το προσεκτικά και θα το δείτε.

 

Η «First step act», «Right to Try», κ.λπ., ήταν όλα αποθηκευμένα από τους Boehner, Pelosi, Ryan, McConnell, Reid και άλλους πριν από αυτούς.

 

Όταν η αξία της νομοθεσίας μετριέται από το οικονομικό κέρδος και τις αποδόσεις πίσω από αυτό, τι είδους νομοθετική αντζέντα απαιτεί αυτό;….

 

Καταργήστε τη 17η τροπολογία και παρακολουθήστε τι θα συμβεί.

 

Αυτός ο τρόπος δημιουργίας νομοθετημάτων, συμβαίνουν δυστυχώς σε ολόκληρο τον κόσμο.

 

 

 

πηγή

 

COVID Fear Isn’t The Kitchen Sink – But It’s Close…

 

Οι τελευταίες εξελίξεις, τελικά ο Μπίν Λάντεν δεν εκτελέστηκε και τα μέλη του Κογκρέσου εξαγοράζονται απο τις ομάδες ”ειδικού ενδιαφέροντος.”